Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, δεν είναι εύκολο να αποφύγει κανείς κάποιες δυσάρεστες σκέψεις για το είδος της Παιδείας που παρέχει η ελληνική Πολιτεία στα παιδιά της.
Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Η Παιδεία στην πατρίδα μας, εδώ και δεκαετίες, έχει πάψει να αποτελεί ένα φυτώριο ανθρώπων, με την έννοια της καλλιέργειας μιας ανθρωπιστικής συνείδησης, και έχει υποκατασταθεί με την προσπάθεια θεοποίησης του εξειδικευμένου οφέλους. Η εξειδίκευση γνώσεων αποσκοπεί αποκλειστικά στο προσωπικό όφελος και το κέρδος. Ακόμη και σε σχολές όπως οι στρατιωτικές, όπου η καλλιέργεια της αυταπάρνησης και της προσφοράς προς την πατρίδα πρέπει να αποτελεί ύψιστη επιδίωξη, προσφέρεται ενίοτε ως κίνητρο το ότι «στα 23 σου χρόνια θα έχεις ένα ικανοποιητικό εισόδημα και θα μπορείς να πας άνετα διακοπές και να διασκεδάζεις με τη σύντροφό σου»!
«Ιστορικοί» και «ερευνητές», που βρίσκουν εύκολα θέσεις είτε σε τηλεοπτικές εκπομπές είτε σε πανεπιστημιακά τμήματα, παραποιούν συστηματικά την Ιστορία και αποκόπτουν τους νέους από τις ρίζες τους. Με το προσωπείο του διεθνισμού θέτουν ψευδοστόχους, απογυμνώνοντας τους πολίτες από τις εθνικές ρίζες τους.
Αυτό που έχει άμεση ανάγκη ο λαός μας σήμερα είναι μια Παιδεία εθνική, με επίγνωση της ιστορικής μας ιδιομορφίας και την κατανόηση των αξιών που μας οδήγησαν στην πορεία και στην επιβίωσή μας μέσα στους αιώνες. Μια Παιδεία, δηλαδή, που θα καθορίζει το είδος του ανθρώπου που θέλει να δημιουργήσει, στηριγμένου στις ελληνικές αξίες και παρακαταθήκες, στην ελληνική γνώση και την ελληνική σκέψη. Μια Παιδεία γενική και όχι εξειδικευμένη, που θα ανταποκρίνεται μεν στις σημερινές ανάγκες και απαιτήσεις, αλλά συνάμα με βαθιά επίγνωση του πολιτισμικού παρελθόντος μας. Μια Παιδεία συνεχή, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου, που θα καλλιεργεί τη συντροφικότητα του όμαιμου, με σαφείς διαχωρισμούς μεταξύ των δύο φύλων και την ανάδειξη του ρόλου του καθενός στην ανέλιξη του έθνους και της κοινωνίας μας.
Με δεδομένο ότι η Παιδεία και η Εκπαίδευση αποτελούν υποχρέωση τόσο του κράτους όσο και των πολιτών, η Πολιτεία επενδύει το μέλλον της σε αυτές. Μία επένδυση που αφορά το μέλλον της όχι μόνο θεσμικά αλλά πρωτίστως εθνικά, διότι Πολιτεία χωρίς πολίτες είναι αδύνατον να υπάρξει. Αν η Πολιτεία αφήσει την Παιδεία έρμαιο κάθε ισοπεδωτικού πολιτικού δόγματος με νεφελώδεις αρχές περί δήθεν υλιστικών παραδείσων, αυτή η Πολιτεία είναι καταδικασμένη να εξαφανιστεί. Η νεολαία, ως ο συνδετικός κρίκος παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, πρέπει να διαπαιδαγωγείται με αξίες που θα τη συνδέουν με αυτά και θα φωτίζουν τον δρόμο της. Αξίες εθνικές και μόνο…
Ο Δημήτριος Βεζανής, που διατέλεσε καθηγητής Γενικής Πολιτειολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, θεωρούσε ότι «η ελληνική ψυχή και ο ελληνικός χαρακτήρ πρέπει συνειδητώς να καλλιεργηθούν. Η επονείδιστος νόσος της ξενομανίας και ξενοδουλείας πρέπει να εκριζωθή τελείως από την ελληνικήν ψυχήν. Εθνική αυτοπεποίθησις πρέπει να εμφυσηθή και εθνική αξιοπρέπεια πρέπει να καλλιεργηθή». Το κατά πόσον αυτά κυριαρχούν σήμερα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι μάλλον εύκολο να απαντηθεί…
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» [email protected]
