Οι καπνιστές φωνάζουν ότι όσα προβλέπονται στο αντικαπνιστικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή από τον Βασίλη Κικίλια αποτελούν βάναυση καταπάτηση «δημοκρατικών δικαιωμάτων» και πως τα βαριά πρόστιμα που προβλέπει θα καταργήσουν ουσιαστικά (εις βάρος τους) όποιες κόκκινες γραμμές.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Από την άλλη πλευρά, οι αντικαπνιστές θεωρούν ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος – δρόμος για να σταματήσουν οι «άλλοι» να τους υποβάλλουν στο μαρτύριο του παθητικού καπνιστή. Κι επειδή δεν τους σέβονται, εκείνο που απομένει είναι να φοβούνται τον νόμο.
Ως συνήθως στη χώρα μας, σε ακόμη ένα σοβαρό θέμα, έχουν χωριστεί «οι από εδώ και οι από εκεί». Πάντα πρέπει να υπάρχει κάποιος… σοβαρός λόγος να τσακωνόμαστε, καθώς η αντικειμενική προσέγγιση φαντάζει πεδίο αδύνατο για τον Έλληνα. Δεν ξέρω αν ο αντικαπνιστικός νόμος που κατέθεσε ο υπουργός Υγείας αποτελεί «Μέκκα του δημοκρατικού πολιτεύματος». Συγχωρήστε με, όμως, αλλά σε μία κοινωνία στην οποία υπάρχει ανυπαρξία σεβασμού στον διπλανό, όταν το τσιγάρο θεωρείται «μαγκιά αδιαπραγμάτευτη», τότε ίσως ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης του «φαινομένου» είναι το «Πονάει κεφάλι; Κόβει κεφάλι».
Υπήρξα καπνιστής σχεδόν μία 15ετία, οπότε δεν μιλάω θεωρητικά. Ούτε είμαι από εκείνους που ουρλιάζουν σαν στριμμένο σπασικλάκι κάθε φορά που κάποιος ανάβει ένα τσιγάρο δίπλα του. Τρελαίνομαι, όμως, όποτε «τρώω στα μούτρα» την ώρα του φαγητού μου (και όχι μόνο) τον καπνό του «αδιάφορου». Οπότε ζω σε ένα κλειστό γήπεδο τη «βασιλεία του καπνιστή» και το δράμα του άλλου. Οπότε πηγαίνω να διασκεδάσω και ανάλογα με την ισχύ του κλιματισμού αναρωτιέμαι αν θα τη βγάλω καθαρή από το ντουμάνι.
Πάνε λίγοι μήνες από τότε που ο Ρικ Πιτίνο, ένας θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, ων προπονητής του Παναθηναϊκού τότε, είχε πει ότι είναι «ντροπή» αυτό που συμβαίνει με το τσιγάρο στις εξέδρες των (κλειστών) ελληνικών γηπέδων. Και ντροπή και κουλτούρα ολόκληρων γενιών, συμπληρώνω, ανθρώπων που με αφοπλιστική ειλικρίνεια σου απαντούν «εγώ δεν μπορώ να πάω στο γήπεδο και να μην καπνίζω». Ή «εγώ δεν μπορώ να πιω στο κέντρο διασκέδασης και να μην καπνίζω». Αν, δηλαδή, ήταν μέσα στην κουλτούρα του νεοέλληνα το «εγώ δεν μπορώ να τρώω και να μην πλακώνω τον απέναντι στις κλοτσιές», θα έπρεπε να αποδεχθούμε ως… εθιμικό δίκαιο την κλοτσοπατινάδα;
Αυτό το ιδιότυπο «δημοκρατικό δικαίωμα» που θεωρεί ο καπνιστής ότι του έχει κληροδοτηθεί δεν είναι τίποτα περισσότερο από έκφραση ασυδοσίας. Όπως τα περισσότερα που συμβαίνουν σε τούτη τη χώρα. Έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Έλληνας δεν μπορούσε να ανοίξει το στόμα του και να εκφραστεί δημόσια. Ζούσε μια δήθεν δημοκρατία, που ήταν… καλή όσο αυτός το βούλωνε, αλλά όταν τολμούσε να μιλήσει, αναλάμβανε δράση ο χωροφύλακας. Από τότε ο Έλληνας κέρδισε την πραγματική δημοκρατία του, αλλά τη μετέτρεψε σε ασυδοσία. Και τώρα θεωρεί ότι είναι «κριτική» να βρίζει αισχρά όποιον γουστάρει μέσα από τη «δημοκρατική πλατφόρμα των social media». Κατάντια…
Ας αναρωτηθούμε δίχως υπεκφυγές. Πόσοι ΔΕΝ θα μιλούσαν διαρκώς στο τηλέφωνο την ώρα που οδηγούν, αν δεν υπήρχαν οι αυστηρότατες ποινές του Κώδικα; Εδώ τώρα, που ξέρουν ότι θα τους πάρουν το δίπλωμα, και παρ’ όλα αυτά ορισμένοι συνεχίζουν. Πόσοι (περισσότεροι) θα έπιαναν το τιμόνι «λιώμα», αν δεν φοβούνταν ότι θα τους συλλάβει το αλκοτέστ και μετά… τρεχάτε ποδαράκια μου;
Δυστυχώς, ο Έλληνας για να συμμορφώνεται σε θέματα τα οποία ο κανονικός Ευρωπαίος θεωρεί αυτονόητα (όπως είναι το τσιγάρο και ο σεβασμός στον μη καπνίζοντα) ενίοτε πρέπει να υποχρεώνεται, όπως μας έχει δείξει η ζωή. Ε, αφού ακόμη και για το κάπνισμα χρειάζεται ένας «τιμωρητικός» αντικαπνιστικός νόμος με βαριές καμπάνες, ας είναι.
Προτιμότερο στην πορεία εφαρμογής του να χρειαστούν διορθώσεις προς το ηπιότερο παρά να συνεχιστεί η ασυδοσία. Κι όσο για τη «μαγκιά», να δω πόσο θα κομπάζει κάποιος γι’ αυτήν όταν θα την πληρώνει «χαβιάρι»!
