Πάει πολύ. Να μας κουνάνε το δάχτυλο συστημικές εφημερίδες των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως οι «New York Times», για το σκάνδαλο των υποκλοπών και να διαπιστώνουν ότι «η σήψη εγκαταστάθηκε στην καρδιά της Ελλάδος».
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ο κύριος Αλεξάντερ Κλαπ, ο οποίος υπογράφει το επικριτικό κείμενο για το οποίο πανηγυρίζουν από χθες όλες οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και οι ιστότοποι του ΣΥΡΙΖΑ, καλό είναι, προτού μας κάνει μαθήματα δημοκρατίας, να κάνει μια έρευνα για να διαπιστώσει τη σήψη που υπάρχει στη δική του χώρα εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια στο ζήτημα της προστασίας του απορρήτου των επικοινωνιών, και μάλιστα ξένων ηγετών. Δεν είναι δύσκολο να βρει τα στοιχεία που θα του χρειαστούν για τη σύνταξη του ρεπορτάζ με τίτλο «σήψη στην καρδιά της Αμερικής».
Αρκεί να αναζητήσει το βούλευμα του ελληνικού Συμβουλίου Πλημμελειοδικών 3269/2017 στο οποίο περιγράφεται επακριβώς πώς η NSA, η παντοδύναμη μυστική υπηρεσία πληροφοριών της πατρίδας του, είχε παγιδεύσει το 2005 το κινητό του Ελληνα πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, της συζύγου του, του μισού υπουργικού συμβουλίου και άλλων 100 αξιωματούχων του ελληνικού κράτους, και τους παρακολουθούσε στενά, προκειμένου να αποσπάσει πληροφορίες και προσωπικά δεδομένα ικανά για να μειώσουν τον ενθουσιασμό και την αποφασιστικότητα με την οποία διαπραγματεύονταν τα εθνικά θέματα.
Θα ανακαλύψει ο κύριος Κλαπ -τότε που δεν υπήρχε το Predator- ότι τα κινητά του πρωθυπουργού και των αξιωματούχων της ελληνικής κυβέρνησης παρακολουθούντο από άλλα καρτοκινητά «σκιές», τα οποία αγόρασε πράκτορας των Ηνωμένων Πολιτειών από κατάστημα τηλεφωνίας στην Ακτή Μιαούλη στο λιμάνι του Πειραιά. Θα ανακαλύψει ότι, για να γίνει ενεργοποίηση των καρτοκινητών που υπέκλεπταν τις συνομιλίες Καραμανλή χωρίς ίχνη, χρειάστηκε να τους γίνουν τηλεφωνικές κλήσεις από κτίρια πρεσβειών σε όλο τον κόσμο. Θα ανακαλύψει ότι ο υπερκοριός που παρακολουθούσε τον Καραμανλή είχε 7.000 γραμμές κώδικα, παγκόσμιο ρεκόρ μέχρι σήμερα. Θα ανακαλύψει, τέλος, ότι η χώρα του πιάστηκε και με τη γίδα στην πλάτη, όπως λέμε εμείς εδώ στην Ελλάδα για τους κλέφτες, όταν ο πράκτωρ έκανε το λάθος να συνδέσει ένα από τα τηλέφωνα κοριούς (σκιές) με το τηλεφωνικό κέντρο της αμερικανικής πρεσβείας των Αθηνών στην Αθήνα.
Έτσι τον «συνέλαβε» ο εισαγγελέας Δασούλας και βάσει αυτών των στοιχείων τον παρέπεμψε σε δίκη ο θαρραλέος ανακριτής Φούκας, ο οποίος εξέδωσε ένταλμα συλλήψεως εναντίον του, το οποίο δεν έχει εκτελεστεί ακόμη διότι φυγοδικεί. Θα ανακαλύψει επίσης ο κύριος Κλαπ ότι, έπειτα από αυτή την ωραία πρωτοτυπία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ να παρακολουθεί εκλεγμένο ηγέτη άλλης χώρας του ΝΑΤΟ (ο Καραμανλής είχε το προνόμιο να είναι από τους πρώτους), η όρεξη των συμπατριωτών του άνοιξε σε τέτοιο σημείο, που σε μεταγενέστερο χρόνο οι ίδιες υπηρεσίες να παρακολουθήσουν το προσωπικό κινητό της καγκελαρίου Μέρκελ και του προέδρου Σαρκοζί.
Όταν λοιπόν θα διαβάσει με προσοχή το βούλευμα-καταπέλτη του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών για τις υποκλοπές που έκανε η χώρα του εις βάρος του εκλεγμένου ηγέτη της Ελληνικής Δημοκρατίας και, φυσικά, ζητήσει συγγνώμη για λογαριασμό της από τη στήλη του, τότε ας έρθει ο κύριος Κλαπ να ζητήσει τα ρέστα από τον κύριο Μητσοτάκη για την παρακολούθηση του κυρίου Ανδρουλάκη. Τότε ναι, και αυτός και η εφημερίδα του θα έχουν κάθε δικαίωμα να ασκήσουν όση κριτική θέλουν κατά της ελληνικής κυβέρνησης.
Όσο καιρό όμως σιωπούν για την άθλια αυτή πρακτική της χώρας του, καλό είναι να μην έρχεται στην Ελλάδα να μας δείξει τα αμπελοχώραφά μας. Τα γνωρίζουμε!
Το θέμα των υποκλοπών είναι εσωτερικό, καθώς δηλητηριάζει την εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτικών ηγετών σε μία κρίσιμη πολιτική συγκυρία, είναι διεθνές, αναμφισβήτητα, αλλά το ποιοι δικαιούνται για να ομιλούν στην περίπτωση αυτή για εμάς είναι ένα εντελώς άλλο θέμα. Και επειδή οι επιθέσεις που δέχεται η Ελλάδα από αμερικανικά μέσα ενημέρωσης για το θέμα αυτό είναι διαρκείς, καλό θα ήταν ο πρωθυπουργός κύριος Μητσοτάκης κατά την ομιλία του στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή στο τέλος αυτής της εβδομάδας να υπενθυμίσει ότι ιστορικά αυτή η παράταξη και οι ηγέτες της, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά και ο Κώστας Καραμανλής, είναι συνήθως θύμα παρακολουθήσεων και από ξένες υπηρεσίες και από εσωτερικές δυνάμεις συνεργάτες τους και λιγότερο θύτης.
Αυτή, άλλωστε, είναι η μεταπολιτευτική κληρονομιά της κεντροδεξιάς παράταξης προς όλους τους ηγέτες της: το τίμιο πολιτικό παιχνίδι. Η απαρέσκεια προς την ατιμία. Η επικράτηση στο φως της ημέρας με τα τίμια όπλα της δημοκρατίας και όχι με τους δόλιους κοριούς του παρακράτους.
