Σίγουρα είναι θετικό ότι επιτέλους άρχισε επισήμως να γίνεται ένας διαχωρισμός μεταξύ μεταναστών και προσφύγων.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Σε πρόσφατες δηλώσεις του, μάλιστα, ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιώργος Κουμουτσάκος ανέφερε ότι δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πόσοι είναι στο hot spot της Μόριας (!), αλλά «κρίνοντας από τις εθνικότητες, πρόκειται για μετανάστες και όχι για πρόσφυγες». Συνέχισε, μάλιστα, λέγοντας ότι στο σύνολο της επικράτειας «το 75% είναι Αφγανοί, ενώ πολλοί είναι και Αφρικανοί».
Εδώ, όμως, σταματούν τα λογικά και αρχίζουν τα παράλογα. Διότι μπορεί ο παραλογισμός της προηγούμενης κυβέρνησης να είχε τη βάση του στις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και εμμονές ενός στρεβλού «ανθρωπισμού» αριστερών καταβολών, αλλά αυτός της σημερινής δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς τη χρήση ψυχολογικών αναλύσεων (αν δεν θέλουμε, βεβαίως, να ξεφύγουμε σε συνωμοσιολογίες)! Διότι πώς αλλιώς θα μπορούσαν να εξηγηθούν η απροθυμία προστασίας τόσο των θαλάσσιων όσο και των χερσαίων συνόρων μας (ο περίφημος «φράχτης» του Εβρου έχει από καιρό γίνει σουρωτήρι!), η ανοχή στην ασυδοσία και στις προκλήσεις κάθε είδους ΜΚΟ, η μεταφορά δεκάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών στο εσωτερικό της πατρίδας μας και η μη τήρηση του διοικητικού μέτρου της απέλασης των παρανόμως εισελθόντων στη χώρα;
Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. συνεχίζει ουσιαστικά να εφαρμόζει την πολιτική και τις πρακτικές της προκατόχου της, των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. Μία πολιτική, που ουσιαστικά επικυρώθηκε πρόσφατα με την απαράδεκτη και προσβλητική για τα Ελληνόπουλα δήλωση του Προκόπη Παυλόπουλου, λέγοντας σε παιδιά παράνομων μεταναστών ότι «αποτελούν την ελπίδα για το μέλλον του τόπου»!
Θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει σαφές το εξής: Ο πρόσφυγας είναι πρόσωπο ιερό! Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του με βίαιο τρόπο για να σώσει τη ζωή τη δική του και των αγαπημένων του προσώπων. Εγκατέλειψε τον τόπο που πότιζε με τον ιδρώτα του και έχει πάντα την προσδοκία και την ελπίδα της παλιννόστησης. Αυτό το έχει υποστεί επανειλημμένως ο Ελληνισμός στην ιστορική πορεία του και υπάρχουν ακόμη συμπατριώτες μας που βιώνουν τις συνέπειες της προσφυγιάς, όπως τα αδέρφια μας των κατεχόμενων εδαφών της Κύπρου. Για τον λόγο αυτόν το Διεθνές Δίκαιο φρόντισε να κατοχυρώσει τα δικαιώματα των προσφύγων, αλλά και να τα διασφαλίσει με την αποτροπή της καταχρηστικότητας αυτής της ιδιότητας. Ετσι, ως πρόσφυγας θεωρείται αυτός που προσφεύγει στην πρώτη ασφαλή χώρα (συνήθως όμορη με τη δική του), όπου μπορεί και πρέπει να ζητήσει άσυλο και η χώρα αυτή είναι υποχρεωμένη να το εξετάσει. Αν δεν το κάνει και επιτύχει την παράνομη είσοδό του σε άλλη χώρα, τότε δεν μπορεί να θεωρείται πρόσφυγας και νοείται πλέον ως λαθρομετανάστης. Για την κατηγορία αυτή των παράνομων μεταναστών (πρέπει να) εφαρμόζεται το μέτρο της διοικητικής απέλασης.
Υπό την οπτική αυτή, όλα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας είναι εξωφρενικά. Κάποιοι μάλιστα, υπό την πίεση των παραπάνω εύλογων και ρεαλιστικών επισημάνσεων, προσπαθούν να μας κάνουν μαθήματα φτηνού «ανθρωπισμού», λέγοντας εξυπνάδες του τύπου «δεν υπάρχουν ούτε πρόσφυγες ούτε μετανάστες, αλλά… μέτοικοι»! Η απαξίωση, όμως, της ιδιότητας του πρόσφυγα, εκτός από τις κοινωνικές συνέπειες που προκαλεί (εγκληματικότητα, ανασφάλεια, υποβάθμιση εκπαιδευτικών και υγειονομικών παροχών κ.λπ.), ουσιαστικά αδικεί τους ελάχιστους πραγματικούς πρόσφυγες, δημιουργώντας προκαταλήψεις και καχυποψίες που δεν τους αξίζουν. Όσο εξακολουθούμε από δειλία ή σκοπιμότητα να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας τόσο τα προβλήματα θα οξύνονται και οι συνέπειές τους σύντομα θα καταστούν μη αναστρέψιμες, ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται…
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
