Η κατάρρευση τής ταξιδιωτικής εταιρίας κολοσσού Thomas Cook κατέδειξε τις εγγενείς παθογένειες ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος οικονομικών εξαρτήσεων, στο οποίο η εξάρτηση μικρών παικτών από τους μεγάλους του χώρου έχει πάντοτε ολέθρια αποτελέσματα γι’ αυτούς σε συνθήκες κρίσης.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Εν προκειμένω, οι «μικροί» δεν ήταν άλλοι από τους εκατοντάδες επιχειρηματίες της χώρας μας, που δραστηριοπούνται είτε στον χώρο του τουρισμού είτε σε τομείς που έχουν άμεση σχέση μαζί του (λ.χ., εστίαση), οι οποίοι ξαφνικά βλέπουν να ανατρέπεται ολόκληρος ο ετήσιος σχεδιασμός και προϋπολογισμός τους, έχοντας πλέον να αντιμετωπίσουν υποχρεώσεις στις οποίες δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν.
Όταν ο πρόεδρος των ξενοδόχων του νομού Ηρακλείου αναφέρεται σε 80.000.000 με 100.000.000 ευρώ «χασούρα» στον ξενοδοχειακό χώρο, τότε αντιλαμβάνεται εύκολα κάποιος πόσο πολλαπλασιαστικά λειτουργεί αυτό στο σύνολο της οικονομίας του νομού. Αν, μάλιστα, υπολογίσει κανείς το ποσοστό της συμμετοχής των απωλειών αυτών στο σύνολο του τζίρου του τουριστικού κλάδου και των συναφών επιχειρήσεων (εκτιμάται περίπου στο 45%), είναι εύκολα κατανοητό ότι οι επιπτώσεις της εξάρτησης μικρομεσαίων και κατά κανόνα οικογενειακών επιχειρήσεων από τέτοιους μεγάλους κολοσσούς είναι καταστροφική.
Με αφορμή την πτώχευση της Thomas Cook, όμως, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι αυτοί που υπερασπίζονται, καλλιέργησαν και προωθούν την αποβιομηχάνιση της χώρας μας, την υποχώρηση των δραστηριοτήτων του πρωτογενούς τομέα (φτάσαμε στο σημείο να επιδοτείται το ξερίζωμα των ελαιοδένδρων και η αντικατάστασή τους με υβριδικά!) ουσιαστικά καταστρέφουν τη ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας, στρέφοντας τους Έλληνες σε επαγγελματικές δραστηριότητες πλήρως εξαρτημένες από τις βουλήσεις και τους σχεδιασμούς εξωελλαδικών κέντρων.
Ήδη εδώ και πολλά χρόνια έχουμε χάσει την αυτάρκειά μας σε μοσχαρίσιο κρέας και αγελαδινό γάλα. Ακολούθησαν το βαμβάκι, τα καπνά και η αλιεία, αλλά και άλλοι κρίσιμοι για την οικονομία μας παραγωγικοί τομείς. Η διαφήμιση του «εύκολου» κέρδους μέσω του τουρισμού έστρεψε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στο να παρατήσουν οικογενειακές παραγωγικές επιχειρήσεις, τη γη τους και τα ζωντανά τους και να στραφούν στον χώρο αυτό, γυρίζοντας την πλάτη σε ό,τι έτρεφε και ζούσε τις οικογένειές τους για αιώνες.
Ο εθισμός στον ασύδοτο δανεισμό έφερε το τελικό πλήγμα σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις, που είδαν από τη μια στιγμή στην άλλη την περιουσία τους να υποθηκεύεται και να εκποιείται μόλις οι διεθνείς τοκογλύφοι αποφάσισαν να λεηλατήσουν μία χώρα που δεν είχε πια τις εγγενείς δυνάμεις της για να αντιδράσει στην επίθεση που δεχόταν.
Η κατάσταση, φυσικά, δεν είναι μη αναστρέψιμη. Δεν υποστηρίζει, βεβαίως, κανείς τον οικονομικό απομονωτισμό, που θα είχε ολέθρια αποτελέσματα στην εποχή μας. Αυτό που μπορεί, όμως, να επιτευχθεί είναι η ανασύσταση ενός συντονιστικού υπουργείου, το οποίο, στο πλαίσιο των λειτουργιών και των υποχρεώσεων της χώρας μας στην Ε.Ε., θα θέσει τις βάσεις για την αναδιοργάνωση της ελληνικής παραγωγικής οικονομίας, κάνοντας σαφές στους εταίρους ότι δεν είναι δυνατόν να μη λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες και οι ανάγκες της πατρίδας μας και πως θα προχωρήσουμε αποφασιστικά στην ανασύσταση δομών και οργάνων για την ανάπτυξη της πρωτογενούς επιχειρηματικότητας.
Το ερώτημα είναι κατά πόσον υπάρχουν σήμερα στην πολιτική σκηνή άνθρωποι που είναι αποφασισμένοι να σταθούν απέναντι στα συμφέροντα βορειοευρωπαϊκών χωρών, υπερασπιζόμενοι αυτά του ελληνικού λαού…
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
