Συχνά πυκνά οι κήνσορες της… καθωσπρέπει δημοσιογραφίας, οι καλοταϊσμένοι υποτακτικοί του συστήματος δηλαδή, ψέγουν εμάς τους «εθνολαϊκιστές» γραφιάδες ότι ξεστομίζουμε -τάχα μου αβασάνιστα-βαριές κουβέντες περί μειοδοσίας και δωσιλογισμού, αναφερόμενοι σε εν ζωή Ελληνες πολιτικούς. Ντροπή, λένε, τέτοιοι χαρακτηρισμοί για τους ταγούς του έθνους…
- Γιώργος Χαρβαλιάς
Μάλιστα. Αλλά κι εγώ συχνά πυκνά διερωτώμαι τον λόγο για τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση αποφεύγει να θέσει ευθέως το ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων, ως οφείλει, βάσει ομόφωνου ψηφίσματος της ελληνικής Βουλής. Γιατί εξακολουθεί να σιωπά ύστερα και από την επίσημη διπλωματική νότα της Πολωνίας που αξιώνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, το μυθικό ποσό του 1,3 τρισεκατομμυρίου ευρώ από το Βερολίνο για όσα απάνθρωπα υπέστη ο λαός της στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής;
Προσέξτε: Η πολωνική αξίωση είναι απολύτως παρεμφερής με την ελληνική, καθώς το ποσό έχει προσδιοριστεί βάσει πορίσματος που υιοθέτησε η πολωνική Βουλή, όπως ακριβώς το ελληνικό Κοινοβούλιο τον Απρίλιο του 2019 ενέκρινε ομόφωνα το ψήφισμα για τη διεκδίκηση των πολεμικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου.
Η διαφορά είναι ότι η Πολωνία είναι μια σοβαρή χώρα, με χαμηλό χρέος, που πληροί τα κριτήρια σύγκλισης και ζητά επισήμως από τους Γερμανούς περίπου… τρία δικά της ΑΕΠ, ενώ η Ελλάδα, η πανηγυρική πρωταθλήτρια δημόσιου χρέους στην Ευρώπη, αξιώνει ένα πολύ μικρότερο ποσό (ίσο περίπου με το χρέος της), πλην όμως αποφεύγει να το θέσει διά της διπλωματικής οδού και πολύ περισσότερο να χρησιμοποιήσει ένδικα μέσα για να το διεκδικήσει. Με συγχωρείτε, αλλά μπερδεύομαι. Αυτό πώς ακριβώς λέγεται στα ελληνικά; Ολιγωρία, αβελτηρία ή μήπως εθνική μειοδοσία και ακραία έκφανση σύγχρονου δωσιλογισμού; Αλλά ας πάμε παρακάτω.
Προ ημερών ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών βάζει στη θέση τους τούς Γερμανούς, λέγοντας ότι είναι εμφανώς ακατάλληλοι για να παραδίδουν μαθήματα ηθικής στην Ευρώπη και προειδοποιεί ότι η χώρα του είναι προετοιμασμένη για μακρά δικαστική μάχη. Σε μία, μάλιστα, εξόχως σαρκαστική αποστροφή, επισημαίνει ότι, αφού ο λαός της Ναμίμπια περίμενε 120 χρόνια για να εισπράξει το συμβολικό ποσό του 1 δισ. ευρώ ως αποζημίωση για την «πρώτη αναγνωρισμένη γενοκτονία του 20ού αιώνα», μπορεί να περιμένει και η Πολωνία (σ.σ.: πριν από τους Γερμανούς ναζί, οι Γερμανοί αποικιοκράτες του Κάιζερ πειραματίστηκαν σε μεθόδους ομαδικής σφαγής ιθαγενών, τα κρανία των οποίων μετέφεραν στο Βερολίνο για ανθρωπολογικές… μελέτες και λίγο αργότερα τελειοποίησαν τις μεθόδους μαζικού αφανισμού με τους Αρμενίους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας).
Οι Γερμανοί, ως αναμενόταν, απέρριψαν την πολωνική διακοίνωση (το ακριβές περιεχόμενο της οποίας δεν δόθηκε στη δημοσιότητα) και την επόμενη μέρα ο Πολωνός υπουργός δέχτηκε την επίσκεψη του Ελληνα ομολόγου του Νίκου Δένδια στη Βαρσοβία. Κι αντί ο τελευταίος να αρπάξει τη θεόσταλτη ευκαιρία και να δηλώσει ότι με αφορμή το παρεμφερές ελληνικό αίτημα και την ίδια ακριβώς γερμανική άρνηση, η Ελλάδα στο εξής συντονίζει τις προσπάθειές της μαζί με την Πολωνία, στην κοινή συνέντευξη Τύπου… ξεχνάει να αναφερθεί στο θέμα των αποζημιώσεων. Μιλάει επί μακρόν για το Ουκρανικό και για τα «εγκλήματα των Ρώσων», προαναγγέλλει και λογοδοσία των υπευθύνων σε διεθνή δικαστήρια, αλλά αφήνει κατά μέρος τα τερατώδη εγκλήματα των Γερμανών εις βάρος του ελληνικού λαού, που είναι και ιστορικά τεκμηριωμένα. Και μόνο όταν ερωτάται από έναν φιλότιμο δημοσιογράφο σχετικά, αναφέρει, με ύφος ρουτίνας, ότι το θέμα παραμένει ανοιχτό. Γενικώς και αορίστως. Να ‘χουμε να το θυμόμαστε, όπως η χήρα τον μακαρίτη.
