Η Ευτυχία Φαναριώτη είναι αγαπημένη ηθοποιός του θεάτρου και της τηλεόρασης, με τον ρόλο της ως «Ρόδη» στο «Καφέ της Χαράς» να ξεχωρίζει.
- Από τον Βαγγέλη Καράλη
Εκτός από πετυχημένη ηθοποιός είναι και ταλαντούχα τραγουδίστρια, συνδυάζοντας το ρεμπέτικο τραγούδι με το λαϊκό και την όπερα! Μιλώντας στην «Espresso», εξομολογείται ότι αναγκάστηκε να αλλάξει επάγγελμα, όταν δέχτηκε κακοποιητική συμπεριφορά στο θέατρο. Φέτος το καλοκαίρι η Ευτυχία Φαναριώτη θα πρωταγωνιστήσει στην παράσταση «Η τύχη της Μαρούλας» στο θέατρο «Χυτήριο».
Πώς θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια, τι αναμνήσεις έχετε;
Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στην επαρχία. Τους χειμώνες μου στον Βόλο και τα καλοκαίρια στη Σκιάθο, όπου ήταν το πατρικό της μητέρας μου. Οταν τελείωνε το σχολείο, μας έπαιρνε και πηγαίναμε στο νησί. Εκείνη έραβε (ήταν μοδίστρα) κι εμείς παραθερίζαμε και μαυρίζαμε στον ήλιο. Οι διακοπές όλης της οικογένειας άρχιζαν μόλις έπαιρνε την άδειά του ο πατέρας μας και βρισκόμασταν και οι τέσσερις μαζί, παρέα με συγγενείς και φίλους. Μπάνιο, τραγούδια, εκδρομές από το πρωί ως αργά το βράδυ… Ποτέ δεν έλειπαν οι παρέες και οι φίλοι από το σπίτι των γονιών μου. Στο τραπέζι πάντα υπήρχε ένα τσίπουρο ή ένα κρασί για τους φιλοξενούμενους και στο στόμα γέλια και τραγούδια, τραγούδια ατελείωτα. Οι γονείς μου αγαπούν τη μουσική. Τραγουδούσαν και οι δυο τους πολύ.
Εχετε αναφερθεί σε συνέντευξή σας ότι περάσατε δύσκολα εφηβικά χρόνια. Πώς το αντιμετωπίσατε;
Πάντα είχα αδυναμία στον αδελφό μου. Ηταν μεγαλύτερος και τον θαύμαζα. Ημουν συνέχεια από πίσω του, η ούρα του, ήθελα να κάνω ό,τι κάνει, να είμαι ό,τι είναι. Ετσι από πολύ μικρή άρχισα να ακούω τις μουσικές που άκουγε, Beatles, Rolling Stones, Doors, Queen, Jethro Tull κ.ά., να τον ακολουθώ σε εκδηλώσεις και εξόδους (γιατί το αγόρι έπρεπε να παίρνει την αδελφή του μαζί), αλλά εγώ, από την άλλη, μεγαλώνοντας, δεν επιτρεπόταν να έχω την κοινωνική ζωή του εφήβου, να κάνω όνειρα για σπουδές, για το μέλλον μου, για τη ζωή μου, όπως την αντιλαμβανόμουν τότε. Και ενώ γνωρίζω ότι η αγάπη και η φροντίδα των γονιών μας ήταν οι ίδιες για εμάς, μας μεγάλωναν τελείως διαφορετικά. Το αγόρι αγόρι και το κορίτσι κορίτσι, όπως άρμοζε σε μία συντηρητική οικογένεια παλαιών αρχών. Οταν δε ο αδελφός μου έφυγε για σπουδές, ο πόνος της απουσίας του και η μοναξιά μου έγιναν αφόρητες. Ολα τα κενά, οι φόβοι, μεγάλωσαν και η εφηβεία ήρθε να αμφισβητήσει τα πάντα και να επαναστατήσει απέναντι σε όλες τις κατεστημένες αξίες. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στη φαντασία σας.
