O αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξεκίνησε τη χθεσινή του συνέντευξη στο Βελλίδειο αμήχανα και μουδιασμένα.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Έπρεπε να ομολογήσει κάτι που δεν είχε πει στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τις υποκλοπές. Ότι η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών παρακολουθούσε επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ με τη δική του σύμφωνη γνώμη, κατόπιν εισηγήσεως του Γιάννη Ρουμπάτη, το πολιτικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ (το οποίο επέλεξε ο ίδιος για τη θέση-κλειδί ) Στέργιο Πιτσιόρλα. Συγκεκριμένα παραδέχτηκε ότι επί ΣΥΡΙΖΑ «διευρύνθηκε» ο κατάλογος των παρακολουθουμένων για την υπόθεση της Ζακύνθου με συνέπεια να προστεθεί στη λίστα το όνομα του κ. Πιτσιόρλα, τον οποίο προφανώς δεν εμπιστευόταν. Στη Βουλή δεν είχε πει ακριβώς τα ίδια. Είχε δώσει έμφαση στο ότι η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών παρακολουθούσε κυρίως ξένους και ότι μόνο εμμέσως και όχι απευθείας μπορεί να παρακολουθήθηκαν πολιτικά πρόσωπα επί των ημερών του. Η στιγμή, λοιπόν, της ομολογίας ήταν αμήχανη.
Ο λαιμός του κ. Τσίπρα είχε στεγνώσει και «ξεροκατάπινε» (παρόμοιο ακριβώς σύμπτωμα στεγνού λάρυγγος ενεφάνισε και ο κ. Μητσοτάκης, όταν απαντούσε για τον κ. Ανδρουλάκη), ενώ μια έκφραση δυσθυμίας είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του. Οπως φαίνεται, όμως, η υποκλοπή Πιτσιόρλα, παρά τα ψέματα, δεν θα κοστίσει το ίδιο στον κ. Τσίπρα σε σύγκριση με αυτό που κοστίζει η υποκλοπή Ανδρουλάκη στον κ. Μητσοτάκη: την απώλεια ενός δυνητικού κυβερνητικού εταίρου μετά τις εκλογές. Εκεί κρύβεται, άλλωστε, και όλο το μυστικό της μάλλον εσκεμμένα υποτονικής (για να μη φοβίσει) διήμερης εμφάνισης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, όπου κατά κοινή ομολογία έκανε μία χαμηλή πτήση.
Ο κ. Τσίπρας επικεντρώθηκε στη δυνατότητα του να έχει στο τραπέζι όλες τις διαθέσιμες επιλογές συνεργασίας μετεκλογικώς, ακόμα και με τη Νέα Δημοκρατία. Προσοχή, όχι με τον κ. Μητσοτάκη, αλλά με τη Νέα Δημοκρατία. Δεν διέλαθε της προσοχής μας ότι ο κ. Τσίπρας απέφυγε να καταφερθεί προσωπικώς κατά του πρωθυπουργού και κατά την ομιλία του στο Βελλίδειο και κατά τη συνέντευξη Τύπου, ενώ είχε άπειρες ευκαιρίες. Απέφυγε να προσωποποιήσει την αντιπαράθεση. Δεν ζήτησε την παραίτηση του πρωθυπουργού για τις υποκλοπές, ενώ προκλήθηκε να το κάνει, απέφυγε να μιλήσει για ποινικές ευθύνες του πρωθυπουργού για τις υποκλοπές ενώ προκλήθηκε να το κάνει δύο φορές. Τι ακριβώς έπραξε ο κ. Τσίπρας; Προετοιμασία δεύτερου κόμματος που θέλει να συμμετάσχει στην κυβέρνηση για να μπει ξανά στο παιχνίδι. Δύο οι άξονές του: Με τα μέτρα που ανακοίνωσε στο Βελλίδειο και με όλα όσα είπε στη συνέντευξη Τύπου προσπάθησε να μετακινηθεί σιωπηρά στο Κέντρο.
