Αποστολή στην Ανατολική Ουκρανία: Έλληνες μαχητές στο ουκρανικό μέτωπο. Οι ανταποκρίσεις του Θανάση Αργυράκη συνεχίζονται. Μετά από το Σεβεροντονέτσκ και την Ποπάσναγια γράφει για τους Έλληνες μαχητές που συνάντησε στο μέτωπο.
- Γράφει ο Θανάσης Αργυράκης
«Δεν θα έλεγα ότι οι εδώ Ελληνες είναι με την «Αζόφ» και υπέρ του Κιέβου. Εδώ είμαστε χιλιάδες που πολεμάμε μαζί με τον ρωσικό στρατό. Ας μην μιλάνε, λοιπόν, για όλους. Να μιλάνε μόνο για τον εαυτό τους».
Είναι τα λόγια του Έλληνα της Αζοφικής, Νικόλα Χάρτ, από το χωριό Στάραγια Πολιάνα, του «Γκρέκ» («Ελληνας»), ο οποίος κατ’ αυτό τον τρόπο απαντά στους ισχυρισμούς ότι οι Ελληνες της Αζοφικής έχουν ταχθεί στο πλευρό της Ουκρανίας και πολεμούν σήμερα στον ουκρανικό στρατό.
Ο ίδιος, πάντως, όπως λέγει, από το 2014 έχει επιλέξει στρατόπεδο. Ηταν και είναι υπέρ της ανεξαρτοποίησης της Ανατολικής Ουκρανίας, της ευρύτερης περιοχής του Ντονμπάς, ενώ σήμερα έχει τον βαθμό του λοχαγού και είναι εκπαιδευτής αρματιστών στο Ντονέτσκ, ντόπιων επίστρατων και εθελοντών, οι οποίοι πολεμούν στο πλευρό του ρωσικού στρατού.
Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση και τα περισσότερα Μέσα Ενημέρωσης καλλιεργούν συστηματικά την εικόνα ότι οι Ελληνες της Αζοφικής, αυτό το μεγάλο κομμάτι του Ελληνισμού στην πρώην Σοβιετική Ενωση, είναι ταγμένοι στο πλευρό της Ουκρανίας.
Η εικόνα αυτή επιχειρήθηκε να ενισχυθεί με την εμφάνιση, μέσω βιντεοκλήσης, του μέλους του -ακραίου εθνικιστικού και με ναζιστικούς συμβολισμούς- τάγματος «Αζόφ», στην ελληνική Βουλή. Τον Απρίλιο του 2022 ο Μιχαήλ από τη Μαριούπολη μίλησε στο ελληνικό Κοινοβούλιο, μετά τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντιμίρ Ζελένσκι, που και αυτός, κατά την πρακτική που ακολούθησαν τα περισσότερα Κοινοβούλια στη Δύση και στις ΗΠΑ, μίλησε μέσω βιντεοκλήσης.
Οπως, πάντως, υποστήριξε ο Νικόλας, ο Μιχαήλ που «ίσως ήταν Ελληνας, όπως μας ανέφεραν Ουκρανοί αιχμάλωτοι, λίγες ημέρες μετά την εμφάνισή του στη Βουλή, σκοτώθηκε».
Οκτώ χρόνια σφαγείο
Ωστόσο, η πραγματικότητα φαίνεται να είναι πολύ διαφορετική απ’ ότι θα ήθελαν τα κάθε λογής επικοινωνιακά – προπαγανδιστικά αφηγήματα. Οι Ελληνες της περιοχής, όπως εξάλλου και οι λαοί της Ουκρανίας, της Ανατολικής, Κεντρικής και Νοτιοανατολικής, που μέχρι πριν λίγα χρόνια ζούσαν σαν αδέλφια, σήμερα είναι διχασμένοι και χύνουν το αίμα τους σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο. Σε ένα σφαγείο, κυριολεκτικά κρεατομηχανή. Και για τους μεν, και για τους δε! Ως εκ τούτου, οι ωραιοποιήσεις και εξιδανικεύσεις, το μόνο που εξυπηρετούν είναι να κερδίσει η μια ή η άλλη πλευρά κάποιους πόντους στο μεγάλο διεθνές επικοινωνιακό παιχνίδι.