Θέλατε πάντα να γίνετε ηθοποιός ή προέκυψε;
Εκεί ίσως άρχισε να γεννιέται μέσα μου η ιδέα του θεάτρου – ίσως υποσυνείδητα. Ηταν μία διέξοδος μέσα από τις ζωές φανταστικών ηρώων και μέσα από τη δική μου φαντασία να ζήσω αυτές τις ζωές ελεύθερα, χωρίς λογοκρισία, χωρίς όρια. Μόλις τελείωσα το σχολείο, η πρώτη μου σκέψη ήταν να ασχοληθώ με την υποκριτική -πράγμα που σε άλλη περίπτωση δεν θα τολμούσα να διανοηθώ- και αυτό έκανα.
Εκτός από ηθοποιός, ασχολείστε επαγγελματικά και με το τραγούδι και μάλιστα ήσασταν και σοπράνο. Γιατί δεν ασχοληθήκατε με την όπερα;
Από το σπίτι μας δεν έλειπε ποτέ η μουσική. Το ραδιόφωνο άνοιγε στις 7.30 το πρωί που μας ξύπναγε η μαμά για το σχολείο. Κι εγώ πάντα, από το δημοτικό ακόμη, χανόμουν μέσα στο σαλόνι, δίπλα στο στερεοφωνικό, να παλεύω με τα δισκάκια και τους δίσκους του πατέρα μου. Ακουγα τα πάντα, από Απόστολο Καλδάρα (το είχα λιώσει εκείνο το δισκάκι με τον «Μαρμαρωμένο βασιλιά») μέχρι Λοΐζο, Μαρκόπουλο, ό,τι υπήρχε. Τραγουδούσα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μετά ανακάλυψα τον Χατζιδάκι, μια αγάπη που με συντροφεύει μέχρι σήμερα. Και κάπου εκείνη την εποχή πήρα και τα πρώτα μαθήματα κλασικού τραγουδιού στο Ωδείο Βόλου. Ερχόμενη στην Αθήνα, πέρασα στο Ωδείο Αθηνών με υποτροφία στο κλασικό τραγούδι, όμως οι θεατρικές μου σπουδές με απορρόφησαν τόσο πολύ, που αφιερώθηκα στο τέλος αποκλειστικά σε αυτές.
Εχετε τραγουδήσει σε ρεμπετάδικα, νυχτερινά κέντρα. Πώς συνδυάζατε τα διαφορετικά είδη μουσικής;
Κάποιο βράδυ ο ιδιοκτήτης ενός μεζεδοπωλείου με άκουσε να τραγουδάω τις «Κούπες». Θεώρησε ότι είμαι επαγγελματίας τραγουδίστρια και ρώτησε αν έχω ρεπερτόριο σε ρεμπέτικα και σμυρνέικα. Του είπα ναι, ενώ δεν είχα ιδέα. Σε μια βδομάδα όμως είχα φτιάξει και μπορούσα να βγάλω μεροκάματο. Αργότερα η γνώση μου επεκτάθηκε και στα λαϊκά (τα οποία ανακάλυψα ότι μου αρέσουν πολύ), στα παραδοσιακά και τα νησιωτικά. Διαπίστωσα ότι ήταν εύκολο για το αυτί μου να αντιλαμβάνεται τις διαφορές και για τη φωνή μου να περνάει από το ένα είδος στο άλλο. Και έτσι ξεκίνησα το τραγούδι.
Εχετε πρωταγωνιστήσει σε πετυχημένες σειρές τηλεοπτικά, αλλά ο ρόλος σας στο «Καφέ της Χαράς» ξεχώρισε. Περιμένατε ότι θα υπήρχε τόσο μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό;
Το «Καφέ της Χαράς» ήταν η πρώτη δουλειά την οποία μου πρόσφερε ο αγαπημένος συνεργάτης και φίλος Χάρης Ρώμας. Μέχρι τότε δεν ήξερα την τηλεόραση παρά μόνο ως θεατής. Πήγα στο γύρισμα με θέρμη και ενθουσιασμό και έπαιξα τον ρόλο όπως ήξερα από το θέατρο. Η απήχηση από το κοινό ήταν άμεση, η αγάπη και ο θαυμασμός του κόσμου μεγάλα, και ξαφνικά, ενώ δεν με γνώριζε κανείς, ήμουν η «Ρόδη» από το «Καφέ», η αρραβωνιάρα. Ηταν μια ωραία εμπειρία και τη θυμάμαι πάντα με αγάπη.
