Αν παρακολουθήσει κανείς την πορεία των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης, διαπιστώνει ότι παρόλο που…
- Του Γιάννη Κουριαννίδη
… οι περισσότερες και μακροβιότερες από αυτές εξελέγησαν με ευρείες πλειοψηφίες (που σημαίνει ότι η εξουσία τους νομιμοποιήθηκε με την ψήφο των νοικοκυραίων και των αστών της ελληνικής κοινωνίας), θα λέγαμε ότι σταδιακά άσκησαν πολιτικές ενάντιες στο κοινά αποδεκτό αξιακό σύστημα των πολιτών, φτάνοντας στην εποχή μας να υλοποιούν εθνομηδενιστικές και διαλυτικές της κοινωνικής συνοχής πολιτικές.
Αυτό, διότι σταδιακά αντικαταστάθηκε το ακαδημαϊκό, επιστημονικό, καλλιτεχνικό, λογοτεχνικό και δημοσιογραφικό δυναμικό της πατρίδας μας από εκπροσώπους αυτής της εθνομηδενιστικής αντίληψης. Αυτό οφείλεται στην ευδαιμονία των «κυβερνήσεων», που ουσιαστικά σταμάτησαν να κυβερνούν, στηρίζοντας και προωθώντας ένα συγκεκριμένο κοσμοθεωρητικό σύστημα αξιών και καταντώντας απλοί διαχειριστές μιας εξουσίας (κι αυτό με τα χειρότερα αποτελέσματα).
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να εκχωρείται ουσιαστικά ο εθνικός μας πλούτος στους δανειστές μας, να καταστρατηγούνται βασικές διατάξεις του Συντάγματος αλλά και μιας ευνομούμενης Πολιτείας, να παύουμε ουσιαστικά να είμαστε πολίτες ενός κυρίαρχου κράτους αφού ο δημοσιονομικός έλεγχος πέρασε στα χέρια ξένων, αλλά και να φτάνουμε σε έσχατο σημείο εθνικής κατάπτωσης υπογράφοντας και στη συνέχεια στηρίζοντας (παρά τη διαδοχή των κυβερνήσεων) προδοτικές συμφωνίες, όπως αυτή των Πρεσπών.
Σε επίπεδο κοινωνίας, δηλαδή ενός συνόλου ανθρώπων που κοινωνούν σε αποδεκτές στο σύνολό τους αξίες και ιδανικά, που μετέχουν σε έναν κοινά αποδεκτό τρόπο ζωής, τα φαινόμενα σήψεως και παρακμής κυριαρχούν πλέον παντού.
Με την κυριαρχία εθνομηδενιστικών αντιλήψεων, με την υποστήριξη ενός κακώς νοουμένου δικαιωματισμού, όπου η αξία της ζωής ενός οποιουδήποτε άλλου ζωντανού πλάσματος έχει φτάσει να έχει μεγαλύτερη αξία από του ανθρώπου, όπου θεωρείται δικαίωμα κάθε γυναίκας η εμβρυοκτονία (έτσι θα πρέπει να ορίζεται η άμβλωση και να αντιμετωπίζεται τόσο νομικά όσο και ηθικά), όπου ως περηφάνια χαρακτηρίζεται η διακήρυξη της σεξουαλικής προτίμησης αντί της αγάπης (η λαγνεία δηλαδή αντί του συναισθήματος), όπου η υποχρέωση στην υπεράσπιση ενός εθνικού κράτους καταλήγει να χαρακτηρίζεται ρατσισμός και ξενοφοβία, αντιλαμβανόμαστε ότι βρισκόμαστε πια σε ένα σημείο όπου η εξέλιξη των πραγμάτων τείνει να γίνει μη αναστρέψιμη.
Είναι φανερό ότι για να φτάσουμε στο σημείο αυτό είχε προηγηθεί σχεδιασμός και συστηματική δουλειά ετών. Σήμερα πια φτάσαμε στο σημείο όλα τα παραπάνω να έχουν λάβει πλέον δυνατότητα θεσμικής υλοποίησής τους, περνώντας από το στάδιο της θεωρίας στην πράξη. Το χειρότερο είναι ότι και όποια συστημική προοπτική διαδοχής υφίσταται στο πολιτικό σκηνικό ανήκει στην ίδια πλευρά του κόσμου.
Το όραμα για μια ανατροπή αυτής της κατάστασης θα πρέπει να δομηθεί πάνω σε μια μορφωτική αλλαγή που θα υπερβεί τα στερεότυπα του παρελθόντος, θα σέβεται το σύστημα αξιών του Ελληνισμού και θα δομηθεί στη βάση της ελληνικής κοινωνίας. Μόνο με την καλλιέργεια και τη συνειδητοποίηση των αξιών της πνευματικής, ιστορικής αλλά και πολιτικής κληρονομιάς μας θα μπορέσουμε να είμαστε αποτελεσματικοί.
Δεν είναι εύκολο αυτό και προπαντός δεν είναι άμεσα υλοποιήσιμο. Επιπλέον, δεν είναι σύνηθες να γίνονται τέτοιες προσεγγίσεις στη διάρκεια μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου όπως αυτή που ζούμε σήμερα. Αν θέλουμε, όμως, να αντιμετωπίσουμε με υπευθυνότητα την πρόκληση που διανοίγεται μπροστά μας, πρέπει παράλληλα με όποια πρόσκαιρη εκλογική αναμέτρηση να δούμε επιτέλους κατάματα την πραγματικότητα.
*Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» [email protected]