Πάντως, οι Ελληνες της Αζοφικής, οι οποίοι εκτιμάται ότι ανέρχονται σε πάνω από 150 χιλιάδες, διαθέτουν ισχυρούς ιστορικούς, πολιτισμικούς και γλωσσικούς δεσμούς με τη Ρωσία.
Ο Ντμίτρι Πιφκέεφ, πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων του Ντονέτσκ, στρατευμένος και αυτός στις μονάδες που μάχονται μαζί με τον ρωσικό στρατό, είναι από εκείνους που θεωρούν ότι οι Ελληνες της περιοχής αισθάνονται πιο κοντά στη Ρωσία παρά στην Ουκρανία έτσι όπως αυτή εξελίχθηκε μετά το 2014 με την άνοδο και κυριαρχία, όπως λέγει, του δυτικο-ουκρανικού εθνικισμού και την τρομοκρατία που ασκείτο από οργανώσεις που φέρουν ακόμα και ναζιστικά σύμβολα.
«Από το 2014, πολλοί Ελληνες εντάχθηκαν στις πολιτοφυλακές και συνεχίζουν να μάχονται έως σήμερα», λέγει. Και προσθέτει: «Αρκετοί από αυτούς πήραν μέρος και στις μάχες στη Μαριούπολη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τραυματίστηκαν. Αλλοι, επίσης, αιχμαλωτίστηκαν».
Οι αφηγήσεις των ιδίων των Ελλήνων που παίρνουν μέρος στον πόλεμο είναι ανατριχιαστικές. Αλλος έχει χάσει μέλη του σώματός του και αρκετοί νοσηλεύονται τραυματισμένοι στα νοσοκομεία, όπως μεταξύ άλλων ο Βάνια Αραμπατζή και πολλοί άλλοι. Κάποιος που αιχμαλωτίστηκε από ουκρανική μονάδα, αργότερα, μετά την απελευθέρωσή του σε ανταλλαγή Ρώσων και Ουκρανών αιχμαλώτων, έτυχε να συναντήσει τον Ουκρανό που τον έπιασε και τον κτύπησε. Ο Ουκρανός είχε πιαστεί αιχμάλωτος από τους Ρώσους. Συγκλονιστικές, ανθρώπινες ιστορίες πολέμου, συχνά ανάμεσα σε αδέρφια που τα χωρίζουν οι ποταμοί αίματος!
«Εμείς εδώ γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, εδώ είναι η πατρίδα μας», συνεχίζει ο Ντμίτρι Πιφκέεφ. «Από γεννησιμιού μας μιλάμε ρωσικά. Εγώ, μέχρι το 2014, ήμουν δημόσιος υπάλληλος της Ουκρανίας. Ομως, διαφωνώ κάθετα με την εθνικιστική ιδεολογία του Κιέβου και τους ναζιστικούς συμβολισμούς που χρησιμοποιούνται.
»Τώρα κάποιοι οδύρονται, επειδή όπως λένε, η Ρωσία επιτέθηκε στην Ουκρανία. Κανένας όμως δεν διερωτάται το γιατί. Επί οκτώ χρόνια, μετά το 2014, εδώ στο Ντονμπάς μας βομβαρδίζουν. Το έχουν ακούσει εκεί στη Δύση; Πόση υπομονή, λοιπόν, να δείξει η Ρωσία;»
Φεύγουν
Τον Ντμίτρι Πιφκέεφ, τη μέρα μπορεί να τον συναντήσει κανείς στους δρόμους, με την στολή και το Καλάσνικοφ, να κάνει ελέγχους στους δρόμους ή όπου αλλού τον στείλει η στρατιωτική υπηρεσία του. Τη νύκτα, συχνά, στα γραφεία του Συλλόγου των Ελλήνων στο Ντονέτσκ. Στη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής Ντονμπάς, η οποία πάντως έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο μέτωπο -προκεχωρημένο φυλάκιο. Μια πόλη που έχει ερημώσει, αφού ζει -ουσιαστικά- χωρίς νερό και καθημερινά υφίσταται βομβαρδισμούς.
