Είμαι πάντοτε της θεωρίας ότι τους Τούρκους δεν πρέπει ούτε να τους υποτιμούμε αλλά ούτε και να τους υπερτιμούμε. Και πάντως, σε κάθε περίπτωση, να μην τους «χρησιμοποιούμε».
- Του ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ
Διότι αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες στις πρωινές εκπομπές της δημόσιας και της ιδιωτικής τηλεόρασης προκαλεί εύλογα την υποψία ότι δεν είναι μόνο ο Ερντογάν αυτός που εργαλειοποιεί τα Ελληνοτουρκικά για να παροξύνει τα εθνικιστικά ένστικτα στη γειτονική χώρα και να δρέψει καρπούς στις δημοσκοπήσεις.
Χορεύουμε κι εμείς στον ίδιο χορό. Μπήκαμε στον πειρασμό να προβάλλουμε γεγονότα γνωστά από δεκαετίες ή επεισόδια που κάποτε ήταν μονόστηλα, για να δημιουργηθούν συνθήκες συσπείρωσης γύρω και από το δοκιμαζόμενο πολιτικό μας σύστημα. Παρατηρώ το φαινόμενο μέρες τώρα, αλλά χθες το πρωί βρέθηκε στο αποκορύφωμά του. Μόλις άνοιξα τον τηλεοπτικό δέκτη στον Σκάι, «έπεσα» πάνω σε έναν χάρτη που είχε δημιουργηθεί με πληροφορίες από συσκέψεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, στον οποίο αποτυπώνονται οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας.
Ο χάρτης εμφάνιζε την Τουρκία να διεκδικεί -με βάση την αρχή της μέσης γραμμής- το μισό Αιγαίο. Ο αγαπητός συνάδελφος Δημήτρης Οικονόμου, με έναν δείκτη στο χέρι, έδειχνε διαρκώς τον χάρτη και μιλούσε για «πρωτοφανή πράγματα», ενώ ο αγαπητός συνάδελφος Μανώλης Κωστίδης έλεγε ότι πρέπει να συμφωνήσουμε πως κι εμείς, η Ελλάς, «δεν έχουμε 100% δίκιο σε όλα τα θέματα».
Την ίδια στιγμή, σε άλλον τηλεοπτικό σταθμό ο εξαιρετικός ναύαρχος κύριος Εγκολφόπουλος έκανε ανάλυση πάνω στον χάρτη, με δείκτη επίσης, για το βεληνεκές του τουρκικού πυραύλου Tayfun μέχρι την Αθήνα και για τα ελληνικά αντίμετρα με τους πυραύλους scalp, τους οποίους εξ όσων γνωρίζω όμως δεν θα διαθέτουν οι γαλλικές φρεγάτες Belharra. Επαναλαμβάνω λοιπόν: Δεν πρέπει να υποτιμούμε τους Toύρκους, αλλά και δεν πρέπει να τους υπερτιμούμε.
Και πάντως να μην ανακαλύπτουμε κάθε φορά την Αμερική. Σ’ όλους όσοι ασχολούνται στοιχειωδώς με την τουρκική εξωτερική πολιτική είναι γνωστό ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα στα νησιά, είναι επίσης γνωστό ότι η Αγκυρα υποστηρίζει από το 1977 ότι η χάραξη της υφαλοκρηπίδας μπορεί να γίνει μεταξύ των ηπειρωτικών μόνο ακτών της Ελλάδος και της Τουρκίας.
Είναι γνωστό ότι η γραμμή στην οποία συναντώνται οι δύο υφαλοκρηπίδες κατά την τουρκική θεωρία είναι ο 25ος Μεσημβρινός. Στο μέσον ακριβώς του Αιγαίου, δυτικά των νησιών μας. Αυτή η παράλογη θεωρία απορρίπτεται δεκαετίες τώρα από όλους τους Ελληνες ηγέτες. Μια ματιά στα αρχεία Καραμανλή να ρίξει κανείς αρκεί για να διαπιστώσει ότι η εφαρμογή της δημιουργεί τεράστιο ζήτημα εθνικής ασφαλείας για την πατρίδα μας. Θα σήμαινε ελεύθερη διέλευση τουρκικών πολεμικών πλοίων χωρίς ελληνική άδεια στα νώτα της άμυνας των ελληνικών νησιών. Οσα είπε σχετικώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στον πρόεδρο Μπους κατά τη διάρκεια συνάντησής τους στο Προεδρικό Μέγαρο στις 18/7/1991 είναι απολύτως ενδεικτικά:
«Το Αιγαίο είναι 50% ελληνικός χώρος, 42% διεθνής και 8% τουρκικός. Και παρά ταύτα, οι Τούρκοι θέλουν να το μοιράσουμε στη μέση. Αν αυτό γίνει, διχοτομείται η ελληνική επικράτεια» (τόμος 12 Β, σελίδα 588).
