Θυμάστε μήπως έναν παλαβό Αμερικανό στρατηγό με μάτι που γυάλιζε, ονόματι Ουέσλι Κλαρκ;
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Που βομβάρδιζε τους Σέρβους χωρίς έλεος και μετά μιλούσε για παράπλευρες απώλειες; Αυτός ο τύπος, που σήμερα κάνει χρυσές μπίζνες στο Κόσοβο και στην Αλβανία ως επικεφαλής εταιρίας συμβούλων πίσω στο 1999, παραλίγο να ξεκινήσει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Οι Ρώσοι είχαν αιφνιδιάσει τη νεοσύστατη νατοϊκή «ΚFOR», καταλαμβάνοντας πρώτοι με τα τεθωρακισμένα τους το διεθνές αεροδρόμιο της Πρίστινα και ο αλήστου μνήμης Χαβιέ Σολάνα, προκάτοχος του σημερινού Στόλτενμπεργκ, είχε λυσσάξει.
Ο Κλαρκ, ανώτατος συμμαχικός διοικητής Ευρώπης τότε, πήρε το ζήτημα προσωπικά. Και διέταξε τον επικεφαλής της «KFOR», στρατηγό Μάικ Τζάκσον να αποκόψει τους Ρώσους με στρατιωτικά μέσα.
Ευτυχώς, ο τελευταίος ήταν ένας γνήσιος Βρετανός παλαιάς κοπής, όχι σαν τα σημερινά πολιτικά υποπροϊόντα, που άγονται και φέρονται πλειοδοτώντας σε ατλαντισμό και υστερικούς αλαλαγμούς κατά του Πούτιν. Μόλις άκουσε τη διαταγή, είπε στον Κλαρκ: «Εγώ δεν πρόκειται να ξεκινήσω τον τρίτο παγκόσμιο για χάρη σου». Και τον έστειλε διακριτικά στον διάολο.
Ο Κλαρκ, όμως, δεν εξαφανίστηκε ποτέ από το προσκήνιο ως αγαπημένο παιδί της συμμορίας των Κλίντον. Μάλιστα, το 2004 επιχείρησε -χωρίς επιτυχία- να διεκδικήσει το προεδρικό χρίσμα (για λογαριασμό των Δημοκρατικών, φυσικά). Με τη βοήθεια των πολιτικών του διασυνδέσεων έφτιαξε μια μικρή επενδυτική τράπεζα και ξαναγύρισε χωρίς αναστολές στον τόπο του εγκλήματος, τα πολύπαθα Βαλκάνια, για να δρέψει τους καρπούς των ανδραγαθημάτων του. Ταυτόχρονα, όμως, δεν εγκατέλειψε τις πολιτικές του φιλοδοξίες.
Επιχείρησε να θέσει υποψηφιότητα και στις εκλογές του 2008, γρήγορα όμως έκανε πίσω δηλώνοντας την αφοσίωσή του στην αγαπημένη του Χίλαρι Κλίντον. Κι όταν η τελευταία αποσύρθηκε, στήριξε τον Ομπάμα. Σήμερα ο Κλαρκ με συνεντεύξεις του στο CNN και στη γερμανική Ντόιτσε Βέλε, που προβάλλει τις απόψεις του με φανατική προσήλωση, είναι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι ήρθε η ώρα να πάρουν οι Ρώσοι το μάθημά τους. Ανεξαρτήτως συνεπειών και κινδύνων παγκόσμιας ανάφλεξης. Η σκέψη και μόνο ότι ένας ψυχασθενής σαν τον Κλαρκ θα μπορούσε να έχει εκλεγεί πρόεδρος με τις ευλογίες των Δημοκρατικών προκαλεί φρίκη. Ξεχνάμε όμως ποιοι κυβερνούν σήμερα τις ΗΠΑ. Τα μέλη της ίδιας παρέας.
Ένας πρόεδρος που ξεχνάει το όνομά του, διοικεί με… σκονάκια και πέφτει εν στάσει από το ποδήλατο, εμφανίζοντας πρώιμα συμπτώματα γεροντικής άνοιας, μια αντιπρόεδρος άχρωμη και άοσμη που θυμάται μόνο το ποίημά της για την κλιματική αλλαγή και η τρίτη στην ιεραρχία Νάνσι Πελόζι, μια ηλικιωμένη με ιδεοληψίες και γερή έφεση στο αλκοόλ, που λίγο έλειψε να προκαλέσει ένοπλη σύρραξη με την Κίνα.