Ολα αυτά, όπως και η τεταμένη ατμόσφαιρα των τελευταίων οκτώ ετών, εξηγεί ο Ντμπίτρι Πιφκέεφ, έχουν ως αποτέλεσμα «αρκετοί από τους Ελληνες να εγκαταλείψουν την πόλη». Όπως, άλλωστε, και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του υπόλοιπου πληθυσμού της.
Κατά τις εκτιμήσεις των ντόπιων Ελλήνων, από το 2014, οπότε -και με τις ευλογίες των ΗΠΑ- άρχισε η πολιτική αναταραχή στην Ουκρανία, με αποτέλεσμα τον πόλεμο και την απόσχιση της Ανατολικής Ουκρανίας, και κυρίως μετά τον πόλεμο που ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022, ένα σημαντικό τμήμα των Ελλήνων εγκατάλειψε την περιοχή. Μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα. Αν και οκτώ χρόνια τώρα, κάθε άλλο παρά ησυχάζουν.
Οπως και πάρα πολλοί πολίτες στο Ντονμπάς (επαρχίες Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ), κυρίως παιδιά και γυναίκες, έφυγαν για τη Ρωσία. Ειδικά στη Νότιο Ρωσία, στην επαρχία Ροστόφ, όπου έχουν συγγενείς τους ή προς αναζήτηση δουλειάς και καλύτερης τύχης. Επίσης, στην Ελλάδα, καθώς και σε άλλες Δυτικές χώρες. Οπου μπορούσε καθένας. Ξεριζωμός!
Απαντες, όμως, με την πρώτη ευκαιρία, θα ήθελαν να επιστρέψουν στον τόπο τους. Οπως το ίδιο και οι Ελληνες.
Μαζί με τους Τσετσένους
Στην άλλη πόλη της περιοχής του Ντονμπάς, βόρεια από το Ντονέτσκ, στο Λουγκάνσκ, η ελληνική παρουσία είναι επίσης σημαντική. Πρακτικά, σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν οι Ελληνες του Ντονμπάς, δεν υπάρχει στρατιωτική μονάδα ντόπιας πολιτοφυλακής η οποία να μην έχει στους κόλπους της Ελληνες.
Στην περίπτωση της επαρχίας Λουγκάνσκ παρατηρείται το εξής ενδιαφέρον: Ελληνες έχουν ενταχθεί στη μονάδα των Τσετσένων, «Αχμάτ». Οπως είναι γνωστό, οι καλά εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες μονάδες που από την αρχή του πολέμου έχει στείλει και συνεχίζει να στέλνει ο Τσετσένος πρόεδρος, Αχμάτ Καντίροφ, ο οποίος είναι σύμμαχος της Μόσχας, έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στις στρατιωτικές εξελίξεις σε όλα τα θέατρα του πολέμου. Από τη Μαριούπολη μέχρι το Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ.
Τους τελευταίους μήνες στο Ντονμπάς ο Καντίροφ έχει στείλει ως «αντ’ αυτού» τον υπαρχηγό του, Άπτυ Αλαουντίνοφ, με έδρα το Λουγκάνσκ. Το ενδιαφέρον είναι ότι το Νο2 στη μονάδα του Αλαουντίνοφ είναι Ελληνας προερχόμενος από την Ελλάδα.
Ο ίδιος θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του και περιορίστηκε να εμφανιστεί στα ελληνικά ΜΜΕ μόνο με το προσωνύμιο του, «Γκρέκ» («Ελληνας»). Κι’ αυτό παρά το γεγονός ότι είναι γνωστός στους τοπικούς παράγοντες του Λουγκάνσκ και η ταυτότητά του δεν είναι κρυφή, αφού έχει κάνει και κάποιες δημόσιες εμφανίσεις.
