Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει για πρώτη φορά οπλισμό στην Ουκρανία, λίγες ημέρες μετά την εισβολή της Ρωσίας, η αξιωματική αντιπολίτευση διαμαρτυρήθηκε διατυπώνοντας τη θέση ότι για τόσο σημαντικές αποφάσεις απαιτείται εθνική συναίνεση.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ο κύριος Μητσοτάκης απέρριψε τότε αυτή την άποψη. Ερωτηθείς σε τηλεοπτική συνέντευξη απάντησε ότι αυτές είναι αποφάσεις που λαμβάνονται σε επίπεδο πρωθυπουργού και ότι δεν πιστεύει και πολύ σε διαδικασίες όπως η σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, ενός συνταγματικού εθίμου που καθιερώθηκε την περίοδο 1990-1993, επί της πρωθυπουργίας του πατρός του, στην κορύφωση της κρίσης του Μακεδονικού. Ηταν απόλυτος.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, όμως, συμβαίνει κάτι παράδοξο: Τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε επίπεδο πρωθυπουργού τις ανακοινώνουν ξένοι αξιωματούχοι. Όχι όποιοι και όποιοι. Τις ανακοινώνουν ο καγκελάριος της Γερμανίας κύριος Σολτς και ο υπουργός Αμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών κύριος Οστιν. Το πλέον ενδιαφέρον όμως είναι ότι οι αποφάσεις αυτές, που στην πραγματικότητα αποτελούν την πλήρη αποδοχή των αιτημάτων τα οποία απηύθυνε προς την κυβέρνηση κατά την επίσκεψή της στην Αθήνα η υφυπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών κυρία Νούλαντ, συνιστούν την πλήρη προσχώρηση της Ελλάδος στο μπλοκ των δυνάμεων που επιθυμούν την παράταση του πολέμου και τον εγκλωβισμό της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Πρόκειται για μια επιλογή πολύ ευρύτερη μιας απόφασης για την αποστολή οπλισμού, για την οποία αυτή τη φορά, χωρίς αμφιβολία, είτε το θέτει η αξιωματική αντιπολίτευση είτε όχι, απαιτείται εθνική συναίνεση. Διότι τις συνέπειες από την παράταση του πολέμου δεν θα τις πληρώσουν προσωπικώς από την τσέπη τους ο κύριος Μητσοτάκης, ο κύριος Τσίπρας ή η κυρία Σακελλαροπούλου, που περιοδεύει στην Εσθονία αυτές τις μέρες. Κανείς.
Ο ελληνικός λαός θα πληρώσει την παράταση. Είναι, μάλιστα, σχήμα οξύμωρο από τη μια να αναζητούμε με αγωνία την ευρωπαϊκή λύση για το πλαφόν στις τιμές του φυσικού αερίου, επειδή φοβόμαστε ότι ο πόλεμος θα διαρκέσει, και από την άλλη με πράξεις μας και αποφάσεις μας, για τη λήψη των οποίων δεν συνεδρίασε ούτε καν το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Αμυνας, το ΚΥΣΕΑ (αφήστε το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών – εδώ δεν κάνουμε ούτε τα προβλεπόμενα), να κάνουμε οτιδήποτε περνά από το χέρι μας για την παράταση του πολέμου.
Και μάλιστα διευκολύνοντας χώρες που δεν επιθυμούν να στείλουν οπλισμό για να μην οξυνθεί περαιτέρω η σχέση τους με τη Ρωσία, όπως η Γερμανία. Αν θέλουμε λοιπόν να μεταφράσουμε την απόφαση της κυρίαρχης κυβέρνησης που ανακοίνωσε ο Γερμανός καγκελάριος -και είμαστε βέβαιοι ότι αγνοούσε ο Ελληνας υπουργός Αμυνας-, θα έπρεπε να επισημάνουμε το εξής: Η Ελλάδα προσχωρεί πλήρως στο ιδιότυπο μέτωπο χωρών που επιθυμούν να εξοπλίσουν τον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι εις τρόπον ώστε να παραταθεί ο πόλεμος. Οι χώρες αυτές είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Αγγλία, οι σκανδιναβικές χώρες του Βορρά που χτυπούν την πόρτα του ΝΑΤΟ και οι πρώην ανατολικοευρωπαϊκές χώρες (Πολωνία, Λετονία, Εσθονία και άλλες).
Η Ελλάδα δεν ανήκει στο μπλοκ των χωρών που επιθυμούν την πάση θυσία λήξη του πολέμου πριν έρθει ο χειμώνας, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία. Η Ελλάδα φαίνεται ότι θεωρεί πως αγοράζοντας αντιαρματικά από τη Γερμανία. σε αντικατάσταση των σοβιετικών που θα στείλουμε στην Ουκρανία, μαχητικά Ραφάλ και φρεγάτες από τη Γαλλία, μαχητικά F-35 από την Αμερική και κορβέτες από την Ιταλία μπορεί να τους έχει όλους ικανοποιημένους, ώστε την κρίσιμη στιγμή να παρέμβουν υπέρ ημών στην κρίση με την Τουρκία. Η οποία έρχεται ξανά, αργά ή γρήγορα. Αλλά, ως γνωστόν, οι χώρες αυτές δεν πουλάνε όπλα μόνο σε εμάς, πουλάνε και στην Τουρκία! Είναι άγνωστο πάνω σε ποιες πληροφορίες, εκτιμήσεις, υπολογισμούς βασίζει την άποψή του και κάνει τις επιλογές του ο κύριος πρωθυπουργός.
Ο οποίος, όπως τονίσαμε σε προηγούμενο σημείωμά μας, βρίσκεται στην κορυφή του λόφου και υποτίθεται ότι έχει καλύτερη θέα από εμάς. Επειδή όμως οι αποφάσεις του αυτές πλέον δεν είναι αποσπασματικές, συμβολικές, αλλά οι συνέπειές τους μπορεί να επεκταθούν πολύ πέρα από τον χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από τον ίδιο -για πολλά χρόνια-, θεωρούμε ότι αυτή τη φορά χρειάζονται άμεση ενημέρωση του Κοινοβουλίου, άμεση σύγκληση του ΚΥΣΕΑ και βεβαίως άμεση σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών.
Μπορεί το μεγαλείο του κυρίου Μητσοτάκη να μην αντέχει τη συνύπαρξη με τον Κυριάκο Βελόπουλο, τον Γιάνη Βαρουφάκη, τον Δημήτρη Κουτσούμπα, τον Νίκο Ανδρουλάκη και τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά αυτή είναι η δημοκρατία, για την οποία καμαρώνουμε ότι διαφέρουμε από τα αυταρχικά καθεστώτα, όπως του Ερντογάν. Αντιπροσωπευτική. Οταν ο κύριος πρωθυπουργός καθίσει στο τραπέζι ενός Συμβουλίου Αρχηγών δεν πρόκειται να συναντήσει πρόσωπα, αλλά αντιλήψεις. Απόψεις χιλιάδων πολιτών. Οφείλει να κάνει διάλογο μαζί τους, να πείσει με τα επιχειρήματά του και μετά να τους καλέσει σε συναίνεση για τις αποφάσεις, αν αυτό είναι εθνικά ωφέλιμο. Να πληροφορείται το Κοινοβούλιο αποφάσεις της κυβέρνησης από τον καγκελάριο της Γερμανίας δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτικό. Μας γυρίζει στην εποχή των Μνημονίων. Μετά και την αποπληρωμή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την τελευταία αξιολόγηση της ενισχυμένης εποπτείας, νομίζαμε ότι τα είχαμε αφήσει πίσω αυτά.
