Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά η 4η Οκτωβρίου 1582 ήταν η τελευταία ημέρα του Ιουλιανού Ημερολογίου. Κανονικά η επόμενη ημέρα θα ήταν η 5η Οκτωβρίου. Όμως, η επόμενη ημέρα ήταν η 15η Οκτωβρίου.
- Γράφει ο Τ. Κάμπρας
Θα αναρωτηθείτε πως συνέβη αυτό. Πολύ σωστά. Απλώς, οι 13 ημέρες που «λείπουν» (από τις 5 Οκτωβρίου έως και τις 14 Οκτωβρίου) οφείλεται στο γεγονός ότι «δεν υπήρξαν ποτέ», καθώς απαλείφτηκαν, προκειμένου οι ημερομηνίες να εναρμονιστούν με το νέο Γρηγοριανό Ημερολόγιο.
Σύμφωνα με το Ιουλιανό Ημερολόγιο, η εαρινή ισημερία μετατοπιζόταν κατά μία μέρα κάθε 128 χρόνια εξαιτίας ενός σφάλματος 11 λεπτών και 14 δευτερολέπτων που εμφάνιζε το χρόνο. Ο κίνδυνος να εορτάζονται τα Χριστούγεννα φθινόπωρο και το Πάσχα χειμώνα, οδήγησε τον Πάπα Γρηγόριο τον 13ο σε νέα μεταρρύθμιση του συστήματος.
Για τη διόρθωση του σφάλματος, που είχε ήδη ενσωματωθεί στην μέτρηση του χρόνου κατά τη διάρκεια των δεκατριών αιώνων από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας που καθιέρωσε το Ιουλιανό ημερολόγιο, κατά την εφαρμογή του νέου ημερολογίου κρίθηκε σκόπιμο να παραλειφθούν 10 ημέρες από το ηλιακό ημερολόγιο, από την 5η Οκτωβρίου έως και την 14η του ίδιου μήνα.
Το 1572, ο ιησουίτης αστρονόμος Χριστόφορος Κλάβιους, με τη βοήθεια του αστρονόμου Λουίτζι Λίλιο, επεξεργάστηκε την παπική βούλα της ημερολογιακής μεταρρύθμισης. Με αυτήν η 5η Οκτωβρίου 1582 ονομάστηκε 15η Οκτωβρίου και με αυτόν τον τρόπο διορθώθηκε το λάθος των 10 ημερών, που είχε συσσωρευτεί στους προηγούμενους 11 αιώνες, και για να επιστρέψει η εαρινή ισημερία στην 21η Μαρτίου, όπως ήταν κατά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο του 325 μ.Χ.
Για να μην επαναληφθεί το λάθος του Ιουλιανού Ημερολογίου, ο Λίλιο όρισε επίσης ότι δίσεκτα θα είναι τα έτη που ο αριθμός τους διαιρείται με το 4 εξαιρουμένων των «επαιωνίων», τα έτη δηλαδή των αιώνων, από τα οποία όριζε ως δίσεκτα μόνον όσα έχουν αριθμό αιώνων που διαιρείται με το 4.
Με αυτή την τροποποίηση το έτος 1900 δεν ήταν δίσεκτο, ενώ αντίθετα το επαιώνιο έτος 2000 ήταν δίσεκτο. Η τροποποίηση αυτή δηλαδή καθορίζει ότι σε κάθε 400 χρόνια έχουμε 97 δίσεκτα έτη, αφού το λάθος του Ιουλιανού Ημερολογίου είναι 3 ημέρες και 3 ώρες περίπου κάθε 400 χρόνια. Μ’ αυτό τον τρόπο διορθώνουμε το λάθος των τριών ημερών, παραμένει όμως ένα λάθος τριών περίπου ωρών κάθε 400 χρόνια που θα συσσωρευτεί σε μία περίπου ημέρα το έτος 3081 μ.Χ..
Επειδή, όμως, οι περισσότερες Καθολικές χώρες δεν υιοθέτησαν το νέο ημερολόγιο την ακριβή ημέρα που καθορίστηκε από την παπική Βούλα, αλλά μήνες ή και χρόνια μετά, οι παραπάνω 10 ημέρες υφίστανται ακόμα σε σχεδόν όλες τις χώρες.
Η πρώτη ημέρα του νέου έτους είχε ήδη καθοριστεί σε όλες τις Δυτικές χώρες την 1η Ιανουαρίου κατά τον δέκατο πέμπτο και δέκατο έκτο αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των χωρών που έγιναν προτεσταντικές την περίοδο εκείνη, όπως η Γερμανία, η Σουηδία και η Αγγλία. Ωστόσο, παρ’ ότι στην Αγγλία η 1η Ιανουαρίου ονομαζόταν «πρώτη ημέρα του έτους», το έτος άλλαζε την 25η Μαρτίου, ημέρα του Ευαγγελισμού μέχρι και το 1752.
