Ήταν 23 Αυγούστου του 2016 όταν ο Ανδρέας Μπάρκουλης άφηνε την τελευταία του πνοή. Ήταν 80 χρόνων και πολύ πριν πέσει η αυλαία της ζωής του, πέρασε δύσκολα με πολλά προβλήματα υγείας, οικονομικές δυσκολίες, αλλά μέσα σε αγάπη, της οικογένειάς του και των λίγων φίλων του.
Μπορεί να έφυγε εδώ κι έξι χρόνια, αλλά άφησε υποθήκη τις ταινίες, τα τραγούδια του και ένα σλόγκαν που επιβιώνει στο χρόνο: «Κορίτσια ο Μπάρκουλης!»
Λέγεται ότι κι αυτό, όπως όλα τα πετυχημένα σλίγκαν, βγήκε τυχαία. Ο Μπάρκουλης με το ακριβό κάμπριο αυτοκίνητο και πειραγμένη εξάτμιση, περνούσε έξω από ένα γυμνάσιο θηλέων κοντά στο σπίτι του, στον Πειραιά. Έκανε τη φιγούρα του στις κοπέλες που ούρλιαζαν πίσω από τα κάγκελα. Εκεί μαζεύονταν και οι «γαμπροί». Κάποια μέρα βλέποντας ένας νεαρός τον Μπάρκουλη να έρχεται με το αυτοκίνητό του φώναξε «κορίτσια ο Μπάρκουλης» και οι κοπέλες το επαναλάμβαναν καθώς περνούσε!
Ακόμη και στο γήπεδο έγινε σύνθημα. Ο Μίμης Στεφανάκος, ο ποδοσφαιρικός γόης της εποχής που έπαιζε στον Ολυμπιακό, όταν επιχειρούσε σουτ φώναζε «κορίτσια ο Μπάρκουλης» και όλοι οι αντίπαλοί του αμυντικοί έτρεμαν για το που θα πάει η μπάλα…
Χωρίς, ίσως να το ξέρει κι ο ίδιος, ήταν ο πρώτος Έλληνας ροκ σταρ. Όχι κατ’ επίφαση, αλλά κυριολεκτικά. Η ζωή του ήταν μια διακρής επανάσταση και η συμπεριφορά του αντισυμβατική. Δεν μπορούσε την τυποποίηση. Από νέος, όταν είπε στον εκπαιδευτικό πατέρα του ότι θέλει να γίνει ηθοποιός κι αυτός βγήκε από τα ρούχα του.
Γεννημένος σε σημαδιακή μέρα, στις 4 Αυγούστου 1936, έζησε από μικρός όλα τα δραματικά γεγονότα. Πόλεμος, Κατοχή, Εμφύλιος. Έκανε και φυλακή νωρίς νωρίς. Ήταν μέλος των «Αετόπουλων» της Οργάνωσης του ΕΑΜ για τα παιδιά.
Έζησε στη «χρυσή εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν ο ιδανικός ζεν πρεμιέ στις ταινίες. ¨Ενα ρόλο που έπαιζε και στην ίδια του τη ζωή.
Κι ενώ στη ζωή συνέχισε να υπηρετεί το ρόλο του «γόη» στον κινηματογράφο δεν θέλησε την τυποποίηση.
Κυκλοφορούσε με τζιν όταν δεν ήταν ακόμα της μόδας. Με ανοιχτό πουκάμισο όταν το φορούσαν μόνο οι… παρακατιανοί. Πήγαινε με σπορ ρούχα στα ακριβά νυχτερινά κέντρα όπου στη χειρότερη περίπτωση θα φορούσες γραβάτα, έμπαινε στο καζίνο ντυμένος πρόχειρα και τόσα άλλα. Δεν τον ενδιέφερε να τσαλακώνει την εικόνα του.
Δεν δίστασε μάλιστα να παίξει και σε ταινίες της πρώιμης εποχής του ερωτικού κινηματογράφου. Ήταν η εποχή που η εισβολή της τηλεόρασης ανέτρεψε τα πάντα. Οι πραγωγοί αναζητούσαν θέματα που δεν μπορούσε να αγγίξει η μικρή οθόνη. Το σεξ ήταν ένα από αυτά. Η λογική απλή. Σε ένα συνήθως αφελές σενάριο έπαιρναν δύο τρεις πρωταγωνιστές, γύριζαν μια κανονική ταινία που στη συνέχεια τη διάνθιζαν με σκηνές σεξ και πρωταγωνίστριες ή πρωταγωνιστές άσημους ηθοποιούς ή και τουρίστριες! Η πρώτη κόπια με λίγο γυμνό έβγαινε στην ελληνική αγορά και η δεύτερη με το σκληρό σεξ αναζητούσε διεθνή καριέρα.
