Aν κάποιοι εκπλήσσονται που ο Ελληνας πρωθυπουργός εκχωρεί στο φτερό το όνομα του Αιγαίου για τουρκικό τουριστικό «brand», πουλάει τους Κούρδους βαφτίζοντας μονομιάς τον εθνικοαπελευθερωτικό τους αγώνα «τρομοκρατία» και εξακολουθεί να εκλιπαρεί τον Ερντογάν -που τον φτύνει πατόκορφα- για μια συνάντηση εργασίας, θα έπρεπε να αναζητήσουν την εξήγηση του φαινομένου αλλού: Στο γεγονός ότι ο Μητσοτάκης τα κάνει όλα αυτά και… δεν ανοίγει μύτη.
- Γιώργος Χαρβαλιάς
Τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης ανακαλύπτουν καθημερινά τα… θετικά -για την Ελλάδα- σημεία της πρόσφατης συνόδου του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη. Επινοούν απίθανες θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες ο Ερντογάν, που καθημερινά λούζει τον δικό μας με έναν κουβά ακαθαρσίες, σκιάχτηκε από το μπόι του και δεν έθεσε θέμα αποστρατιωτικοποίησης των νησιών στα όργανα της Συμμαχίας. Αποσιωπούν τη δέσμευση Μπάιντεν όχι μόνο για αναβάθμιση, αλλά και για αγορά ολοκαίνουργιων F-16 Viper από την Τουρκία.
Τέλος, εμφανίζουν ως δικό μας… εθνικό θρίαμβο την παραγγελία πανάκριβων αμερικανικών αεροσκαφών, που θα πληρωθούν από την τσέπη και τον ιδρώτα του Ελληνα φορολογουμένου, αλλά μάλλον δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ. Ούτε ως φόβητρο. Τουλάχιστον από τους σημερινούς ψοφοδεείς και αναξιοπρεπείς πολιτικούς.
Όμως, εντάξει με τα μέσα ενημέρωσης που έχουν μπουκωθεί στο χρήμα. Καλά και οι ολιγάρχες-βαρόνοι των καναλιών, που έχουν τους λόγους τους να στηρίζουν τη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Εμείς, οι υπόλοιποι, τι κάνουμε; Γιατί δεν βγαίνουμε στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε γι’ αυτό το αναξιοπρεπές ξεπούλημα και τον βομβαρδισμό από fake news της κυβερνητικής προπαγάνδας; Πόσο βαθιά έχει εδραιωθεί, επιτέλους, η υπονόμευση του εθνικού φρονήματος, που μας επιτρέπει να γινόμαστε αναίσθητοι μπροστά σε έναν τέτοιο ενδοτισμό και να καταπίνουμε αμάσητο το «σανό» που σερβίρει στα δελτία των 8 η τηλεόραση-μαγειρείο των υπαλλήλων του Μαξίμου; Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, μου ήρθε στη μνήμη ένα περιστατικό που σημείωσα με ενδιαφέρον πριν από μερικά χρόνια.
Είχα ανεβεί στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσω βαλκανικούς αγώνες τζούντο στις κατηγορίες εφήβων – νεανίδων λόγω της συμμετοχής ενός συγγενικού μου προσώπου. Ψάχνοντας με το ταξί το γήπεδο, το εντόπισα από το διπλανό τετράγωνο εξαιτίας μιας απίστευτης οχλοβοής, λες και γινόταν ντέρμπι ΠΑΟΚ – Ολυμπιακού. Μπαίνοντας από την κεντρική θύρα, αντίκρισα απέναντι μια ολόκληρη κερκίδα κατακόκκινη με σημαίες, πανό και ταμπούρλα, αλλά και μια στρατιά αφιονισμένων αθλητών, συγγενών και συνοδών που ανέμιζαν την ημισέληνο κραυγάζοντας: «Τουρκιέ Τουρκιέ!» Το «εθνοπρεπές» όνομα δηλαδή της Τουρκίας, που θέλει να καθιερώσει ο Ερντογάν στη θέση του πιο… soft Turkey, που παραπέμπει στη γαλοπούλα και στο αμερικανικό Thanksgiving.
Σε ένα άθλημα, λοιπόν, που δεν συγκινεί τα πλήθη η παρουσία της τουρκικής εθνικής ομάδας, εκτός από ιδιαίτερα θορυβώδης, ήταν και τρομερά ενθουσιώδης. Στην κυριολεξία έκλεβε την παράσταση με έναν φανατισμό που προκαλούσε ανάμεικτο αίσθημα δέους, επιφύλαξης και προβληματισμού.