Η επίσκεψη της Πελόζι στην Ταϊβάν συναγωνιζόταν σε τρέλα μεγαλείου τα καμώματα του Κλαρκ. Δεν εξυπηρετούσε απολύτως τίποτα, πέραν της δικής της προσωπικής προβολής (σ.σ.: η κυρία έχει βλέψεις και για τις εκλογές του 2024, όταν θα έχει πατήσει σχεδόν τα… 85!), και φυσικά υπονόμευσε τη θέση 24.000.000 Κινέζων της Ταϊβάν, οι οποίοι θα υποστούν το μένος του 1,4 δισ. των ομοεθνών τους. Το γεγονός ότι μέχρι τώρα η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας επιδεικνύει σχετική αυτοσυγκράτηση απέναντι στις ΗΠΑ (σ.σ.: άλλο τι θα κάνει τελικά στην Ταϊβάν) δεν είναι στοιχείο φόβου, αλλά σωφροσύνης. Και αποδεικνύει, παρά την αντιθέτου καλλιεργούμενη παραφιλολογία, ποιος είναι η συνετή δύναμη του πλανήτη και ποιος είναι ο ανεύθυνος τζογαδόρος, η συμμορία των παλαβών «ιλουμινάτι» της παγκοσμιοποίησης, που ρισκάρει ένα παγκόσμιο αιματοκύλισμα.
Δεν χρειάζεται να είσαι βαθύς γνώστης της διεθνούς γεωστρατηγικής ισορροπίας για να αντιληφθείς ότι η πρωτοβουλία της Πελόζι, που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και στις ΗΠΑ, αλλά έγινε ασφαλώς με τις πλάτες του Μπάιντεν, ξέφευγε από την πάγια διπλωματική πρακτική των περισσότερων δυτικών κυβερνήσεων, που αναγνωρίζουν το «αδιαίρετο» της Κίνας. Αυτό δηλαδή που το Πεκίνο ονομάζει «μία Κίνα» και οριοθετεί ως απαράβατη κόκκινη γραμμή τις επίσημες σχέσεις με 180 και πλέον χώρες του κόσμου! Γι’ αυτό ακόμη και το άλλο σκέλος της «συμμορίας» στην Ευρώπη, οι Γερμανοί και η νομενκλατούρα των Βρυξελλών, απέφυγαν να στηρίξουν την επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊπέι. Μπροστά σε ένα τέτοιο αβασάνιστο ρίσκο ακόμη και αυτοί έκαναν πίσω, προτιμώντας να σφυρίζουν αδιάφορα.
Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν φτάσει να αθετούν διεθνείς δεσμεύσεις τους, όπως αυτή που είχαν δώσει στον Πούτιν για τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ στον αυλόγυρό του ή αυτή που είχαν δώσει στους Κινέζους για αποφυγή νομιμοποίησης της Ταϊβάν ως κρατικής οντότητας με επισκέψεις επίσημες υψηλόβαθμων Αμερικανών αξιωματούχων, είναι από μόνο του εξαιρετικά επικίνδυνο. Ακόμη πιο επικίνδυνο είναι ότι η συμμορία των γκλομπαλιστών που νομίζει ότι κυβερνά τον πλανήτη απαιτεί διεθνείς χειροκροτητές σε κάθε παλαβομάρα ή ζαριά που επιχειρεί, ισχυριζόμενη μάλιστα ότι όλα γίνονται στο όνομα της δημοκρατίας.
Η μάχη μεταξύ τρέλας και σωφροσύνης θα είναι σκληρή.
Στην Ευρώπη αναφύονται πρόθυμοι «χειροκροτητές», όπως εσχάτως η Βρετανία, που οδηγείται στην απόλυτη παρακμή και απαξίωση με μελλοντική πρωθυπουργό μια αξιοθρήνητη πολιτική «δευτεράντζα». Την… πανάλαφρη Λιζ Τρας, που υπόσχεται ότι μόλις αναλάβει καθήκοντα θα στείλει τους Ρώσους στο καναβάτσο! Υπάρχουν, όμως, και εστίες αντίστασης, όπως η «ανυπότακτη» Ιταλία, που ξεφορτώθηκε έναν πρωθυπουργό-τραπεζίτη, υπάλληλο της παγκοσμιοποίησης, και τον Σεπτέμβριο… πάει για άλλα με τη «φασίστρια», όπως προκαταβολικά την έχει χρίσει η Ντόιτσε Βέλε, Τζόρτζια Μελόνι. Το έγκλημα της Μελόνι, του Σαλβίνι και της αντισυστημικής Δεξιάς στην Ιταλία είναι ότι αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία των Γερμανών στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και κατ’ επέκταση της «Ιερής Συμμαχίας» με την κυβέρνηση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ και όλο το λόμπι της παγκοσμιοποίησης.
Ας ελπίσουμε ότι ο Σεπτέμβριος θα φέρει χαρμόσυνες ειδήσεις στην Ιταλία και αλλού. Πολιτικές ηγεσίες που θα μπορούν να θέτουν φραγμό στην τρέλα και τη μισαλλοδοξία όσων θέλουν να καταστήσουν τον πλανήτη τσιφλίκι τους, απαιτώντας μεθαύριο να βάλουν και την… Ταϊβάν στο ΝΑΤΟ! Μέχρι τότε… καλές βουτιές.
