Η «εμφύλια» σύγκρουση που ξέσπασε στα ρετιρέ των -συνήθως αθέατων- συστημάτων εξουσίας, μεταξύ Μαξίμου και ομίλου Μαρινάκη, οδεύει, όπως όλα δείχνουν, προς εκτόνωση.
- Από τον Γιώργο Χατζηδημητρίου
Στις περιπτώσεις αυτές, οι βασικοί παίχτες οριοθετούν παραδοσιακά τις σχέσεις τους με νέες συμφωνίες και τα πράγματα επιστρέφουν στη φαινομενική τους ακινησία. Κάθε φορά που εκδηλώνονται δημόσια τέτοια ασυνήθιστα θεάματα, οι πολίτες παρακολουθούν κρατώντας την ανάσα τους για λίγο, περιμένοντας νέες αποκαλύψεις. Ομως επιβεβαιώνεται ο σιδερένιος κανόνας της σιγής, γιατί οι δουλειές δεν επιτρέπουν συναισθηματικές εξάρσεις. Κάτι λιανοντούφεκα που ακούγονται είναι για την τιμή των όπλων.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, εντούτοις, όπου η πολιτική εξακολουθεί να ασκείται συχνά με ερασιτεχνικούς όρους, αρκετοί ενθουσιάστηκαν με την τροπή των πραγμάτων, κάτι που προβλημάτισε την ηγεσία. Πώς πρέπει να κινηθεί στο εξής η Κουμουνδούρου; Ο Νίκος Μπίστης, ίσως όχι αυτοβούλως, όπως υπέθεσε η πολιτική αγορά, επιχείρησε να οριοθετήσει κάπως τα πράγματα.
Επιφυλάξεις
Με σχόλιό του στην «Αυγή» την περασμένη Τρίτη, ο στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα τήρησε μια άκρως επιφυλακτική όσο και επιτήδεια στάση, διερωτώμενος: «Φίλοι μας; Οχι. Χρήσιμοι; Θα δείξει»...
Ως αριστεροί, σημειώνει, «οφείλουμε να είμαστε επιφυλακτικοί προς τους Δαναούς, ακόμα και όταν είναι υποχρεωμένοι να μας φέρουν δώρα. Και προφανώς ο εχθρός του εχθρού μας δεν είναι οπωσδήποτε φίλος μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, σίγουρα δεν είναι». Υπό το πρίσμα αυτό, προτείνει να αξιοποιηθεί κεντρικά η συστημική κρίση στις σχέσεις Μητσοτάκη – Μαρινάκη, λέγοντας με εμφανώς καιροσκοπικό υπολογισμό «τι κάνουμε λοιπόν; Αρνούμαστε να καρφώσουμε, παρότι ο χτεσινός -και πιθανότατα και αυριανός- αντίπαλος μας υψώνει να καρφώσουμε; Οχι βέβαια, καρφώνουμε χωρίς δισταγμό, αξιοποιούμε κάθε ευκαιρία, χωρίς βέβαια να αναλαμβάνουμε οιανδήποτε υποχρέωση απέναντι σε αυτόν. Και όσο κρατήσει. Γιατί, ακόμα κι αν κρατήσει ελάχιστα -όπερ και το πιθανότερο-, έχει ήδη κάνει τη δουλειά του. Οι μέχρι χθες συγκάτοικοι στην τρέλα τού αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου αλληλοσκοτώνονται».
Είναι πρόδηλο, όπως εισαγωγικά παρατηρεί, ότι η ανακοίνωση του εκπροσώπου του επιχειρηματία, που «μοιάζει σαν ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ», δεν οφείλεται στο πέναλτι του ποδοσφαιρικού ντέρμπι μεταξύ των «αιωνίων» της περασμένης Κυριακής. Οι χαρακτηρισμοί, όμως, περί παρακράτους, με δεσπόζον το όνομα του Γ. Δημητριάδη, σημαίνουν, όπως λέει, ότι «κάπου αλλού στράβωσε το πράγμα και θα μάθουμε στο μέλλον».
