Ο φετινός ρόλος του Δημήτρη Φραγκιόγλου στην παράσταση «Τρελοί έρωτες σε σκοτεινούς καιρούς ή απλά… Λα Μοσκέτα», που περιοδεύει με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, είναι αυτό που λέμε… όλα τα λεφτά! Ο γνωστός ηθοποιός δίνει μια ξεκαρδιστική ερμηνεία σε ένα έργο που γράφτηκε τον 16ο αιώνα από τον Ρουτζάντε, ωστόσο το κείμενο, που θίγει θέματα όπως η διαφθορά, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο ως σήμερα.
- Από την Ηλία Μαραβέγια
Στις εξομολογήσεις του στην «Espresso» ο Δημήτρης Φραγκιόγλου μιλά για την πορεία του από την Αλεξάνδρεια μέχρι την Αθήνα, για τις συνεργασίες του με τον Κώστα Βουτσά, τη Δήμητρα Παπαδοπούλου και στη σειρά «Της Ελλάδος τα παιδιά», τονίζει τη διαχρονικότητα στη διαφθορά των κοινωνιών, ενώ αποκαλύπτει πως δεν του έχει προταθεί ποτέ δραματικός ρόλος στην τηλεόραση.
Τι θυμάστε από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου γεννηθήκατε και μεγαλώσατε;
Την ελληνική παροικία της πόλης, η οποία από την εποχή που άρχισα να πηγαίνω στο νηπιαγωγείο μέχρι τη στιγμή που έφυγα για να έρθω στην Αθήνα για σπουδές έφθινε όλο και περισσότερο. Μέρα με τη μέρα έφευγαν οι Ελληνες επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη, άδειαζαν τα ελληνικά σχολεία, έκλειναν οι σύλλογοι… Μιλάμε τώρα για μια παροικία που υπήρξε ακμάζουσα. Εγώ βέβαια δεν την έζησα στην απόλυτη ακμή της. Ακουγα ωστόσο τους μεγαλύτερους να περιγράφουν τα περασμένα μεγαλεία της.
Η οικογένειά σας είχε κάποια επιχείρηση στην Αίγυπτο;
Ο πατέρας μου διατηρούσε ένα ζαχαροπλαστείο σε κεντρικό σημείο της πόλης και πουλούσε παραδοσιακά γλυκά. Ηταν πολύ γνωστό, παρότι μικρό.
Η απόφαση να έρθετε στην Ελλάδα στα 18 σας ήταν οικογενειακή ή προσωπική;
Προσωπική. Εγώ ήθελα να φύγω και ήρθα πρώτος στην Αθήνα. Ετσι ξεσήκωσα και τους γονείς μου, οι οποίοι με ακολούθησαν λίγα χρόνια μετά. Βέβαια, είχαμε πάντοτε επαφή με τον τόπο, αφού ερχόμασταν στην Ελλάδα για διακοπές σχεδόν κάθε καλοκαίρι.
Πώς από τα οικονομικά που σπουδάσατε βρεθήκατε τελικά στον δρόμο της υποκριτικής και στη δραματική σχολή Βεάκη;
Μέσω του θεατρικού τμήματος του πανεπιστημίου. Επαιξα σε δύο παραστάσεις με συμφοιτητές μου κι εκεί με είδαν επαγγελματίες του χώρου, οι οποίοι μου πρότειναν αμέσως να ασχοληθώ επαγγελματικά με την υποκριτική, χωρίς να έχω πάει σε σχολή. Ηταν λοιπόν μια ένδειξη για μένα ότι αυτό που αγαπούσα και ήθελα να κάνω έπρεπε να το ακολουθήσω και ως επάγγελμα. Ετσι, μέσα από τις σπουδές στα οικονομικά βρήκα τον δρόμο μου για την τέχνη.
Εχετε κάνει άλλες δουλειές πέρα από του ηθοποιού;
Οχι. Δεν μου έχει τύχει να εργαστώ ούτε περιστασιακά για μεγάλο διάστημα σε κάτι που να μην είχε σχέση με την υποκριτική, τη σκηνοθεσία ή το σενάριο. Δεν θεωρώ όμως πως ήταν τύχη, απλά κράτησα μια συγκεκριμένη στάση. Πολλές φορές χρειάζεται να στερηθείς πράγματα για να το κάνεις αυτό. Οσο το αντέχεις βέβαια.