Ως γνωστόν, η εμφάνιση των Τσετσένων στον πόλεμο στην Ουκρανία συνδυάστηκε από πλειάδα Δυτικών επικριτικών επιθέσεων, που, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους παρουσίαζαν ως τους «αλλόθρησκους μουσουλμάνους» οι οποίοι ήρθαν να «σφάξουν» τους «Ουκρανούς Χριστιανούς».
Ουσιαστικά, καλλιεργήθηκε η εικόνα που συνειρμικά παρέπεμπε σε «ισλαμιστικές θηριωδίες» του ΙSIS στη Μέση Ανατολή, ειδικά στη Συρία και στο Ιράκ. Να σημειωθεί, πάντως, πως στη Συρία οι πλέον μάχιμες μονάδες του ρωσικού στρατού που συγκρούστηκαν με τους τζιχαντιστές ήταν οι Τσετσένοι.
Τώρα, λοιπόν, η προσπάθεια του Καντίροφ είναι να δείξει ότι οι μονάδες του δεν αποτελούνται μόνο από Τσετσένους, αλλά είναι πολυεθνικές και πολυθρησκευτικές. Οπως άλλωστε, πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό είναι το Ντονμπάς, και συνολικότερα η Ρωσία. Ως εκ τούτου και η ένταξη Ελλήνων, Ρώσων, Ουκρανών και άλλων εθνικοτήτων και διαφορετικών θρησκειών στις τσετσενικές μονάδες.
Ο «στρατός του Ιησού»!
Εσχάτως, μάλιστα, ο Άπτυ Αλαουντίνοφ, σε μια προσπάθειά του να δώσει την αίσθηση της «σταυροφορίας» έναντι των «απίστων της Δύσης», χαρακτήρισε τις μονάδες που σχηματίζονται ως τον «στρατό του Ιησού»! Ενα αφήγημα που αποσκοπεί να πείσει ότι όλοι μαζί, ανεξαρτήτως θρησκείας και εθνικής καταγωγής, πολεμούν πρωτίστως τη Δύση και όχι την Ουκρανία.
Ενδιαφέρον είναι, μάλιστα, ότι στο σύμβολο της συγκεκριμένης μονάδας, «Αχμάτ», στο σύμβολο του Καντίροφ προστέθηκε και το χριστιανικό σύμβολο. «Δεν θα σιωπήσω για χάρη της Σιών και για χάρη της Ιερουσαλήμ δεν θα ησυχάσω», είναι η επιγραφή γύρω από το σύμβολο του Χριστιανισμού. Φράση που χρησιμοποιεί η ρωσική «Ορθόδοξη Αυτοκρατορική Εταιρεία Παλαιστίνης», η οποία έχει αναπτύξει ιδιαίτερα έντονη διεθνή δράση.
Στην πραγματικότητα, λέγει ο επονομαζόμενος «Γκρέκ», ειδικά στην περιοχή του μετώπου προς Χάρκοβο (βορειοανατολική Ουκρανία), είναι συγκεντρωμένες μεγάλες δυνάμεις, αποτελούμενες από πολλές χιλιάδες ξένους. Πολωνούς, Ούγγρους, και άλλους από πολλές χώρες της Δύσης, αλλά και Τσετσένους αντιπολιτευόμενους στον Καντίροφ, Γεωργιανούς, κ.ο.κ..
Αυτοί είναι, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, που κρατούν αυτή τη γραμμή του μετώπου και όχι τόσο οι Ουκρανοί. Κατά τον «Γκρέκ», στην πραγματικότητα, ο αριθμός των Δυτικών που πολεμούν στην Ουκρανία είναι θεαματικά μεγάλος. Ενα γεγονός, ωστόσο, που, όπως λέγει, στα Δυτικά ΜΜΕ αποσιωπάται συστηματικά.
Να σημειωθεί πως η ρωσική προπαγανδιστική μηχανή πρόσφατα διοχέτευσε πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες στην Ουκρανία έχει σχηματιστεί και μονάδα αποτελούμενη από Τούρκους «Γκρίζους λύκους», καθώς και άλλους μαχητές από τουρκογενείς περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, όπως επίσης και Αραβες.
