Μόλις πριν από τρία 24ωρα διακινδύνευσα την πρόβλεψη ότι ο Μητσοτάκης δεν θα τολμήσει να θέσει το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων στον Γερμανό καγκελάριο. Επεσα έξω. Το έθεσε και το… καψε ταυτόχρονα. Ή μάλλον το έθεσε για να το κάψει!
- Γιώργος Χαρβαλιάς
Μου είχε περάσει κι αυτό από το μυαλό. Οχι όμως στην έκταση που συνέβη. «Μεταξύ μας, δεν τρέφω ελπίδες ότι ο Μητσοτάκης θα εγείρει ζήτημα αποζημιώσεων» έγραφα για να προσθέσω: «Αν το κάνει, θα είναι υπό τύπον αγγαρείας. Κάπως όπως το ψέλλισε κι ο Δένδιας, μεταξύ τυρού και αχλαδίου (ξέρετε, υπάρχει κι αυτό, αλλά μη σας στεναχωρεί, δεν χάθηκε ο κόσμος…). Μπορεί, λοιπόν, κι ο πρωθυπουργός να επιχειρήσει μια τυπική αναφορά, κάτω από την πίεση των ελάχιστων φωνών που επιχειρούν να μνημονεύουν το εθνικό χρέος».
Αυτά έγραφα ανήμερα της συνάντησης. Ο Μητσοτάκης πράγματι έκανε μια αρχική αναφορά στην εισαγωγική τοποθέτηση, προετοιμάζοντας το έδαφος για… εκπτώσεις, καθώς μίλησε για «κενά που πρέπει να γεφυρώνονται με ρυθμίσεις αμοιβαία επωφελείς». Στη συνέχεια όμως, όταν ρωτήθηκε από Γερμανό (παρακαλώ) δημοσιογράφο αν η Ελλάδα προτίθεται να ζητήσει διαπραγματεύσεις για τις πολεμικές επανορθώσεις, όπως αξιώνει η Πολωνία, ο Ελληνας πρωθυπουργός έκανε το… παγόνι. Χαρακτήρισε το ζήτημα ανοιχτό, αλλά… δευτερεύον! «Το γεγονός ότι δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε μια λύση στο ζήτημα αυτό δεν θεωρώ ότι σκιάζει συνολικά το επίπεδο των ελληνογερμανικών σχέσεων και τις μεγάλες προοπτικές που έχουμε» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Καταλάβατε, λοιπόν, τι είπε ο ποιητής; Οτι και να μη λυθεί το ζήτημα δεν χάθηκε ο κόσμος! Εμείς προχωράμε κανονικά στη σύμπλευση με τους Γερμανούς.
Πιστέψτε με, ούτε και ο Σολτς περίμενε τέτοιο service σε εκφορά δημόσιου λόγου από Ελληνα πολιτικό. Γι’ αυτό και έμεινε εμβρόντητος. Κάτι μουρμούρισε, του τύπου «κι εμείς θα κάνουμε το χρέος μας» (το ηθικό εννοούσε…), που μεταφράστηκε αμήχανα στη live μετάδοση, αλλά μετά εξαφανίστηκε ολοσχερώς από το επίσημο κείμενο των δηλώσεων.
Ο Μητσοτάκης, λοιπόν, έστειλε στις καλένδες το ζήτημα των αποζημιώσεων, προτρέποντας τους Γερμανούς να μη χαλάνε τη ζαχαρένια τους. Δεν χρησιμοποίησε έστω μια βαρύτερη λέξη, όπως «δεν δηλητηριάζουν», «δεν στιγματίζουν», «δεν ναρκοθετούν». Δεν σκιάζουν, είπε, τις ελληνογερμανικές σχέσεις. Κάνοντας τα κόκαλα των εκτελεσθέντων να τρίζουν και τις ψυχές των απογόνων τους να μαυρίζουν.
Έγραφα προχθές ότι όποιος Ελληνας πολιτικός δεν θέτει επίσημα στους Γερμανούς το ζήτημα των επανορθώσεων, απαιτώντας την άμεση επίλυσή του, είναι επίορκος. Υπάρχει ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής που τον υποχρεώνει να το κάνει.