Πίσω στα 80s, δουλέψατε στο ραδιόφωνο με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, με την οποία βρεθήκατε έπειτα και στους «Απαράδεκτους». Πώς προέκυψε η συνάντησή σας;
Το «Πάμε γυρεύοντας», όπως λεγόταν αυτή η ραδιοφωνική εκπομπή στο Β’ Πρόγραμμα, το ξεκίνησα εγώ κι έπειτα κάλεσα τη Δήμητρα να συνεργαστούμε. Στην πραγματικότητα εκεί πρωτοέγραψε κείμενα. Εγώ είχα κάνει τον πιλότο της εκπομπής και αφού βγήκε στον αέρα, διαπίστωσα στην πορεία ότι κάπου υστερούσε. Ετσι, όταν εντόπισα τη Δήμητρα μέσα από ένα κείμενό της σε εναλλακτικό περιοδικό της εποχής, της πρότεινα να γράψει και για το «Πάμε γυρεύοντας», όπου ήταν και άλλοι δύο συνεργάτες μαζί μας. Μάλιστα, όταν γινόταν η ηχογράφηση της εκπομπής, μαζευόταν πολύς κόσμος για να την παρακολουθήσει. Οσο για τα κείμενα, κάποιες φορές γράφονταν μέσα στο ταξί καθώς πηγαίναμε στο στούντιο. Υπήρχε χημεία μεταξύ μας, γι’ αυτό και όταν ξεκίνησαν οι «Απαράδεκτοι», μετά το ενδέκατο επεισόδιο, με κάλεσε εκείνη τότε να δουλέψω μαζί της στην πλοκή των σεναρίων.
Εχετε επαφή σήμερα με τη Δήμητρα;
Πάντα έχουμε επαφή με τη Δήμητρα, ασχέτως που δεν συνεργαζόμαστε. Είναι βαθιά και ουσιαστική η φιλία που μας δένει.
Κάνατε το τηλεοπτικό ντεμπούτο σας στη σειρά «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του» με τον Κώστα Βουτσά. Πώς ήταν στη συνεργασία του με τους νέους ηθοποιούς;
Εξαιρετικός και πολύ γενναιόδωρος ήταν ο Κώστας Βουτσάς απέναντί μας. Τον ενδιέφερε πάρα πολύ να μας καθοδηγήσει και να μας μάθει τα μυστικά της κωμωδίας.
Τότε δεν υπήρχαν ιδιωτικά κανάλια. Πώς αντιδρούσε ο κόσμος βλέποντας στον δρόμο τους ηθοποιούς μιας σειράς που παρακολουθούσε όλη η Ελλάδα;
Ηταν μια δύσκολη ιστορία αυτή, γιατί δεν μπορούσες να έχεις ιδιωτικότητα, ούτε καν να μετακινηθείς με τα μέσα μεταφοράς. Ο κόσμος τότε είχε μια άλλη άποψη για τους ηθοποιούς, ότι είναι πλούσιοι, τακτοποιημένοι… Δεν μπορούσε να σε δει στο λεωφορείο. Είχε τα καλά του, είχε τα κακά του όλο αυτό. Το καλό για μένα ήταν ότι μου συνέβη σε νεαρή ηλικία και κατάλαβα τι σημαίνει αναγνωρισιμότητα. Οτι δηλαδή είναι κάτι διαφορετικό από το ταλέντο και το πόσο καλός ή κακός είσαι ως ηθοποιός τελικά. Εγώ προσπαθούσα πάντα να είμαι ο εαυτός μου, να μη συμπεριφέρομαι διαφορετικά. Διότι καμιά φορά αυτή η πίεση σε αναγκάζει να φερθείς κάπως αλλιώς για να είσαι αρεστός.
Ο τηλεοπτικός ρόλος σας που έγινε αυτό που λέμε… hit ήταν του Χλαπάτσα, στης «Ελλάδος τα παιδιά». Τον ευχαριστηθήκατε;
Πολύ. Εκανα αυτόν τον χαρακτήρα με πολλή χαρά και ήταν πραγματικά διασκεδαστικό ότι ένας τόσο φρικτός στην πραγματικότητα ήρωας έγινε τόσο αγαπητός στο κοινό. Γενικά το γύρισμα στη σειρά αυτή ήταν πάντα σαν πανηγύρι, χωρίς βέβαια να ξεφεύγει από το επαγγελματικό όριο. Το κλίμα που υπήρχε ήταν όμορφο, διασκεδάζαμε αυτό που κάναμε.