Εχετε μιλήσει ανοιχτά για το θέμα των κιλών. Τι θα συμβουλεύατε νέα κορίτσια που μπορεί να έχουν παραπάνω κιλά και να αντιμετωπίζουν bullying;
Το να έχει κανείς παραπάνω κιλά είναι ένα λεπτό, προσωπικό θέμα, ένα ζήτημα υγείας. Ποτέ από μόνη μου δεν έχω μιλήσει για τα κιλά μου. Δεν είναι αυτά που θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, ηθοποιό, εξυπνότερο ή πιο αγαπητό στους άλλους. Εχω όμως ερωτηθεί πολλές φορές από δημοσιογράφους για αυτό το θέμα και γι’ αυτό απάντησα. Ούτε είμαι αρμόδια να συμβουλέψω άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ίδιο θέμα, γιατί καθένας είναι μία μοναδική περίπτωση και αντίστοιχα υπάρχει ο ειδικός για να τον βοηθήσει. Ομως αυτό που μπορώ να πω από την εμπειρία μου είναι πως όσο περισσότερη αγάπη δίνουμε στον εαυτό μας και τον αποδεχόμαστε τόσο πιο δυνατοί γινόμαστε για να αντιμετωπίσουμε όσα μας συμβαίνουν, να αγνοήσουμε τις κακίες και να αγαπήσουμε τους άλλους. Η αγάπη και η συμπόνια νομίζω πως είναι τα μυστικά. Τους ανθρώπους βέβαια που ασκούν βία στους συνανθρώπους τους πρέπει να τους απομονώσουμε.
Επίσης θα ήθελα να αναφερθούμε και στο κίνημα #ΜeΤoo. Δηλώσατε ότι έχετε δεχτεί κακοποιητική συμπεριφορά. Τι ακριβώς συνέβη και πώς το αντιμετωπίσατε;
Ναι, μου έχει συμβεί. Αλλαξα επάγγελμα (όχι πως θεωρώ βέβαια ότι αυτό είναι λύση), αλλά το θέατρο με γύριζε πάντα πίσω.
Για να αλλάξουμε κλίμα, ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σας; Υπάρχει σήμερα;
Ο πρώτος μου έρωτας, που θυμάμαι έντονα, ήταν στο νηπιαγωγείο. Οταν ερωτευόμαστε, όλα είναι τόσο διαφορετικά, τα χρώματα, η διάθεση, ο αέρας, οι άνθρωποι, οι μυρωδιές… Είναι ένα σημαντικό και έντονο κομμάτι της ζωής μου.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθούμε στην παράσταση που ξεκινάτε σε λίγες μέρες, «Η τύχη της Μαρούλας», σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου στο θέατρο Χυτήριο. Τι να περιμένουν οι θεατές;
Φέτος το καλοκαίρι θα μας βρείτε στο θέατρο Χυτήριο της Βάσιας Παναγοπούλου (η οποία έφτιαξε έναν υπέροχο θίασο), στο κωμειδύλλιο του Δημήτρη Κορομηλά «Η τύχη της Μαρούλας». Εχουμε τη μεγάλη τύχη και την τιμή να μας σκηνοθετεί ο Κώστας Τσιάνος, ένας μεγάλος δάσκαλος του ελληνικού θεάτρου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Γιάννη Μετζικώφ και η μουσική του υπέροχου Σταμάτη Κραουνάκη, ενώ στην επικοινωνία η αγαπημένη μας Νταίζη Λεμπέση. Οι ηθοποιοί Αργύρης Αγγέλου, Μαριαλένα Ροζάκη, Γιάννης Στόλλας, Γρηγόρης Σταμούλης, Γιάννης Μπουραζάνας, Χρήστος Χαλβατζάρας, Αστέρης Κρικώνης, Χάρης Χιώτης, Μαρίλια Μητρούση θα ενσαρκώσουν τους ρόλους του έργου. Βοηθός σκηνοθέτη είναι η Λουκία Στεργίου. Είμαι χαρούμενη γιατί πιστεύω πως θα είναι μία πολύ ωραία παράσταση. Εχει σκηνοθετηθεί με μεγάλη μαεστρία και κέφι. Κυριαρχούν το γέλιο και η χαρά, και τα τραγούδια της, νομίζω, έχουν το άρωμα της επιτυχίας.