Αυτό πώς ακριβώς λέγεται, βρε καλόπαιδα; Επιλεκτική μνήμη; Τρόμος μήπως τον μαλώσει ο μπροστινός του Χριστοφοράκου; Ή μήπως, νέτα σκέτα, service στους Γερμανούς και μειοδοσία εις βάρος της πατρίδας;
Πολύ φοβούμαι ότι η Ιστορία δεν θα συγχωρέσει αυτούς που καλύπτουν τους μειοδότες με διάφορες ψοφοδεείς δικαιολογίες, του τύπου «δεν είναι η ώρα να τα βάλουμε με τους Γερμανούς». Δηλαδή, πώς ακριβώς τα βάζουν οι Πολωνοί, που στο κάτω κάτω παραιτήθηκαν δύο φορές στο παρελθόν από τις πολεμικές αποζημιώσεις; Και γιατί μπορούν να βγάζουν γλώσσα στους Γερμανούς, που αποτελούν τον μεγαλύτερο εμπορικό τους εταίρο;
Μπορούν, λοιπόν, γιατί οι δεξιοί πολιτικοί που εξέλεξαν με συντριπτική πλειοψηφία δεν είναι υπάλληλοι ξένων συμφερόντων, ούτε… ψωνίζουν οικιακό εξοπλισμό από τη Siemens. Φυσικά υπάρχουν και στην Πολωνία οι υποτακτικοί της άλλης πλευράς, όπως κάτι συνταξιούχοι διπλωμάτες μιας λέσχης τύπου ΕΛΙΑΜΕΠ που λένε ότι το υπό διεκδίκηση ποσό είναι… παραφουσκωμένο.
Αλλά κανείς, ούτε ακόμη και ο αξέχαστος παρακοιμώμενος της Μέρκελ, Ντόναλντ Τουσκ, δεν τολμάει να πάει κόντρα στη λαϊκή αξίωση για να πληρώσουν οι Γερμανοί. Αυτοί που τα τελευταία χρόνια, χάρις στην ασύλληπτη ιδιοτέλεια της οικονομικής τους πολιτικής, πίνουν το αίμα των αδύναμων της Ευρώπης. Στην Ελλάδα, αντίθετα, σύσσωμη η αντιπολίτευση, με την εξαίρεση του Βελόπουλου και του ΚΚΕ, που έχουν καθαρή θέση, κάνει αβάντα στη… σιωπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Με εντολή άνωθεν η είδηση για την Πολωνία έπαιξε εντυπωσιακά χαμηλά. Μη τυχόν και ξυπνήσουν πάθη. Τσιμουδιά από Τσίπρα και Ανδρουλάκη. Ξέρετε, όμως, ποια είναι η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης; Οτι η δύστυχη η Πολωνία πλήρωσε πράγματι πολύ βαρύ φόρο αίματος και κατέληξε διαμελισμένη στο σοβιετικό μπλοκ, αλλά το 1953 η κομμουνιστική κυβέρνηση, υπό την πίεση της Μόσχας, παραιτήθηκε από τις αποζημιώσεις. Και το 1990, με την ένωση των δύο Γερμανιών, προτίμησε να διασφαλίσει με μια επιμέρους συνθήκη τα σύνορά της από τη βουλιμία των αχόρταγων γειτόνων της, παρά να ζητήσει τα χρωστούμενα.
Η Ελλάδα το 1940 ξεκίνησε από καλύτερη αφετηρία (η οικονομία, μετά το εντυπωσιακό ριμπάουντ από τη χρεοκοπία του 1932 και το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα του Μεταξά, ήταν κατά πολύ ισχυρότερη από την αντίστοιχη πολωνική). Πλήρωσε κι αυτή δυσβάστακτο φόρο αίματος, έζησε έναν πρωτοφανή λιμό, οδηγήθηκε εντέχνως σε έναν εμφύλιο και η οικονομία της διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη, με το αδιάκοπο τύπωμα χρήματος για να χρηματοδοτείται η πολεμική προσπάθεια του Ρόμελ στη βόρεια Αφρική. Οι Γερμανοί, εκτός του ότι μας ξεκλήρισαν, μας λήστεψαν! Πήραν και τα κορδόνια των παπουτσιών μας, όπως έλεγε ο Μουσολίνι. Σήμερα οι ελληνικές αξιώσεις, αν και πολύ μικρότερες από τις αντίστοιχες πολωνικές, διαθέτουν πολύ ισχυρότερο νομικό έρεισμα.
Διότι, εκτός από επανορθωτικό χαρακτήρα, έχουν και συμβατικό: Το περιβόητο κατοχικό δάνειο. Το ελληνικό, νομικό οπλοστάσιο είναι πανίσχυρο, ειδικά σε ό,τι αφορά τις κατοχικές δαπάνες και, παρά τις απορρίψεις των κατά καιρούς διακοινώσεων, οι Γερμανοί ουδέποτε τόλμησαν να ισχυριστούν ότι παραιτηθήκαμε από τις αποζημιώσεις. Σήμερα η Πολωνία, που κατάφερε να αυξήσει το ΑΕΠ της επτά φορές (!) από το 1990, είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τη χώρα μας από μακροοικονομικής απόψεως. Αλλά δεν ξεχνάει τις γερμανικές οφειλές. Η Ελλάδα, αντιθέτως, είναι χρεοκοπημένη με ευθύνη (και) των Γερμανών, αλλά δεν ζητά τα δικά τους χρωστούμενα για τα εγκλήματα των παππούδων τους. Από τακτ να υποθέσω μάλλον…
