Υπάρχει και η συνoμοταξία εκείνων που αντιπαθούν τον λαό, διότι δεν είναι καλύτερος από τους ίδιους!
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Χθες αναλύθηκε ένας από τους κυρίαρχους ψυχολογικούς μηχανισμούς, που προκαλεί στη συνομοταξία των φιλελέδων μια βαθιά αντιπάθεια προς τους Ελληνες. Σήμερα θα γίνει λόγος για εκείνους που πιστεύουν (αλλά αυταπατώνται) πως ανήκουν στις τάξεις των εθνικιστών – εθνικιζόντων – πατριδολατρών και παραδοσιοκρατών. Οι εθνικιστοφανείς που ανθελληνίζουν είναι παράξενα… τρένα. Αγαπούν ένα έθνος χωρίς λαό, αγαπούν μια εικόνα χωρίς περιεχόμενο, αγαπούν μια ιδέα που μόνοι τους κατασκεύασαν στον νου τους με τον χρωστήρα της άγνοιας.
Ο εθνικιστοφανής, αυστηρότατος κριτής των άλλων και εξαιρετικά επιεικής με τον εαυτούλη του, ουδέποτε πρόκειται να συγχωρήσει στους πολλούς πως ζουν κάπως συνηθισμένα, ρηχά, θέλουν την ησυχία τους, επιδιώκουν την προσωπική και οικογενειακή ευημερία τους και δεν έχουν πάρει ένοπλοι τις ρούγες, δεν έχουν σκαρφαλώσει στα βουνά και δεν έχουν σαλπάρει με τριήρεις και αεροπλανοφόρα για να πάρουν την Πόλη – λες και μπορεί κάποιος μοναχός του, άνευ στρατεύματος, σαν τον Δον Κιχώτη, να εκστρατεύσει εναντίον της Τουρκίας.
Αξιώνουν μεν απελευθερωτικούς αγώνες, αυταπάρνηση, αίμα, θάνατο και κολοφώνες δόξας από τους άλλους, αλλά οι μόνες μάχες που δίνουν είναι όταν κηρύττουν πολέμους από το πληκτρολόγιο του υπολογιστή τους. Ματώνουν (οικονομικά) όταν παίζουν στοίχημα ματσάκια Β’ Εθνικής Ιαπωνίας, κοιτάζοντας μαγνητισμένοι τα νούμερα του ΚΙΝΟ στην οθόνη του προπατζίδικου ενώ καβγαδίζουν για τις πρωτιές στα ριάλιτι.
Ο δύστροπος εθνικοφανής μισεί τον λαουτζίκο για τα «φτηνά» γούστα του και για το γεγονός ότι όταν ξυπνάει δεν κάνει 10 χιλιόμετρα τρέξιμο διαβάζοντας την Πλατωνική Θεολογία του Πρόκλου, αλλά ο ίδιος, όποτε ξεκολλάει από το κρεβάτι, θέλει 10 καφέδες για να συνέλθει και έχει να διαβάσει κάτι από την εποχή που έδινε πανελλαδικές επιδιώκοντας να περάσει στη Σχολή Ιχθυοκαλλιέργειας Μεσολογγίου ή στα ΤΕΙ Οχημάτων Κοζάνης.
Ο εθνικοφανής και -κατά δήλωσιν αλλά ουχί ουσίαν- εθνικιστής θα βρει χίλιες κατηγόριες για τους άλλους, που δεν έχουν ξεπεράσει τον Αχιλλέα στην τόλμη, τον Οδυσσέα στην πονηριά, τον Αριστείδη στην αρετή και τον Λεωνίδα στην αυταπάρνηση, και δεν πρόκειται να βρει μισό ψόγο να εκφράσει για τον εαυτό του, που δεν μπορεί και δεν θέλει να πει όχι εκεί που πρέπει. Και μισεί τους πολλούς γιατί πολύ του μοιάζουν.