Παρουσίασε, καταρχάς, ένα κυβερνητικό πρόγραμμα στο οποίο θα μπορούσαν να συμπέσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, είτε συγκροτηθεί -βάσκανος μοίρα για τη χώρα- κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ είτε συγκροτηθεί τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας με τη συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απευθύνθηκε στο ίδιο κοινό με τον κ. Μητσοτάκη και στρογγύλεψε πολύ τις γωνίες του πολιτικού του λόγου για θέματα με τα οποία ερχόταν κατʼ εξοχήν σε αντιπαράθεση με το κεντρώο και με το συντηρητικό κοινό του εκλογικού Σώματος.
Είπε για πρώτη φορά ότι οι μετανάστες δεν θα πρέπει να παίρνουν επιδόματα, αλλά να εργάζονται στα χωράφια στην υπηρεσία των αγροτών μας, δεν αρνήθηκε επί της αρχής τη χρησιμότητα του φράχτη στον Εβρο -είπε απλώς ότι δεν φτάνει-, σύστησε αυτοσυγκράτηση στα πανεπιστήμια, δεν είπε λέξη για το ιδιωτικό πανεπιστήμιο που ετοιμάζεται να στεγαστεί στο Ελληνικό, έκανε αυτοκριτική για την άδικη πολιτική του απέναντι στη μεσαία τάξη, έδωσε έμφαση στην οικογένεια, στην επέκταση των επιδομάτων μητρότητας μέχρι συμπληρώσεως 24 ετών των παιδιών και την απονομή ισόβιας σύνταξης στην τρίτεκνη μάνα, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο κρίσιμο για την αξιοπιστία της Νέας Δημοκρατίας ζήτημα των αναδρομικών των συνταξιούχων. Εφτασε ακόμα να… κλέψει όρους που εισήγαγαν στο πολιτικό μας λεξιλόγιο το 1994 και το 2000 ο Κώστας Καραμανλής και ο Μιλτιάδης Εβερτ, όπως «νέα Μεταπολίτευση» και «ειρηνική επανάσταση».
Προφανώς, κατόπιν εισηγήσεως του μυστικοσυμβούλου του Γιάννη Λούλη, ο οποίος τις ανέσυρε από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας (από τα φοιτητικά του κιόλας χρόνια, αντιγραφέας ο κ. Τσίπρας!). Δεν πέρασε απαρατήρητο, επίσης, από εμάς το γεγονός ότι προσπάθησε να διαχωρίσει την πολιτεία της Νέας Δημοκρατίας μεταπολιτευτικά από τις τρέχουσες πρακτικές της παρούσης ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας για τις υποκλοπές. Αυτός ήταν ο πρώτος άξονας της παρουσίας του. Η μετακίνησή του προς το Κέντρο του πολιτικού φάσματος (το οποίο διεκδικεί και ο κ. Μητσοτάκης), κατά τρόπο, όμως, πολιτικά ύπουλο. Γιατί η πράξη μάς έχει δείξει πως όσα είπε ο κ. Τσίπρας δεν τα εννοεί. Για τους μετανάστες, για παράδειγμα, απέφυγε να ζητήσει συγγνώμη για την ανεύθυνη στάση του κόμματος του στην υπόθεση του Εβρου και επέμεινε να υποστηρίζει ότι εκεί πέθανε ένα μικρό επτάχρονο παιδί, κάτι που μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει αποδειχθεί. Πώς να τον πιστέψει, λοιπόν, κανείς για όλα τα υπόλοιπα; Σημαία ευκαιρίας σήκωσε.
Ο δεύτερος άξονας της παρέμβασής του ήταν να τοποθετήσει το κόμμα του και τον εαυτό του στην πολιτική σκακιέρα με τρόπο που θα του επιτρέψει να έχει όλες τις επιλογές διαθέσιμες μετεκλογικώς. Πώς αποδεικνύεται αυτό; Ο κ. Τσίπρας με μία περίτεχνη διατύπωση δεν απέκλεισε τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ σε μια τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας μαζί με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Αν και πρώτη του επιλογή είναι η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, εντούτοις σημείωσε υπαινικτικά ότι, αν υπάρξουν άλλες εξελίξεις, θα γίνει «επανακαθορισμός στόχων και βλέψεων». Και όταν το ερώτημα του έγινε απολύτως συγκεκριμένο, τότε σε μια παρενθετική διατύπωσή του, αφού προηγουμένως απέκλεισε τη συνεργασία μόνο με τη Ν.Δ., δεν απέκλεισε τη συγκρότηση τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας «σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης».