Για το λόγο αυτό, συχνά συναντάμε διπλές χρονολογίες λόγω της σύγχυσης των ημερολογίων και της αλλαγής της πρώτης ημέρας του έτους. Αυτή η σύγχυση ήταν προγενέστερη του Γρηγοριανού ημερολογίου, αφού κράτος και εκκλησία χρησιμοποιούσαν διαφορετικά συστήματα χρονολόγησης.
Οι αντιδράσεις για το Γρηγοριανό ημερολόγιο ήταν έντονες, καθώς οι μη Καθολικές χώρες αρνήθηκαν να υιοθετήσουν μια καθολική εφεύρεση. Λίγες χώρες το υιοθέτησαν από τις 15 Οκτωβρίου 1582: μόνο η Ιταλία, η Πολωνία, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Χρειάστηκε ένας περίπου αιώνας για να υιοθετηθεί από τα πρτεσταντικά κράτη, ενώ Αγγλία και Αμερική το αποδέχτηκαν μόλις το 1752. Το ίδιο συνέβη και στην Ανατολή, όπου όλα τα ορθόδοξα κράτη συνέχισαν να ακολουθούν το Ιουλιανό έως τον 20ο αιώνα.
Η απόφαση της ελληνικής πολιτείας να «εξαφανίσει» 13 μέρες!
Η ελληνική πολιτεία ανακίνησε το ημερολογιακό θέμα το 1919 και τελικά τον Ιανουάριο του 1923 αντικατέστησε νομοθετικά το Ιουλιανό Ημερολόγιο με το Γρηγοριανό, ορίζοντας την έναρξη της εφαρμογής του, την 16η Φεβρουαρίου 1923.
Για να γίνει η διόρθωση η 16η Φεβρουαρίου ονομάστηκε 1η Μαρτίου, δηλαδή αφαιρέθηκαν 13 ημέρες από το έτος 1923. Αυτό έγινε γιατί στις 10 ημέρες λάθους μεταξύ Γρηγοριανού και Ιουλιανού από το 325 έως το 1582 είχε επέλθει καθυστέρηση και άλλων τριών ημερών στα περίπου 340 χρόνια που είχαν παρέλθει από την πρώτη εισαγωγή του Γρηγοριανού Ημερολογίου. Η Εκκλησία της Ελλάδος το εφάρμοσε στο εορτολόγιό της ένα χρόνο αργότερα.
ΚΑΒΓΑΣ ΤΟ 1927 ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ
Μόλις η Ελληνική Πολιτεία εφάρμοσε το γρηγοριανό ημερολόγιο η Εκκλησία της Ελλάδος αντέδρασε και καθυστέρησε να ενσωματώσει το εορτολόγιό της ένα ολόκληρο χρόνο. Τα καθολικά κράτη της Ευρώπης το υιοθέτησαν τελικά μετά από πέντε χρόνια, ενώ τα προτεσταντικά χρειάστηκαν έναν ακόμη αιώνα…!
Όταν ο οικουμενικός πατριάρχης Άνθιμος Ζ΄ το 1895 εξέφρασε την ευχή να υπάρξει ενιαίο ημερολόγιο για όλους τους χριστιανικούς λαούς, εστάλη εγκύκλιος σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες προκειμένου να μελετήσουν το ζήτημα του ημερολογίου και ζητούσε τις απόψεις τους.
Η Εκκλησία της Ελλάδος απάντησε ότι δεν απορρίπτει καταρχήν την προοπτική αλλαγής του ημερολογίου. Συστήθηκε μάλιστα επιτροπή μελέτης, η οποία (1919) αποφάνθηκε ότι: «η μεταβολή, μη προσκρούουσα εις δογματικούς και κανονικούς λόγους, ηδύνατο να γίνη μετά συνεννόησιν πασών των αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ιδία δε του Οικουμενικού Πατριαρχείου».
Το γρηγοριανό ημερολόγιο εφαρμόστηκε στην Ελλάδα την 1 Μαρτίου 1923, με βασιλικό διάταγμα. Λίγες όμως ημέρες αργότερα και όταν ήρθε η 25η Μαρτίου, θα έπρεπε να χωριστεί η γιορτή του Ευαγγελισμού από την γιορτή της Εθνεγερσίας.
Φάνηκε δηλαδή το πρόβλημα της συνύπαρξης των δύο ημερολογίων. Η Εκκλησία της Ελλάδος, για να αρθεί το αδιέξοδο, αποφάσισε να χρησιμοποιεί το γρηγοριανό ημερολόγιο για τις θρησκευτικές γιορτές με εξαίρεση τη γιορτή του Πάσχα. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο συγκατατέθηκε στην αλλαγή με τηλεγράφημα του πατριάρχη Γρηγορίου Ζ΄ της 23 Φεβρουαρίου 1924, το οποίο ανέφερε: «Συνοδική αποφάσει ενεκρίθη οριστικώς προσαρμογή εορτολογίου και πολιτικού ημερολογίου από 10ης προσεχούς Μαρτίου».