Δεν θέλει και πολύ μυαλό ώστε να υποθέσει κανείς ότι τίποτε δεν πρόκειται να μάθουμε στο εγγύς μέλλον. Οπως δεν γίναμε σοφότεροι από τις εποχές που ο σφοδρός πολιτικός έρωτας Μαρινάκη – ΣΥΡΙΖΑ δεν κρυβόταν από τα καχύποπτα μάτια της αδηφάγου δημοσιότητας. Μια συνάντηση που πολλοί χαρακτήρισαν «τυχαία», την άνοιξη του 2014, παραμονές των αυτοδιοικητικών εκλογών, σε ψαροταβέρνα του Πειραιά ανάμεσα στον εφοπλιστή και πρόεδρο του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη και στην υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια Ρένα Δούρου έδωσε την ευκαιρία σε κάμποσους σεναριογράφους να βγάλουν μεροκάματο. Η ίδια υποστήριξε ότι δέχθηκε και εσωτερικό πόλεμο και σχολίασε ειρωνικά ότι μυστική συνάντηση σε ταβέρνα «δεν νοείται». Επρόκειτο για τυχαίο συμβάν, δήλωσε, χωρίς πολιτικό ενδιαφέρον, παραβλέποντας την ισχύ των συμβολισμών στην πολιτική…
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στις κάλπες του 2014 ο Γιάννης Σγουρός είχε χάσει την Περιφέρεια Αττικής για 26.000 ψήφους και, σύμφωνα με τις αναλύσεις της εποχής, η πλάστιγγα έγειρε αποφασιστικά υπέρ της Ρένας Δούρου στη μάχη του Πειραιά. Τις επόμενες ημέρες, μάλιστα, ο πρώην περιφερειάρχης δήλωσε ότι είναι πολιτικά νόμιμο να αναρωτιέται για τα ανταλλάγματα της υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ προς τον επιχειρηματία για αυτή τη στήριξη. Προχωρώντας ένα βήμα παραπάνω, στελέχη της παράταξής του κατηγόρησαν την αντίπαλό του ευθέως ότι την ώρα που «παρίστανε την ιεραπόστολο της πολιτικής ηθικής, έκανε συμφωνίες με επιχειρηματίες κάτω από το τραπέζι».
Δεν ήταν αυτή η μοναδική ένδειξη συμπάθειας. Αρκετοί είχαν σημειώσει ότι εκείνη την εποχή ο Β. Μαρινάκης είχε δηλώσει ανοιχτά ότι στον δεύτερο γύρο για τον Δήμο Πειραιά θα στήριζε τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ Θόδωρο Δρίτσα, αν δεν κατάφερνε να περάσει στον δεύτερο γύρο ο στενός του συνεργάτης Γιάννης Μώραλης. Εν κατακλείδι, δεν χρειάστηκε να υλοποιήσει την… απειλή του, αφού, όπως γνωρίζουμε, ο Μώραλης εξελέγη δήμαρχος πανηγυρικά, επικρατώντας του υποψηφίου της Ν.Δ. Βασίλη Μιχαλολιάκου.
Στα δημοσιογραφικά γραφεία, ωστόσο, αλλά και στα πολιτικά στέκια διακινήθηκαν τότε επίμονες φήμες ότι, συντεταγμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε την υποψηφιότητα Μώραλη και για «αντίδωρο» η παράταξη των νικητών έδωσε τη μάχη στο πλευρό της Ρένας Δούρου για την Περιφέρεια Αττικής.
Δεσμοί
Το εύκρατο κλίμα στις σχέσεις ομίλου Μαρινάκη – ΣΥΡΙΖΑ διήρκεσε ακόμα και τον πρώτο καιρό που ο Α. Τσίπρας ορκίστηκε πρωθυπουργός, μολονότι η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Ν.Δ. αναθέρμανε τους παλαιούς οικογενειακούς δεσμούς του εφοπλιστή με τη γνωστή Οικογένεια… Εντούτοις, τίποτε δεν προϊδέαζε για τις σφοδρές εχθροπραξίες που έμελλε να ακολουθήσουν με αφορμή τον διαγωνισμό του 2016 για τις τηλεοπτικές άδειες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, σύμφωνα με την εκδοχή του Β. Μαρινάκη (Real FM), «είχαμε άριστη σχέση με τον αρμόδιο υπουργό κ. Παππά, αλλά και με τον κ. Τσίπρα. Ο κ. Παππάς ήταν άψογος και ό,τι χρειαζόταν, οποιαδήποτε απάντηση, απευθυνόταν κατευθείαν στον κ. Τσίπρα. Δεν ήταν κρυφά τα ραντεβού μας. Γίνονταν και στο σπίτι μου ακόμα».
Οπως ισχυρίστηκε, η τότε κυβέρνηση του ζήτησε να χορηγήσει δάνειο ύψους 26.000.000 ευρώ στον επιχειρηματία Καλογρίτσα, προκειμένου να στήσει κανάλι φιλικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που αρνήθηκε, ενώ λίγο αργότερα, μετά την εξαγορά από τον ίδιο των εμπορικών σημάτων του πρώην ΔΟΛ («Βήμα», «Νέα» κ.λπ.), το πράγμα «τσάκισε» για τα καλά, όταν επίσης αρνήθηκε να τοποθετηθούν στα παραπάνω έντυπα επικεφαλής καθ’ υπόδειξιν της Κουμουνδούρου.
Ποια θα είναι η κατάληξη της νέας σύγκρουσης, αυτή τη φορά Μαρινάκη – Μαξίμου; Η ανακοίνωση του Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος άνοιξε το παιχνίδι της έρευνας υδρογονανθράκων Ν/Δ της Κρήτης, την περασμένη Τρίτη, ίσως είναι μια πρώτη απάντηση.
