Οεπιμελής κατά τα λοιπά συνάδελφος δημοσιογράφος δεν είχε διαβάσει σωστά τις κάρτες της τελευταίας δημοσκόπησης της ALCO.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Όταν άρχισε λοιπόν η ραδιοφωνική συνέντευξη με τον διευθύνοντα της εταιρίας Κώστα Παναγόπουλο, κατέθεσε τον προβληματισμό του γιατί, ενώ η Ν.Δ. εμφανίζεται να προηγείται με 8 μονάδες του ΣΥΡΙΖΑ στη μέτρηση που πραγματοποίησε για λογαριασμό του τηλεοπτικού σταθμού Open, η ψαλίδα στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία μεταξύ Μητσοτάκη – Τσίπρα έχει μειωθεί στις 3 μονάδες: 34% για τον πρωθυπουργό και 31% για τον αρχηγό της αντιπολίτευσης. «Δεν καταλάβατε καλά! Το 31% δεν απαντά ότι είναι κατάλληλος ο Τσίπρας. Απαντά ότι είναι κατάλληλος ο… κανένας !» τον διόρθωσε με έμφαση ο γνωστός δημοσκόπος. Η καταλληλότητα του Τσίπρα, ολίγον μεγαλύτερη από τα ποσοστά του κόμματός του, κινείται σήμερα στο 23,5%. Ώστε έτσι λοιπόν! Το 31% των Ελλήνων δεν εγκρίνει κανέναν πολιτικό αρχηγό για πρωθυπουργό του! Εξόχως προβληματικό.
Λίγο αργότερα, με άλλη αφορμή, ίδιο θέμα συζήτησης με αναγνώστρια της εφημερίδας – πάντοτε βρίσκω χρόνο να μιλώ με όσους μας διαβάζετε, δεν τα ξέρουμε όλα, μαθαίνουμε και από εσάς.
«Τι κακό κι αυτό! Ψηφίζουμε πλέον τον καλύτερο μέτριο. Μην τυχόν και εκλεγεί ο άλλος. Οπως στη Γαλλία. Ενώ στην αρχή το σύνθημα ήταν “οποιονδήποτε άλλο αλλά όχι τον Μακρόν”, στην τελική ευθεία, μόλις είδαν την εναλλακτική της Λεπέν, έσπευσαν στην κάλπη, κρατώντας τη μύτη τους και ψήφισαν τον αλαζόνα Εμανουέλ» μου σχολίασε η αγαπητή. Ας μην πανικοβαλλόμαστε. Ούτε η Γαλλία ούτε η Ελλάς είναι οι μοναδικές περιπτώσεις. Όλος ο κόσμος έτσι ψηφίζει. Ακεφα. Με κριτήριο τις διαθέσιμες επιλογές. Στην Αμερική το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος κινητοποίησε εκατομμύρια κόσμο για να εκδιώξει τον Τραμπ από την εξουσία (ακόμη και αποκρύπτοντας σκάνδαλα του υιού του Μπάιντεν στην Ουκρανία) και σήμερα οι Αμερικανοί κοιμούνται και ονειρεύονται πώς να τιμωρήσουν τον Μπάιντεν στις ενδιάμεσες εκλογές για τον απίστευτο πληθωρισμό. Τόσο πολύ τους ενθουσίασε. Στη Γερμανία εξελέγη καγκελάριος κάποιος του οποίου το κόμμα συγκέντρωσε την προτίμηση του 25% του λαού. Μόλις. Στην Αγγλία ο ελπιδοφόρος πρωθυπουργός Τζόνσον κατέστη ο περίγελος του Κοινοβουλίου μετά τις αποκαλύψεις για τα κορονοπάρτι στην Ντάουνινγκ Στριτ. Παντού λοιπόν στον κόσμο με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο κυριαρχεί ο κανένας. Παντού οι λαοί, όπου υπάρχει δημοκρατία, όπως υπάρχει, ψηφίζουν για να μην έρθει «ο άλλος». Βεβαίως, επειδή έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέμε εμείς οι δημοσιογράφοι, ναι, αναγνωρίζω ότι η διακυβέρνηση στον απαιτητικό αιώνα μας είναι περίπου επιστήμη. Φράση που μου είχε εμπιστευτεί η Μαριέττα Γιαννάκου κάποτε.
Ναι, η διακυβέρνηση αναλώνεται εκούσα άκουσα στη διαχείριση σοβαρότατων κρίσεων που εξαντλεί τις ηγεσίες – κάποιοι υποστηρίζουν ότι στο μέλλον οι πολιτικοί θα αξιολογούνται αποκλειστικώς από την ανταπόκριση και τα ανακλαστικά που επιδεικνύουν στη διαχείριση κρίσεων. Θα πρέπει να συμφωνήσουμε όμως και σε κάτι ακόμη: Κι άλλες φορές στο παρελθόν ο κόσμος ήταν εξαιρετικά σύνθετος. Δύσκολος. Περίπλοκος. Γεμάτος κρίσεις. Κι άλλες φορές υπήρχαν μεγάλες απαιτήσεις από την πολιτική. Τα κατάφερε όμως. Έδωσε απαντήσεις.
Γέννησε ηγέτες με όραμα και καθολική αποδοχή, που ενέπνευσαν λαούς. Από τα λασπόνερα της Πρώτης Σερρών -μόνο όποιος έχει πάει εκεί καταλαβαίνει τι λέω- ξεπήδησε ο Καραμανλής, νίκησε τη φτώχεια και εξασφάλισε μια προνομιακή θέση για την πατρίδα μας στον νέο κόσμο. Από το Καλέντζι της Αχαΐας προέκυψαν ο Γεώργιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Με ματιές που υπερέβαιναν τη μίζερη ελληνική καθημερινότητα. Κονιάκ πωλούσε ο Ζαν Μονέ, ο άνθρωπος που οραματίστηκε την ευρωπαϊκή ιδέα. Κόρη μπακάλη ήταν η Θάτσερ, που είχε στην καρδιά της το όραμα να κάνει τη Βρετανία «Μεγάλη ξανά».
Γίνεται λοιπόν να υπερβούμε τον «κανένα»! Αλλά για να γίνει αυτό που εύστοχα ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων Βασίλης Λεβέντης όριζε από του βήματος της Βουλής ως «ηγέτη ευρέος πέλματος» (φράση του αγαπημένου του Γέρου της Δημοκρατίας, μάλλον), οι ηγεσίες μας, παρούσες και μέλλουσες, οφείλουν να μετεξελιχθούν. Να βρουν συντονισμό με τη λαϊκή ψυχή -και αυτό δεν επιτυγχάνεται με απλές περιοδείες γνωριμίας στην επικράτεια, αλλά με κέφι να μάθεις τη βαθιά Ελλάδα- και να τοποθετήσουν την πατρίδα μας, τη γεννήτορα της δημοκρατίας και της Δύσεως, σε επίκαιρη θέση στο διεθνές στερέωμα.
Ηγεσία χωρίς τις ιδέες δεν είναι ηγεσία ούτε εμπνέει τους πολλούς. Ας κοιτάξουμε λοιπόν λίγο πέρα από το προφανές και ας αναζητήσουμε βαθιές φιλοσοφικές απαντήσεις για τα προβλήματα του νέου κόσμου και της Ελλάδας μας. Αν τις βρούμε, εύκολα αυτές γίνονται πολιτική, εύκολα όραμα, εύκολα έμπνευση. Εύκολα και ηγεσία.
