Ο Παύλος Μπακογιάννης είναι ο δεύτερος βουλευτής, μετά τον Γρηγόρη Λαμπράκη, ο οποίος δολοφονήθηκε για «πολιτικούς» λόγους μετά τον πόλεμο.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Είναι το μόνο μέλος της εθνικής μας αντιπροσωπίας που, σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έπεσε νεκρό από τις σφαίρες τρομοκρατικής οργάνωσης. Αν κάνεις μια έρευνα στο Google maps για να δεις σε ποιες περιοχές της χώρας υπάρχουν οδοί ή πλατείες με το όνομα «Παύλος Μπακογιάννης» σήμερα, θα απογοητευτείς – πέντε έξι, κυρίως σε δήμους της Β’ Αθηνών. Η δε αίθουσα που έφερε το όνομά του στα παλαιά γραφεία της Ν.Δ. στη Ρηγγίλης σύντομα θα μετατραπεί σε σουίτα ξενοδοχείου, μετά τη μίσθωση του νεοκλασσικού.
Εάν όμως αναζητήσεις το όνομα «Γρηγόρης Λαμπράκης» σε οδούς, λεωφόρους και πλατείες ανά την Ελλάδα, θα χάσεις το μέτρημα. Οι αριστεροί δήμαρχοι έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά. Εάν αναζητήσεις επίσης στο διαδίκτυο το επίθετο «Γκοτζαμάνης», ενός εκ των τριών που μετείχαν στη δολοφονική επίθεση κατά του Λαμπράκη, θα εντοπίσεις δεκάδες αρνητικά δημοσιεύματα.
Αν αναζητήσεις όμως το επίθετο «Κουφοντίνας», μαζί με όλα τα αρνητικά, θα βρεις ότι αυτός που δολοφόνησε εκλεγμένο βουλευτή του εθνικού Κοινοβουλίου έγραψε βιβλίο, έκανε, δόξη και τιμή, βόλτα στον τόπο του εγκλήματος -έξω από το γραφείο του Παύλου– και, κάθε φορά που ζητεί άδεια από το αστικό καθεστώς για να περάσει μερικές μέρες έξω από τη φυλακή, διχάζεται -τρόπος του λέγειν- η χώρα. Ο Κουφοντίνας έχει γιο για να τον περιμένει όταν βγαίνει από τη φυλακή. Ο Κώστας και η Αλεξία έχουν πατέρα για να συναντήσουν;
Όλα αυτά τα απλά και λογικά ερωτήματα έγιναν «κιμάς» κάτω από την μπότα των social media, τα οποία -«λέει»- διαφώνησαν με την απόφαση μετονομασίας του σταθμού «Ευαγγελισμός» του μετρό σε «Παύλος Μπακογιάννης». Και, όπως μαθαίνω, στις αντιδράσεις του διαδικτυακού κινήματος της «άμεσης δημοκρατίας» πρωτοστάτησαν οι ούλτρα φερτοί φιλελεύθεροι των social, που ανακαλύπτουν την κεντροδεξιά παράταξη κάθε φορά που η Ν.Δ. ανέρχεται στην εξουσία.
Ναι, ήταν λάθος η απόφαση όπως μεθοδεύτηκε – δεν υπάρχει αμφιβολία. Η οικογένεια έχει ευθύνες και για τον τρόπο λήψης της, αλλά κυρίως για τη μέθοδο χειρισμού της ανάκλησής της. Αλλά, εν προκειμένω, το ζήτημα που ανοίγει με την ανάκληση της απόφασης αυτής δεν είναι το λάθος που έκαναν η οικογένεια και η Αττικό Μετρό – θα μπορούσε να είχε δοθεί το όνομα του Παύλου σε έναν νέο σταθμό και να τελείωνε η ιστορία. Το ζήτημα που ανοίγει είναι η διαχείριση της μνήμης. Της ιστορικής μνήμης. Της παραταξιακής μνήμης. Το συλλογικό εθνικό λάθος, εν τέλει.
Άραγε, όσοι χάλασαν τον κόσμο για την απόφαση έχουν να προτείνουν κάτι εναλλακτικό, πέραν του να διαμαρτύρονται ως καλοί «αστούληδες» για το όνομα μιας στάσης ενός συρμού; Γιατί η 26η Σεπτεμβρίου 2019 πλησιάζει. Πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια από την αποφράδα ημέρα. Και, με ευθύνη της Πολιτείας, της Ν.Δ., της κοινωνίας των πολιτών, ακόμη και κάποιων ευρύτερων μελών της οικογένειας (που δεν ήθελαν τη δεκαετία του 1990 να μετονομάζονται οδοί με το επώνυμο του Παύλου για άλλους λόγους), το μείζον, ότι δολοφονήθηκε υπό το φως του ηλίου εκλεγμένος βουλευτής από μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης, δεν έχει γίνει κοινός τόπος στην πατρίδα μας.
Το μείζον, ότι επιχειρήθηκε ο μετά θάνατον διασυρμός του με την προκήρυξη την οποία δημοσίευσε ελευθέρως τότε ο προοδευτικός Τύπος -οι δολοφόνοι έγραφαν και άρθρα με τα ματωμένα χέρια τους-, επίσης δεν έχει γίνει κοινός τόπος. Αντιθέτως! Ξεχνάμε τόσο, ώστε φτάσαμε στο σημείο να απολογούνται τα… θύματα για μια ταμπέλα.
Φτάσαμε στο σημείο να ζητάμε συγγνώμη για τους νεκρούς μας, επειδή η κεντροδεξιά παράταξη ζητεί συγγνώμη μια ζωή που δεν είναι Αριστερά και διαχειρίζεται ενοχικά τη μνήμη. Φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να καταλάβουμε ότι το να κάνουμε «στάση» του μετρό έναν βουλευτή που δολοφονήθηκε δεν είναι έκφραση συμπάθειας στην οικογένεια Μητσοτάκη, αλλά αυτονόητη υποχρέωση μιας δημοκρατικά συντεταγμένης Πολιτείας. Απόδοση τιμής προς εκλεγμένο εκπρόσωπο του λαού.
Ρωτώ τους ενοχικούς: Έδωσε σε κανέναν λογαριασμό ο Τσίπρας όταν βάφτισε τις σήραγγες των Τεμπών με τα ονόματα ανταρτών του Εμφυλίου που αιματοκύλισαν την Ελλάδα; Έδωσε λογαριασμό στα περίφημα social media, των οποίων έχει γίνει δούλος σήμερα το πολιτικό μας σύστημα, και ειδικώς αυτή η κυβέρνηση;
Είναι δυνατόν κάθε Μάιο ολόκληρη η Ελλάδα να συγκλονίζεται από πορείες και εκδηλώσεις για τον θάνατο ενός βουλευτή της Αριστεράς τον οποίο δολοφόνησε ένας τύπος με τρίκυκλο, αλλά κάθε Σεπτέμβριο να εκδίδεται με το ζόρι μισή ανακοίνωση για τη δολοφονία βουλευτή της Δεξιάς που δολοφόνησε εν ψυχρώ τρομοκράτης;
Αυτή είναι η διαχείριση της εθνικής μνήμης που μας προτείνεται; Μνήμη αναλόγως με το χρώμα του αίματος; Νομίζω ότι το έχουμε «χάσει» ελαφρώς και πρέπει επειγόντως να το «ξαναβρούμε».