Αυτά είναι γνωστά πράγματα λοιπόν. Τα οποία οι Τούρκοι επαναλαμβάνουν, με την ελπίδα ότι θα βρουν προθύμους στην ελληνική πλευρά να τα υποστηρίξουν. Ευτυχώς, σε γενικές γραμμές δεν βρίσκουν.
Με προβληματισμό επίσης παρατήρησα την υπερπροβολή από ορισμένα κανάλια ενός επεισοδίου μεταξύ του ελληνικού Λιμενικού και της τουρκικής ακτοφυλακής στη Σάμο. Εχουν συμβεί στο παρελθόν πολύ χειρότερα επεισόδια και απεκρύβησαν. Προς τι η υπερδραματοποίηση, λοιπόν; Εύλογα δημιουργούνται δεύτερες σκέψεις από τη διαρκή προσπάθεια να έχουν κάθε μέρα οι Ελληνες κολλημένα τα πρόσωπά τους στους δέκτες της τηλεόρασης.
Είναι επίσης λάθος να μετέχουμε στις ψυχολογικές επιχειρήσεις που επιχειρούν οι Τούρκοι με το εύρος βεληνεκούς του πυραύλου τους, προκειμένου να κάμψουν το ελληνικό φρόνημα. Ο τουρκικός επεκτατισμός δεν πρέπει να υποτιμάται. Όσοι είστε αναγνώστες της στήλης γνωρίζετε τις απόψεις μας, οι οποίες διατυπώθηκαν σε χρόνο ανύποπτο. Οταν τα Ελληνοτουρκικά δεν ήταν στην κορυφή της ατζέντας των καναλιών. Ωστόσο, από την άλλη, κανείς δεν πρέπει να έχει τον πειρασμό να τουρκοποιεί τον ελληνικό δημόσιο βίο και να εργαλειοποιεί κάθε λέξη του Ερντογάν, προκειμένου να καλύπτονται τα κενά πολιτικής στην Ελλάδα. Δεν είναι η λύση αυτή. Και όποιος έχει τη σκέψη να συνδέσει τις εκλογές με αυτά στην πραγματικότητα παίζει με τη φωτιά. Οι καρέκλες και το εθνικό έδαφος, οι εσκεμμένες πολιτικές δραματοποιήσεις και η ειρήνη δεν μπορούν ποτέ να μπουν στην ίδια ζυγαριά.
Και κάτι τελευταίο: Δεν έχω ακούσει ποτέ Τούρκο δημοσιογράφο να λέει ότι δεν έχουμε εμείς οι Τούρκοι 100% δίκιο, έχουν και οι Ελληνες τα δίκια τους. Ποτέ. Δεν είμαστε ειδικοί απεσταλμένοι του ΟΗΕ για να τοποθετούμαστε στο μέσον της διένεξης. Είμαστε Ελληνες και διαλέγουμε πλευρά. Είναι, βεβαίως, προφανές ότι σε μια διαπραγμάτευση κάθε κράτος θεωρεί ότι θα έχει τα δίκια του. Το ζήτημα όμως σε κάθε διαπραγμάτευση είναι τι φανέλα φοράς.
Και στη δική μας περίπτωση το χρώμα της φανέλας θα είναι πάντα γαλάζιο, ποτέ κόκκινο με γαλάζιες αποχρώσεις. Ο δε μαξιμαλισμός είναι η σωστή εθνική στρατηγική. Διότι, όταν διεκδικείς τα πάντα, ακόμα κι αν υποχρεωθείς σε ρεαλιστικό συμβιβασμό σε επιμέρους ζητήματα, αυτός θα γίνει με βάση τη γραμμή διαπραγμάτευσης που έχεις χαράξει και θα οδηγήσει στις πλέον ανώδυνες υποχωρήσεις. Οποιος όμως ξεκινά από τη θέση ότι έχουν δίκιο οι άλλοι, τότε είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθεί στον όλεθρο.
Επιμύθιον: Να ζυγίζουμε και να αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα και εθνική ενότητα τις προκλήσεις Ερντογάν. Να μην ανεμίζουμε όμως ολημερίς και ολονυχτίς το σκιάχτρο του Ερντογάν για να κρύβουμε τον Πάτση, τις υποκλοπές και την ακρίβεια. Οι Ελληνες σε αυτό διαφέρουμε από τους Τούρκους. Εμείς, όταν έχουμε πληθωρισμό και σκάνδαλα, δεν χορταίνουμε με εθνικισμό. Και μάλιστα από ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο έθνος, αλλά στην πραγματικότητα το ανακαλύπτουν ευκαιριακώς, για να δραπετεύσουν από τα αδιέξοδά τους.