Δεν θυμάμαι, ειλικρινά, τις επιδόσεις των Τούρκων αθλητών, όσο τις φωνές και το πάθος της κερκίδας τους, που σειόταν, όταν θεωρούσε πως κάποιος από τη διαιτησία αδικούσε έναν «δικό» της. Κι εκείνο το σύνθημα «Τουρκιέ Τουρκιέ» να δονεί τους τοίχους μέσα στην καρδιά της Θεσσαλονίκης.
Ξαναθυμήθηκα τη σκηνή αυτές τις μέρες, μέρες προκλήσεων και κατευθυνόμενης έντασης από τους απέναντι και δικής μας παγερής αδιαφορίας για την υποχωρητικότητα της κυβέρνησης. Δεν σκοπεύω να αδικήσω ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, το μεγαλύτερο ίσως, που διαπνέεται από ισχυρό εθνικό φρόνημα, ιδίως έξω από τα σύνορα του αθηνοκεντρικού κράτους. Στην υγιή ελληνική ύπαιθρο και στον περήφανο μακεδονικό Βορρά. Το βλέπεις το φρόνημα αυτό στα σχολεία, στα πιτσιρίκια, που δεν αποδέχονται την πολιτική ορθότητα του Pride, στις αναρτήσεις στα social, στους εθνοφύλακες του Εβρου, ακόμη και στους γέροντες των καφενείων κάποιων ξεχασμένων εσχατιών της πατρίδας μας.
Και, από την άλλη, στη μητρόπολη της εξουσίας και της εθνικής παρακμής, όπου εδρεύει ο ανίκανος δήμαρχος-γόνος, η πολυπολιτισμική πρόεδρος-ούφο, ο πρωθυπουργός Μωυσής, τα πολιτικά τζάκια της συμφοράς και βεβαίως τα κανάλια της διαπλοκής, η ατζέντα είναι εντελώς διαφορετική: Ποιος Ερντογάν και ποιο Καστελόριζο; Ο χιμπατζής που έφυγε άδοξα, οι αμβλώσεις στις ΗΠΑ που -στην Ελλάδα με το ρεκόρ υπογεννητικότητας- απασχολούν το πρωθυπουργικό ζεύγος, σε άπταιστα αγγλικά πάντα, τα ορφανά της Ουκρανίας, το κλοτσομπουνίδι στα Mad Music Awards… Eνας ολόκληρος κόσμος… στην κοσμάρα του! Και ανάμεσά τους οι ταγοί του έθνους, η οικονομική ελίτ, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και διαμορφωτές γνώμης αλλά και καλλιτέχνες, το άνθος -θεωρητικά- της κουλτούρας και της διανόησης, που ζει για τη «διαφορετικότητα»και το #ΜeΤoo αγριοκοιτώντας τον Μητσιά, ο οποίος είπε μια σωστή κουβέντα.
Αυτός, λοιπόν, ο εσμός δυσκολεύεται να αντιληφθεί τις πραγματικές απειλές που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας. Τη διαρκή τουρκική επιβουλή, το άγριο άδειασμα «συμμάχων και εταίρων», τις καραβιές εξαθλιωμένων που ξεβράζονται στα ελληνικά νησιά, την γκετοποίηση της Αθήνας, τη ροπή στην υποκουλτούρα, όπως το trap, τον εφιάλτη του Δημογραφικού. Αντιμετωπίζει την έλευση του κακού μοιρολατρικά και κλοτσάει το τόπι στο επόμενο στενό χαχανίζοντας.
Φοβούμαι πως όλοι αυτοί, με κορυφαίους πάντα τους πολιτικούς, νιώθουν ότι η χώρα δεν αξίζει για καλύτερα. Αυτή είναι. Υπερχρεωμένη, τουριστική αποικία μαζικής έλευσης, με ανεμογεννήτριες, χωράφια φωτοβολταϊκών, εξαθλιωμένους εργαζομένους-ζόμπι και κάποιους πονηρούς «βολεμένους», που… ευρωσιτίζονται. Ωραίο όραμα έχουν για την πατρίδα, αλλά ας το κρατήσουν για τον εαυτό τους. Η μόλυνση του εθνικού μας φρονήματος από αυτούς τους σύγχρονους Εφιάλτες δεν θα πρέπει να γίνει γάγγραινα, με κίνδυνο να καθηλώσει τη χώρα σε ολιστική -όπως θα έλεγε και ο Κυριάκος- παραλυσία…
