Ο διάλογος που έχω με όλους εσάς τους τακτικούς αναγνώστες της ιστορικής εφημερίδας μας για το μέλλον της κεντροδεξιάς παράταξης στην πατρίδα μας είναι αέναος. Διαρκής.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ανεπανάληπτος. Και τροφοδοτείται με ποικίλες αφορμές. Με κυριότερες την κριτική που ασκούμε σε επιμέρους πολιτικές της τρέχουσας κυβέρνησης και τον προβληματισμό που καταθέτουμε περιοδικώς για την αλλοίωση της ιδεολογικής φυσιογνωμίας της. Σε άλλους από εσάς η κριτική αρέσει, σε άλλους δεν αρέσει. Το συζητάμε. Με την ευκαιρία της διεξαγωγής του τακτικού συνεδρίου της Ν.Δ., λοιπόν, το οποίο ολοκληρώνεται σήμερα, ας μου επιτραπεί στο όνομα μιας γενιάς μια προσωπική κατάθεση. Πώς βλέπω την παράταξη στα χρόνια που έρχονται.
Όσοι μεγαλώσαμε στις τάξεις της από τα μικράτα μας (ανέστειλα διαπαντός την κομματική μου ιδιότητα όταν άρχισα να δημοσιογραφώ) είχαμε ωραία όνειρα για τον κόσμο. Και σήμερα που πενηνταρίσαμε και ζήσαμε εκ των ένδον τέσσερις φορές την εμπειρία της διακυβέρνησης, το 1990-1993 με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, το 2004-2009 με τον Κώστα Καραμανλή, το 2012-2015 με τον Αντώνη Σαμαρά και από το 2019 έως σήμερα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αισθανόμαστε απελευθερωμένοι να θέτουμε στους εαυτούς μας, στο κόμμα γενικότερα, το θεμελιώδες ερώτημα: Τι τη θέλουμε την εξουσία; Τι τη θέλουν ο φιλελεύθερος συντηρητικός κόσμος και οι ηγεσίες του την εξουσία; Τι είναι και τι θέλει η Ν.Δ. στον 21ο αιώνα;
Είναι μήπως το όνειρό μας να είναι η Ν.Δ. ένας καλύτερος ΣΥΡΙΖΑ, σε σημείο που σε στιγμές που στριμώχνεται από τα λάθη της να λέει στον αντίπαλό της «κι εσείς τα ίδια κάνατε»; (Προχθές άκουγα τον αγαπητό μου Θεόδωρο Ρουσόπουλο να κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι εφάρμοσε ρήτρα αναπροσαρμογής στους λογαριασμούς του ρεύματος το 2019.) Αυτό ήταν λοιπόν το όνειρό μας; Να επικαλούμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ για να λέμε ότι είμαστε καλύτεροι από τις αμαρτίες του;
Τη θέλουμε μήπως την εξουσία για λόγους ιδεολογικού και προσωπικού εγωισμού, ότι εμείς πρέπει να κερδίζουμε όσα λάθη και να κάνουμε και κανείς άλλος; Κατά τη γνωστή νοοτροπία της παράγκας «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάει και αυτό αρκεί»; Το συναντώ αυτό σε πολλούς από εσάς που δεν θέλετε να κάνουμε κριτική ούτε να αναδεικνύουμε τα λάθη της κυβέρνησης, με το επιχείρημα ότι ευνοούνται οι αντίπαλοι και «τι να κάνουμε, θέλετε να γυρίσει ο Τσίπρας;».
Θέλουμε άραγε την εξουσία επειδή την αντιλαμβανόμαστε ως μηχανισμό εξυπηρέτησης ρουσφετιών, για να έχουμε μια άκρη αν το παιδί πάει στρατό, αν θελήσει να διοριστεί στο Δημόσιο, αν καθυστερήσει η σύνταξη του παππού, και πάει λέγοντας; Ή μήπως τη θέλουμε για να της αλλοιώσουμε εν κινήσει τη φυσιογνωμία και να τη μετατρέψουμε σε μίζερη διαχειρίστρια της καθημερινότητας;
Η διαχείριση είναι το όνειρό μας; Συγχωρήστε με, αλλά δεν γίνεται να θέλουμε την εξουσία για αυτούς τους λόγους. Για να ψηφίζεται η Ν.Δ. ως το ολιγότερο κακό, όπως ψηφίστηκε ο Μακρόν στη Γαλλία. Για να μη βγει ο «άλλος». Για να γινόμαστε ένα με τον κρατισμό που κατά τα λοιπά καταγγέλλουμε. Αποστολή της πολιτικής είναι να αλλάζει ριζικά τη μοίρα των ανθρώπων. Αποστολή της είναι να μετουσιώνει τα πολλά μικρά όνειρα των απλών ανθρώπων σε ένα μεγάλο όνειρο που να τα περιλαμβάνει όλα.
