Απύθμενη υποκρισία, μακρά ανυποληψία…
Του Μανώλη Κοττάκη
Επιλέγω δύο λίαν ενδιαφέρουσες εξελίξεις από την τρέχουσα ειδησεογραφία, καθώς, όπως διαπιστώνω μελετώντας πρωτοσέλιδα εφημερίδων και ιστοτόπους, κέρδισαν την προσοχή τους.
Αναφέρομαι στις πληροφορίες ότι πίσω από την πτώση του Μάριο Ντράγκι από την πρωθυπουργία της Ιταλίας βρίσκεται ο πρόεδρος Πούτιν, ο οποίος φέρεται ότι καθοδήγησε τον Σαλβίνι να αποσύρει τους υπουργούς του από την κυβέρνηση, η πρώτη. Αναφέρομαι επίσης στην προσφυγή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη στη Δικαιοσύνη, αλλά και στην Επιτροπή Θεσμών του Κοινοβουλίου, μετά την έρευνα υπηρεσίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που κατέδειξε ότι τον Σεπτέμβριο του 2021 παρακολουθείτο το κινητό του. Τις επιλέγω για να δείξω πόσο υποκριτές είμαστε και πόσο διαφορετικά συμπεριφερθήκαμε στο αμέσως πρόσφατο παρελθόν, όταν αντιμετωπίσαμε όμοιες καταστάσεις.
Θα πάρει καιρό να μάθουμε αν πράγματι είναι ή δεν είναι ο Πούτιν πίσω από την ανατροπή του Ντράγκι, όπως θα πάρει καιρό για να μάθουμε αν επηρέασε τελικά ή δεν επηρέασε, μέσω του facebook, την εκλογή Τραμπ το 2016. Αλλά ακόμα κι αν συμβαίνει αυτό, δυστυχώς ο Ρώσος ηγέτης, ο οποίος, όπως είχε πει ο Κώστας Καραμανλής στον πρόεδρο Ομπάμα, αναφερόμενος σε αυτόν, «δεν είναι άγγελος δημοκρατίας», δεν έπραξε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν δυτικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη όλη την προηγούμενη δεκαετία.
Ερώτημα: Σήμερα ψάχνουμε να βρούμε ποιος έριξε τον τραπεζίτη στην Ιταλία. Ποιος έριξε τον ολιγάρχη Μπερλουσκόνι στην ίδια χώρα από την πρωθυπουργία πριν από μερικά χρόνια μήπως το ξέρουμε; Το μάθαμε; Στους παροικούντες είναι γνωστό. Η Μέρκελ. Η Μέρκελ τον ανέτρεψε. Αλλά κανείς δεν θέλησε τότε να εξεγερθεί. Οταν ανατρέπεται ο Μπερλουσκόνι, δεν έχει πρόβλημα η δυτική δημοκρατία, όταν ανατρέπεται ο Ντράγκι, έχει.
Ψάχνουμε να βρούμε ποιος έριξε τον τραπεζίτη στην Ιταλία, λοιπόν. Αλλά ποιος έριξε τον Καραμανλή από την πρωθυπουργία το 2009 επειδή ακολουθούσε ανεξάρτητη πολιτική στο θέμα της ενεργειακής επάρκειας της χώρας το ξέρουμε; Το ψάχνουμε; Μας ενδιαφέρει; Το γράφει ξεκάθαρα το βούλευμα της ελληνικής Δικαιοσύνης με το οποίο παραπέμφθηκε σε δίκη ο πράκτωρ γνωστής δυνάμεως που λειτούργησε ως εκτελεστικός βραχίονας στο σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας και ακόμα φυγοδικεί. Θελήσαμε ποτέ να το μάθουμε; Κέρδισε ποτέ τη δημοσιότητα που του άξιζε ένα βούλευμα που αποκάλυπτε στη βάση πραγματικών περιστατικών και πραγματικών στοιχείων, συγκλονιστικών εκθέσεων, συντριπτικών μαρτυριών ότι ο πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας αποστερήθηκε από την εξουσία του και ότι έγινε συνωμοσία κατά του πολιτεύματος; Ποτέ.
Αν, μάλιστα, έχει κανείς την υπομονή να δει ποια ήταν η τύχη των ευρωπαϊκών δυτικών ηγεσιών της δεκαετίας του 2000, θα διαπιστώσει ότι όλες με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο καταδιώχτηκαν πολιτικώς ή ποινικώς. Ο Καραμανλής όχι μόνο έπεσε, αλλά κάποιοι επιδίωξαν να στήσουν ειδικό δικαστήριο εναντίον του. Ο Μπερλουσκόνι είχε δικαστικές περιπέτειες γιατί κι αυτός ήθελε να εφαρμόσει μία ανεξάρτητη πολιτική από τη Γερμανία. Ο Σαρκοζί είχε δικαστικές περιπέτειες γιατί πρώτος έβαλε στην ατζέντα τη μεσογειακή ένωση και τη μεσογειακή πολιτική, η οποία ήταν μακράν των συμφερόντων της τότε (ζήτω η Αραβική Ανοιξη) Δύσης. Ο Ιρλανδός πρωθυπουργός, ο Κροάτης πρωθυπουργός, ο Ισπανός πρωθυπουργός -για άλλους λόγους-, ο Βούλγαρος πρωθυπουργός, που επίσης θέλησε να εφαρμόσει ανεξάρτητη πολιτική, όλοι οι απροσάρμοστοι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο βρέθηκαν εκτός πολιτικής. Μόνο ο Ορμπαν άντεξε μέσα στον χρόνο από εκείνη τη γενιά. Οταν λοιπόν -λυπάμαι που θα πούμε πικρές αλήθειες σήμερα- Αμερική και Γερμανία βρέθηκαν αποδεδειγμένα, συντονισμένα και ομολογημένα (βλέπε WikiLeaks) πίσω από την αποσταθεροποίηση δυτικών ηγεσιών εκείνης της εποχής προκειμένου να διασφαλίσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα και σκύλευσαν χωρίς δισταγμό τη δημοκρατία για να πετύχουν τους σκοπούς τους, γιατί άραγε διαμαρτύρεται σήμερα η Δύση σε περίπτωση που ο Πούτιν αντιγράφει επακριβώς σήμερα επί ευρωπαϊκού εδάφους τις ίδιες ακριβώς πρακτικές; Τις πρακτικές ΤΗΣ; Οταν μάλιστα με αυτές τις πρακτικές της αποσταθεροποίησης και της ανατροπής κυβερνήσεων τίναξαν στον αέρα τις ενεργειακές πολιτικές του;
Η δημοκρατία δεν είναι δρόμος μονής κατευθύνσεως και ούτε είμαστε εδώ για να κάνουμε κήρυγμα μόνο στον αυταρχικό Πούτιν, όταν παραβιάζει τις αρχές της. Η δημοκρατία είναι δρόμος διπλής κατευθύνσεως. Η Δύση είναι ο θεματοφύλακάς της και οφείλει να την προστατεύει ως κόρη οφθαλμού. Ως δικό της δημιούργημα .