Έτσι την 10η Μαρτίου 1924 εισήχθη το γρηγοριανό ημερολόγιο στη χώρα μας και η μέρα αυτή υπολογίστηκε σαν 23η Μαρτίου.
Στην Αθήνα σημειώθηκαν βίαια επεισόδια
Μια – θα λέγαμε σήμερα – λεπτομέρεια όμως, δημιούργησε στην Ελλάδα ταραχές. Και αυτό διότι οι άστατες πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα λόγω του προσφυγικού κύματος της Μικρασιατικής Καταστροφής, έγιναν η αφορμή να μην γίνει η απαραίτητη ενημέρωση του χριστιανικού λαού. Έτσι, η άγνοια των πολλών όπως και η πολιτική εκμετάλλευση από ορισμένους κύκλους αλλά και οι προσωπικές αντιθέσεις κάποιων ιεραρχών στάθηκαν τα αίτια της δημιουργίας του παλαιοημερολογιακού ζητήματος. Στην Αθήνα και αλλού ξέσπασαν επεισόδια. Το 1935 ο Δημητριάδος Γερμανός, ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος αποσχίστηκαν από την κανονική Εκκλησία και ίδρυσαν την εκκλησία των Παλιοημερολογητών, διότι δήθεν η Εκκλησίας της Ελλάδος και τα Πατριαρχεία Κων/πολεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας παρέβησαν τα δόγματα και τους κανόνες.
Στη συνέχεια, παρά την αποδοκιμασία από το σύνολο του λαού αλλά και του Πατριαρχείου, προέβησαν στις αντικανονικές χειροτονίες του Πολυκάρπου Λυώση ως Δαυλείας, του Χριστοφόρου Χατζή ως Μεγαρίδος και του Γερμανού Βερυκοπούλου ως Κυκλάδων. Από αυτούς όμως επανήλθαν οι δύο πρώτοι στην κανονική Εκκλησία επί Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος και έγιναν ο πρώτος Σιατίστης και ο δεύτερος Δρυινουπόλεως.
Η κανονική Εκκλησία τους καθαίρεσε, αλλά αυτοί στηριζόμενοι από μικροπολιτικά και ψηφοθηρικά συμφέροντα εγκαθίδρυσαν την Μονή Κερατέας (ο Ζακύνθου Χρυσόστομος αφού μετανόησε επανήλθε κι αυτός στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος).
Τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Ρωσίας και Σερβίας δεν έχουν αποδεχθεί την ημερολογιακή μεταρρύθμιση και για λόγους παράδοσης διατηρούν μέχρι σήμερα το ιουλιανό ημερολόγιο. Ακριβώς και για λόγους παράδοσης στην Ελλάδα τα μοναστήρια στο Άγιον Όρος όπως και τα μετόχια του Αγίου Όρους στην υπόλοιπη Ελλάδα διατηρούν το ιουλιανό (παλαιό) ημερολόγιο, το οποίο διατηρούν και οι «Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί» γνωστοί ως παλαιοημερολογίτες.
Ένα ορθογραφικό λάθος «γέννησε» την «γρουσουζιά» των δίσεκτων ετών! Με τη βοήθεια του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη από την Αλεξάνδρεια, ο Ιούλιος Καίσαρ άλλαξε ριζικά το ρωμαϊκό ημερολόγιο το 44 π.Χ.. Ο Σωσιγένης βασισμένος στους υπολογισμούς του πατέρα της αστρονομίας Ιππάρχου (ο οποίος έναν αιώνα νωρίτερα είχε προσδιορίσει ότι το ηλιακό ή τροπικό έτος έχει διάρκεια ίση με 365,242 ημέρες), θέσπισε ένα ημερολόγιο του οποίου τα έτη είχαν 365 ημέρες ενώ σε κάθε τέταρτο έτος πρόσθεταν μία ακόμη ημέρα, μετά την «έκτη προ των καλενδών του Μαρτίου», που ονομάζονταν «bis sextus». Έτσι η ημέρα αυτή, επειδή μετριόταν δύο φορές, ονομάζεται ακόμη και σήμερα «δις έκτη» και το έτος που την περιέχει «δίσεκτο».
Η παρανόηση λοιπόν του λαού ότι τα δίσεκτα έτη είναι «γρουσούζικα», ίσως να προέρχεται από την λανθασμένη αντίληψη της ετυμολογίας και της ορθογραφίας του πρώτου συνθετικού της λέξεως «δίσεκτο».
Αντί δηλαδή του σωστού «δις» με γιώτα (που σημαίνει δύο φορές) να εννοείται λανθασμένα το αχώριστο προθεματικό μόριο «δυς» με ύψιλον που έχει την έννοια της δυστυχίας, «της δυσκολίας, της κακής καταστάσεως ή του απευκταίου αποτελέσματος». Ένα λάθος 11 λεπτών, «μετακινούσε» συνεχώς την Εαρινή Ισημερία!