Η φιλελεύθερη συντηρητική διακυβέρνηση πρέπει να αφήνει τη σφραγίδα της στον τόπο με αλλαγές εμβληματικές. Αλλαγές που να ορίζουν το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της για πολλά πολλά χρόνια μπροστά. Για σκεφτείτε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή! Γιατί έως σήμερα είναι στα χείλη όλων, φίλων και εχθρών; Επειδή με όχημα την παράταξή του και τις αξίες της έδωσε μια γενναία «σπρωξιά» στην Ελλάδα, η οποία την κράτησε στις ράγες της ανάπτυξης σχεδόν πενήντα χρόνια. Αυτό είναι λοιπόν το υπόδειγμα: Πόσα χρόνια σπρωξιά δίνει κάθε φορά που κυβερνά την πατρίδα η παράταξη. Και ο ρόλος ο δικός μας που γκρινιάζουμε, διαμαρτυρόμαστε και γινόμαστε οι κακοί της ιστορίας είναι να κρατάμε αυτό το όνειρο, αν γίνεται, ζωντανό. Γράφω «αν γίνεται» διότι έρχονται φορές που δεν νιώθουμε καμία ψυχική επαφή με όσα συμβαίνουν σε αυτή τη Ν.Δ. Η Αμερική που αγαπούσαμε διέρχεται βαθιά κρίση, αλλά τη δοξάζουμε χωρίς αστερίσκους.
Η Ευρώπη, το δυνατό μας χαρτί στην πολιτική αντιπαράθεση, γέρασε, αλλά εμείς μόνο «ζήτω». Το πολιτικό προσωπικό που εκπροσωπεί τη φιλελεύθερη παράταξη λέει και πράττει πολλές φορές πράγματα αδιανόητα για τους κώδικές της, αλλά πέρα βρέχει. Υβρίζει τον κόσμο της, τον χλευάζει ως «τζαμπατζή», τον προκαλεί με παχυλούς μισθούς και πολυτελείς βίλες, δεν τον νιώθει, δεν τον καταλαβαίνει. Και, το χειρότερο όλων, σε αυτές τις ασκήσεις απρέπειας, που προσβάλλουν όσους έχουν μέσα τους τον Χριστό και την Ελλάδα και αγαπούν την οικογένεια, πρωταγωνιστούν οι νιόφερτοι Ηρακλείς του στέμματος.
Οι μετεγγραφές αεροδρομίου. Τα βασικά συστατικά που όρισαν όμως αυτή την παράταξη μεταπολιτευτικά είναι, πρώτον, πως στις δημοκρατίες κυβερνούν οι κυβερνήσεις, όχι οι επιχειρηματίες, δεύτερον, η Ελλάδα διεκδικεί τον ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή και στον κόσμο με τις συμμαχίες της, αλλά και με την αξιοπρέπεια της ανεξάρτητης δύναμης. Μακριά από δυνάστες και από πάτρωνες, το γράφει και η ιδεολογική διακήρυξη του 1974. Τρίτον, η διακυβέρνηση ταυτίζεται με το δημόσιο ήθος, τη σεμνότητα και την ταπεινότητα. Τι κάνουμε λοιπόν εμείς εδώ από τον φιλελεύθερο προμαχώνα μας; Υπενθυμίζουμε διαρκώς, τονίζουμε και επικαιροποιούμε.
Υπενθυμίζουμε τις αρχές για τις οποίες δώσαμε μάχες μέσα στα αμφιθέατρα, τονίζουμε ότι τα κόμματα που άλλαξαν DNA, όπως οι Νέοι Εργατικοί του Μπλερ στη Βρετανία, οι Σοσιαλδημοκράτες του SPD στη Γερμανία, το δικό μας ΠΑΣΟΚ, καταδικάστηκαν σε πολυετή ανυποληψία προτού συνέλθουν και επιστρέψουν. Πάλι ως ο πάγκος του συστήματος. Επικαιροποιούμε επίσης: Δεν κάνει να υποκρινόμαστε ότι ο δημοκρατικός καπιταλισμός είναι τέλειος – το αντίθετο, περνά βαθιά κρίση και χρειάζεται μεταρρύθμιση. Υποστηρίζουμε, τέλος, ότι η σιωπή στα κακώς κείμενα ισούται με αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Αν δεν μιλήσουμε, δεν θα μάθει ποτέ τα λάθη της. Και εν πάση περιπτώσει η σιωπή στα λάθη είναι κομμουνιστική επιλογή! Και εμείς κομμουνιστές δεν είμαστε. Θεωρούμε ότι η άσκηση φιλελεύθερης κριτικής είναι η καλύτερη συμπολίτευση στην παράταξη.
Τώρα αν αυτό δεν αξιολογείται και δεν εκτιμάται, αυτό δεν σημαίνει ότι για εμάς -για να μιλήσω με τα λόγια ενός ψαρά- «η στεριά ξεμακραίνει». Πάντα εδώ θα είμαστε. Στην ευρεία παράταξη. Αν η παράταξη χάσει την ψυχή της, δεν θα είμαστε εμείς αυτοί που θα ξεμακρύνουμε. Θα δείξουμε όμως το ανοικτό πέλαγος στους μανδαρίνους της. Και… θα τους ρίξουμε στη θάλασσα, αν χρειαστεί.