Όταν λοιπόν η Δύση παρενέβαινε ωμά σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και ξήλωνε με συνοπτικές διαδικασίες κάθε κυβέρνηση που δεν ήταν υποτακτική της, δεν καταλάβαινε ότι άνοιγε μία τεράστια κερκόπορτα για το μέλλον για ηγεσίες με τις προδιαγραφές και τη σοβιετική προδιάθεση του Πούτιν σήμερα και του Κινέζου αύριο; Ελεος λοιπόν με την υποκρισία!
Ελεος με τα δάκρυα για την πτώση του αγαπημένου των αγορών σούπερ Μάριο, ο οποίος, για να τα θυμόμαστε όλα, άρχισε να χάνει το παιχνίδι όταν συγκρούστηκε με τον ομοϊδεάτη του καθηγητή Τζουζέπε Κόντε, με συνέπεια να απόσχουν οι Πέντε Αστέρες από την πρώτη ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης. Ο Σαλβίνι και ο Μπερλουσκόνι προέκυψαν μετά. Εχτισαν πάνω στο λάθος του.
Αλλά υπάρχει και ακόμα μία εξέλιξη, που δείχνει την ασύλληπτη υποκρισία του ελληνικού πολιτικού συστήματος αυτή τη φορά.
Ο πρόεδρος του κόμματος αυτού Νίκος Ανδρουλάκης ζητά την αλληλεγγύη των πολιτικών δυνάμεων επειδή του εστάλη ένα μήνυμα παγίδα και επειδή, σύμφωνα με την υπηρεσία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, φέρεται ότι παγιδεύτηκε το τηλέφωνό του. Και προς τούτο συνεδρίασε χθες η Επιτροπή Θεσμών του ελληνικού Κοινοβουλίου. Αριστα έπραξε, βεβαίως. Αν ο Ανδρουλάκης διαμαρτύρεται όμως επειδή παρ’ ολίγον πάτησε έναν σύνδεσμο για να παρακολουθούν το τηλέφωνό του και σωστά χαλάει τον κόσμο, τι να πει ο Καραμανλής που διαπιστωμένα με βάση δικαστική απόφαση ξένοι παρακολουθούσαν το τηλέφωνο το δικό του, της συζύγου του, των υπουργών του και άλλων 100 αξιωματούχων του ελληνικού κράτους για να υποκλέπτουν τα μυστικά τους; Μήπως το ΠΑΣΟΚ που τώρα βγαίνει σωστά στα κεραμίδια για τις υποκλοπές θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε απέναντι σε έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας του οποίου το απόρρητο των επικοινωνιών, το οποίο είναι και συνταγματικώς κατοχυρωμένο, παραβιάστηκε αισχρά από ξένη δύναμη; Μήπως κι αυτοί που κάνουν σήμερα για πρωτοσέλιδο την εντυπωσιακή αποκάλυψη του κυρίου Ανδρουλάκη θα πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους που αγνόησαν τότε το δικαστικό πόρισμα για τις υποκλοπές και δεν του χάρισαν ούτε ένα μονόστηλο στα πρωτοσέλιδα και στους ιστοτόπους τους; Μήπως επίσης θα πρέπει να κάνουν αυτοκριτική για το γεγονός ότι, αν και διαπιστωμένα το FBI καταλήγει έπιτα από μαρτυρίες ότι ξένος παρακολουθούσε τα ηλεκτρονικά μηνύματα 17 βουλευτών του ελληνικού Κοινοβουλίου καθώς και του εκδότη του ομίλου μας Ιωάννη Φιλιππάκη, το γεγονός πέρασε στη σιωπή μέχρι τη χθεσινή συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών;
Εδώ δεν υπάρχουν ατομικές ελευθερίες; Δεν υπάρχει κράτος δικαίου; Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα; Δεν υπάρχει Σύνταγμα; Κάποια στιγμή λοιπόν θα πρέπει να σταματήσει η απύθμενη υποκρισία σε αυτή τη χώρα. Και να τοποθετούμαστε ομοίως επί ομοίων καταστάσεων. Αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι -καταχρηστικώς ο πληθυντικός- να εκτιθέμεθα διαρκώς. Σε μακρά ανυποληψία.