Σας κούρασε το γεγονός ότι ο Χλαπάτσας σάς… ακολούθησε σε βάθος χρόνου στο μονοπάτι της υποκριτικής ;
Η αλήθεια είναι πως δημιούργησε αργότερα περιορισμούς στην αντίληψη που είχαν οι δημιουργοί για μένα αναφορικά με την τοποθέτησή μου σε κάποια δουλειά, ως επί το πλείστον στην τηλεόραση.
Δεν σας έχουμε δει σε δραματικούς ρόλους στην τηλεόραση. Θα σας ενδιέφερε μια τέτοια εμπειρία;
Φυσικά! Και θα με ενδιέφερε και θα με ιντρίγκαρε επίσης. Απλά δεν μου έχει γίνει ποτέ σχετική πρόταση, γιατί δεν μπορούν μάλλον να με δουν οι σκηνοθέτες ή οι σεναριογράφοι της τηλεόρασης σε δραματικό χαρακτήρα.
Κάποια στιγμή είχε πέσει στο τραπέζι η πρόταση να ξαναγίνει η σειρά με τους ίδιους ηθοποιούς. Σας είχε αρέσει η ιδέα;
Ποτέ δεν ήμουν θετικός στο να επιστρέψει τηλεοπτικά η σειρά «Της Ελλάδος τα παιδιά», ακόμη και την περίοδο που ήταν ακόμη εν ζωή δύο βασικοί συντελεστές του σίριαλ, ο πρώτος σεναριογράφος Δημήτρης Βενιζέλος και ο Κώστας Ευριπιώτης. Κάθε πράγμα στον καιρό του, αυτό πιστεύω!
«Τρελοί έρωτες σε σκοτεινούς καιρούς ή απλά… Λα Μοσκέτα» λέγεται το έργο του Ρουτζάντε που ανεβάζει φέτος το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, σε σκηνοθεσία και διασκευή Γιάννη Μαργαρίτη. Εσείς κρατάτε έναν από τους βασικούς ρόλους. Ποιος είστε στην παράσταση;
Εγώ είμαι ο Μενάτο, ο πιο διεφθαρμένος ήρωας της ιστορίας, ο οποίος έχει έρθει στην Πάντοβα για να διεκδικήσει από τον άντρα της την κουμπάρα του, με την οποία είχαν παλιότερα ερωτική σχέση. Πολύ γρήγορα όμως αποκαλύπτεται ότι δεν κινείται με βάση τον έρωτα, καθώς πρόκειται για έναν διεφθαρμένο τύπο, που πορεύεται με οδηγό τη δύναμη του χρήματος και τη διαπλοκή του με την εξουσία. Τον ενδιαφέρουν μόνο τα λεφτά, όχι να τα ξαναβρεί με την κουμπάρα! Η πρεμιέρα μας έγινε στο Κάστρο της Καλαμάτας, κατόπιν παίξαμε στο θερινό Δημοτικό Θέατρο της Λαμίας, ενώ στις 22 Ιουλίου η παράστασή μας θα κάνει στάση στην Αττική, στο Κηποθέατρο Παπάγου.
Το έργο γράφτηκε τον 16ο αιώνα, αλλά μιλά για τη διαφθορά και τη βία σαν βασικές και σταθερές παραμέτρους μιας κοινωνίας σε παρακμή. Σαν να μιλάμε, δηλαδή, για τη σημερινή κοινωνία…
Μα το κείμενο -κι αυτή είναι η αξία του- αναφέρεται σε πράγματα διαχρονικά. Δηλαδή κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο για να πετύχουν τον στόχο τους. Αυτό συμβαίνει βέβαια μέσα από ευτράπελα γεγονότα στην παράσταση και γι’ αυτό βγαίνει γέλιο, όμως οι προθέσεις τους είναι πολύ καθαρές. Δεν τις κρύβουν καν… Στη σύγχρονη κοινωνία η διαφθορά είναι συνήθως καμουφλαρισμένη, το ίδιο και η βία. Βέβαια όλα αυτά είναι στην ανθρώπινη φύση, γι’ αυτό τα συναντάμε στις κοινωνίες ανά τους αιώνες. Δεν είναι πάντα πολύ άσχημα τα πράγματα, αλλά σίγουρα οξύνονται στις περιόδους των κρίσεων. Στις κρίσεις οι άνθρωποι γίνονται πιο ακραίοι στις συμπεριφορές τους, στις ιδεολογίες τους. Από το 2010 και μετά, που βιώνουμε οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές κρίσεις, δεν έχω δει τους ανθρώπους να γίνονται καλύτεροι.