Ο Μητσοτάκης όμως, εκτός από επίορκος, αποδείχτηκε και βλάσφημος. Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος δεν έχει καμία επίγνωση της κουβέντας που ξεστόμισε. Γιατί η υπόθεση των πολεμικών αποζημιώσεων έχει και σοβαρή συμβολική υπόσταση. Η καταβολή τους αποτελεί στοιχειώδη φόρο τιμής για μια γενιά που πείνασε, που ξεκληρίστηκε, που χαράμισε το μέλλον των παιδιών της, προκειμένου να αντισταθεί στην εισβολή του Αξονα και τη γερμανική κατοχή. Αυτό έπρεπε να έχει πάνω απ’ όλα στο μυαλό του ο ιστορικά ακατάρτιστος Ελληνας πρωθυπουργός, που βάζει τη Volkswagen και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα πάνω από τα μνήματα των νεκρών του αντιναζιστικού αγώνα.
Κι ύστερα υπάρχει και το υλικό σκέλος της υπόθεσης. Ακόμη μία γενιά Ελλήνων σκόρπισε το μέλλον της με τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Του πέφτουν άσχημα του κ. Μητσοτάκη μερικές δεκάδες δισ. ευρώ, τα οποία θα μπορούσε (βάσιμα) να διεκδικήσει για να ανακουφίσει τον Ελληνα φορολογούμενο και να βγάλει την πατρίδα από τη μέγκενη του δανεισμού;
Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους υπολογίζει το σύνολο των γερμανικών αποζημιώσεων σε ένα ποσό σχεδόν όσο το ελληνικό δημόσιο χρέος! Ξέχωρα από το κατοχικό δάνειο, που -κατά έναν περίεργο τρόπο- προσδιορίστηκε, υπερβολικά… συνεσταλμένα στα 10,3 δισ., ενώ ακόμη και μετριοπαθείς επιστημονικές εκτιμήσεις το ανεβάζουν σε δεκαπλάσια επίπεδα.
Αλλά ας μην κολλήσουμε στα νούμερα. Ουδείς αμφισβητεί σήμερα ότι η Ελλάδα έχει ισχυρότατα νομικά ερείσματα, όχι μόνο επανορθωτικού, αλλά συμβατικού χαρακτήρα (το δάνειο συνάφθηκε με σύμβαση και μάλιστα άρχισε να αποπληρώνεται λίγο προτού οι ναζί εγκαταλείψουν την Αθήνα) για να στριμώξει τους Γερμανούς σε έναν συμβιβασμό. Και πάντως πολύ ισχυρότερα νομικά ερείσματα από ό,τι η Πολωνία που αξιώνει το ιλιγγιώδες ποσό του 1,3 τρισ. ευρώ και επέδωσε ήδη ρηματική διακοίνωση στο Βερολίνο.
Η γερμανική κατοχή πήγε την πατρίδα μας έναν αιώνα πίσω. Πέρα από τις εκατόμβες των νεκρών, η ελληνική οικονομία διαλύθηκε διά της μεθόδου της «απαλλοτρίωσης». Οι Γερμανοί άδειασαν τα ταμεία και συνέχισαν να τυπώνουν χρήμα για να χρηματοδοτούν την πολεμική τους προσπάθεια εις βάρος των Ελλήνων. Μας λήστεψαν κατά κυριολεξία. Στο τέλος, μάλιστα, κατέστρεψαν ολοσχερώς και όλες τις υποδομές. Αφησαν πίσω τους καμένη γη. Κι αυτός ήταν ο λόγος που μείναμε ουραγοί στην Ευρώπη και παρακαλούσαμε δεξιά και αριστερά για δανεικά. Η νοικοκυρεμένη, προπολεμική Ελλάδα του Μεταξά, πολύ πιο μπροστά οικονομικά απ’ όλες τις βαλκανικές χώρες, καταστράφηκε ολοσχερώς από τον γερμανικό ολετήρα.
Γιατί, λοιπόν, ο εκλεγμένος Ελληνας πρωθυπουργός, όταν ήρθε η ώρα να ζητήσει τα χρωστούμενα, κατέφυγε στο «δεν βαριέσαι, και πάλι φίλοι θα είμαστε»; Πώς τόλμησε να πει ότι το απαράγραπτο χρέος των Γερμανών, ηθικό και υλικό, δεν σκιάζει τις διμερείς σχέσεις; Οταν μάλιστα για το δικό μας χρέος, που στο κάτω κάτω δεν ήταν ματωμένο, οι Γερμανοί λίγο έλειψε να μας πετάξουν έξω από την Ευρώπη…