Μόνο τότε σημείωσε συνεργάζονται ιστορικά οι πόλοι της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς: όταν υπάρχει έκτακτη ανάγκη. Φρόντισε, μάλιστα, να έχει ανοιχτό δίαυλο ακόμα και με τον πρωθυπουργό, ο οποίος αν -βασκάνος μοίρα, επίσης- απαιτηθεί η συγκρότηση μιας τέτοιας κυβέρνησης θα έχει βαρύνοντα λόγο για το πρόσωπο του επικεφαλής αυτής και για τη συγκρότησή της ως πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Ο κ. Τσίπρας απέφυγε όπως ο διάβολος το λιβάνι να προσωποποιήσει με χαρακτηρισμούς την αντιπαράθεση με τον κ. Μητσοτάκη.
Απέφυγε να ζητήσει την παραίτησή του προσωπικά για την υπόθεση των υποκλοπών, απέφυγε να γνωμοδοτήσει ότι έχει ποινικές ευθύνες για την υπόθεση των υποκλοπών. Παρέπεμψε το θέμα σε μια μελλοντική προανακριτική επιτροπή. Όχι όμως τυχαία, έκανε δύο στρατηγικές κινήσεις: στόχευσε στο πρόσωπο της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, την οποία κάλεσε να τοποθετηθεί δημοσίως για το θέμα των παρακολουθήσεων. Στην πραγματικότητα τη στόχευσε προειδοποιητικά εν όψει των διερευνητικών εντολών, υπονομεύοντας από τώρα την αξιοπιστία της.
Εκανε, επίσης, θετική αναφορά στο πρόσωπο του Ευάγγελου Βενιζέλου, προφανώς και ανταποδίδοντας όσα θετικά έγραψε εκείνος για τον ΣΥΡΙΖΑ στο τελευταίο του βιβλίο. Είναι τόσο καθολική η σύμπτωση των Κ. Μητσοτάκη, Τσίπρα και Ανδρουλάκη στα θετικά σχόλια που διατύπωσαν για τον Κ. Βενιζέλο, ώστε αυτός κινδυνεύει να καεί από την πολλή αγάπη τους και την πολλή εκτίμησή τους. Δεν πέρασε, επίσης, απαρατήρητο ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δανείστηκε με μεγάλη καθυστέρηση την επιχειρηματολογία που ανέπτυξε στην ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής για το Ουκρανικό, μιλώντας καθυστερημένα για την παράτασή του με τη μορφή «νέου Ψυχρού Πολέμου» και για την «έλλειψη ηγεσίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση».
Άργησε ο κ. Τσίπρας, αλλά ξύπνησε, έφτασε να μιλά ακόμα και για «υπαρξιακά ζητήματα» που θα απασχολήσουν την Ευρώπη. Δεν πέρασε, επίσης, απαρατήρητο ότι ο κ. Τσίπρας απέφυγε όπως ο διάβολος το λιβάνι να κάνει ονομαστική αναφορά στην παρέμβαση Καραμανλή στα Ανώγεια, μιλώντας γενικώς και αορίστως για «βαρύγδουπες δηλώσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας». Δεν πέρασε τέλος απαρατήρητο ότι όλο το πρόβλημα της χρεοκοπίας της χώρας εντοπίζεται για τον αρχηγό της αντιπολίτευσης στο έτος… 2009. Όχι στο Καστελόριζο και τον κ. Παπανδρέου. Έτσι, ο κ. Τσίπρας φρόντισε με τις αναφορές του να δείξει σε όλους τους ανόητους, που με καθοδηγητή το Μαξίμου μιλούσαν μετά την Κρήτη για… τσιπροκαραμανλισμό, ποιον πραγματικά φοβάται. Ξέρει αυτός.