Η στιγμή που τον σημάδεψε ήταν η σύλληψή του δια δύο τσιγαριλίκια και μικροποσότητα χασίς. Βρισκόμαστε στο Νοέμβριο του 1973. Οι πολιτικές εξελίξεις είναι ραγαίες με την προσπάθεια φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος. Όλοι αναζητούν ρόλο στην επόμενη μέρα. Και η Αστυνομία φυσικά. Η σύλληψη του Μπάρκουλη έπειτα από κατάθεση για οποιοδήποτε άλλο θα περνούσε στα… ψιλά.
Ήταν όμως ο Μπάρκουλης και κάποιοι αποφάσισαν να το αξιοπποιήσουν. Η υπόθεση πήρε διαστάσεις φυλακίστηκε για λίγες μέρες και βγήκε με εγγύηση 20.000 δρχ. Ειρωνεία. Την εποχή εκείνη το κίνημα των χίπις άρχισε να έρχεται και στην Ελλάδα. Πολλοί νεαροί, γόνοι ευκατάστατων οικογενειών, κατά κύριο, λόγο έκαναν συστηματική χρήση, το γνώριζαν όλοι, αλλά κανείς δεν του άγγιζε. Την πλήρωσαν ο Στέλιος Διονυσίου και ο Ανδρέας Μπάρκουλης.
Την εποχή της σύλληψής του η καριέρα του άρχισε να παίρνει και πάλι τα πάνω της. Έπαιζε στο θέατρο στον θίασο «Ρηγόπουλου – Αναλυτή», στην τηλεόραση στο εμβληματικό σήριαλ «Οι έμπόροι των Εθνών», από το ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Αντικαταστάθηκε και στα δύο. Στη θεατιρκή σκηνή από τον Βαγγέλη Βουλγαρίδη και στη μικρή οθόνη από τον Γιώργο Μπέλλο.
Μοναδική λύση η φυγή στο εξωτερικό. Τον Απρίλιο του 1974 ταξίδευει στις ΗΠΑ με τον θίασο του Τάσου Γιαννόπουλου. Ο θίασος επέστρεψε ο Μπάρκουλης όχι. Η παραμονή του στο Νέο Κόσμο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή του. Εργαζόταν ως τραγουδιστής. Κυκλοφόρησε μάλιστα και κάποιους δίσκους που δεν ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα…
Η εξάχρονη παραμονή του εκεί υπήρξε, όπως έλεγε κι ο ίδιος, ευκαιρία για να ανακαλύψει και πάλι τον εαυτό του. Ήταν άγνωστος μεταξύ αγνώστων, κυκλοφορούσε ελεύθερα στις κακόφημες συνοικίες. Μέχρι και το ποστίς πέταξε που το θεωρούσε απαραίτητο για να διατηρήσει τη φήμη του ως γόης. Απελευθερώθηκε.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ήταν σε μια ηλικία που μπορούσε να αποδείξει ότι είναι και καλός ηθοποιός. Δεν του δόθηκαν ευκαιρίες. Η τηλεόραση έπαιζε και ξανάπαιζε τις ταινίες του ως Δον Ζουάν, ο ίδιος πια δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτό το ρόλο, έκανε στροφή στο τραγούδι, αλλά παράλληλα άρχισαν και τα προβλήματα υγείας.
Όταν γνώρισε τον εαυτό του έχασε τις δυνάμεις του. Αυτό ήταν το χειρότερο…
Λένε ότι η μοίρα των επαναστατών και των ροκ σταρ είναι να πεθαίνουν νέοι. Ο Ανδρέας Μπάρκουλης και σε αυτό φάνηκε «αντισυμβατικός».
Και γέρασε και έδωσε τη μάχη του για να έχει ποιότητα ζωής. Ήταν από μόνος του μια ξεχωριστή περίπτωση. Το σενάριο της δικής του ζωής έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από πολλές ταινίες που έκανε για καθαρά βιοποριστικούς λόγους.
