Έχουν πολλή πλάκα αυτοί οι κουλτουρέ τύποι που αναλύουν διάφορα θεατρικά έργα ή βιβλία με πομπώδεις φράσεις-κλισέ, όπως «Γροθιά στο στομάχι» ή «Βαθιά τομή στο κοινωνικό γίγνεσθαι» ή «Μια τοιχογραφία της κοινωνίας».
Διαβάζω σε συνοικιακή εφημερίδα κριτική για ένα άγνωστο θεατρικό έργο, μιας άγνωστης συγγραφέως, σκηνοθετημένο από έναν άγνωστο σκηνοθέτη, επενδεδυμένο με τη μουσική αγνώστου συνθέτου, στο οποίο έπαιζαν άγνωστοι ηθοποιοί.
Γράφει, λοιπόν, η εφημερίδα: «Το έργο κάνει μια βουτιά στα φοβισμένα μας όνειρα και μας προκαλεί να τα κυνηγήσουμε, έστω κι αν αυτά αποδειχθούν οι δαίμονές μας». Μη μου πείτε. Σοφότατον, άμα δε και πνευματωδέστατον. Ρε σκεφθήκατε ποτέ τι είναι να κάνετε βουτιά στα φοβισμένα όνειρά σας;
Ξέρετε τι μου θύμισε; Τον Ζήκο στο θρυλικό πλέον «Της κακομοίρας». Ετσι κι αυτός έκανε βουτιά στα φοβισμένα όνειρά του, ελπίζοντας στον έρωτα της Φιφίκας, αλλά και στο να γίνει διευθυντής στο κατάστημα «θροφίμων», στο οποίο είχε αυτοαναγορευθεί «υποδιευθυντής», αλλά στο τέλος την πάτησε και στα δυο, καθόσον τα όνειρά του απεδείχθησαν δαίμονες.
Τούτων δοθέντων, γιατί να μην ξαναδώ για 135η φορά τον Χατζηχρήστο, αντί της… τοιχογραφίας;
