«Το πρόβλημα είναι ότι εμείς πήραμε απόφαση στις 17 του Νοέμβρη, στις 16 ή 18, δεν ξέρω πότε ήταν, πήραμε απόφαση ότι εμείς θα χτυπηθούμε με τους Εγγλέζους»
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Τα Δεκεμβριανά και η αιματοχυσία που προκάλεσε το ΚΚΕ στην πατρίδα μας, που μόλις είχε απελευθερωθεί από τον γερμανικό ζυγό, αποτελούν ακόμα μια «ιερή αγωνιστική αγελάδα» για τους εν Ελλάδι διαχειριστές της ιστορικά χρεοκοπημένης ιδεολογίας του κομμουνισμού.
Γι’ αυτό διαρκώς προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, με παιδαριώδη ιστορικοφανή επιχειρήματα, απευθυνόμενα σε ολιγόνοες αδαείς αλλά και σε ζηλωτές της μαρξικής θρησκείας, οι οποίοι δεν χρειάζονται επιχειρήματα για να πειστούν για το… ωφέλιμον της διάπραξης μαζικών εγκλημάτων, αν αυτά τα κάνει ή τα επιθυμεί το κόμμα.
Δύο από τις βασικές υπερασπιστικές γραμμές των κομμουνιστών για τη μαζική σφαγή αθώων πολιτών τον Δεκέμβριο του 1944 ήταν ότι α) δεν το είχαν προσχεδιάσει και β) ότι αντέδρασαν αυθόρμητα στα πυρά που ρίχθηκαν από την Αστυνομία στο συλλαλητήριο του ΚΚΕ την 3η Δεκεμβρίου.
Η Αλέκα Παπαρήγα, πρώην γενική γραμματέας του ΚΚΕ και νυν μέλος της Κ.Ε. και του Τμ. Ιστορίας, σε ομιλία της με τίτλο «Η αντιμετώπιση της Ιστορίας του ΚΚΕ από την αστική και οπορτουνιστική βιβλιογραφία και προπαγάνδα», που έγινε στις 19 Δεκεμβρίου 2018, έκανε χρήση του 1ου επιχειρήματος:
«Η πιο τυπική αστική αντίληψη για τον Δεκέμβρη του ’44 είναι ότι συνιστούσε προϊόν ενός προετοιμασμένου σχεδίου βίαιης κατάληψης της εξουσίας. Στην πραγματικότητα οι πρώτες μέρες της απελευθέρωσης και τα Δεκεμβριανά απέδειξαν ότι από την πλευρά του ΚΚΕ δεν υπήρχε τέτοιος σχεδιασμός».
Αυτή τη γραμμή την έχει ήδη διαψεύσει ένα πρωταγωνιστικό πρόσωπο του κόμματος την περίοδο της Κατοχής. Ο Γιάννης Ιωαννίδης (1900-1967) ήταν οργανωτικός γραμματέας του ΚΚΕ την περίοδο της Κατοχής, μέλος της αποκαλούμενης «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» (γνωστή και ως «Κυβέρνηση του Βουνού»). Ηταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης (με πρωθυπουργό τον Μάρκο Βαφειάδη) και υπουργός Εσωτερικών, καθώς και αρχηγός της Υπηρεσίας Στρατιωτικής Ασφάλειας (ΥΣΑ).
Στο βιβλίο του με τίτλο «Αναμνήσεις»* γράφει ότι η απόφαση της ένοπλης σύρραξης είχε ληφθεί από τα μέσα Νοεμβρίου: «Το πρόβλημα είναι ότι εμείς πήραμε απόφαση στις 17 του Νοέμβρη, στις 16 ή 18, δεν ξέρω πότε ήταν. Εκεί στο νοσοκομείο όπου βρισκόμουν εγώ, ήρθαν όλα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου και εκεί πήραμε απόφαση ότι εμείς θα χτυπηθούμε με τους Εγγλέζους. Τα άλλα είναι… Υπάρχει αυτή η απόφαση. Εκεί ήταν ο Παρτσαλίδης, ο Ρούσσος, ο Φάνης… Αυτοί θυμούνται τη συνεδρίαση εκείνη. Εγώ ιδιαίτερα τη θυμάμαι και από το ότι ήρθε ιδιαιτέρως εκεί ο Ποπώφ ύστερα από μία ή δύο ημέρες και του είπα… Με ρώτησε πως πάμε κ.λπ. και του λέω: «Δεν γίνεται με τους Εγγλέζους, θα χτυπηθούμε». Το ότι αυτό είπα στον Ποπώφ υπάρχει μάρτυρας και ένας Ελληνας που έκανε τον μεταφραστή. Είναι ο ζωγράφος Σεμερτζής. Αυτός μου έκανε τον μεταφραστή και ασφαλώς θα τα θυμάται».
Η εφημερίδα «Ριζοσπάστης», που αυτοπροσδιορίζεται ως «όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ», στις 3 Δεκεμβρίου 2010 έγραφε στη σελίδα 32, αναφερόμενη στα Δεκεμβριανά, για τα αίτια του ξεσπάσματος του κινήματος: «Στις 3 του Δεκέμβρη του 1944, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, χρησιμοποιώντας τον ίδιο ένοπλο μηχανισμό (Αστυνομία, Τάγματα Ασφαλείας κ.λπ.) που στήριξε τη γερμανική κατοχή και τον στρατό των Αγγλων, χωρίς τους οποίους δεν μπορούσαν να επιβάλουν την κυριαρχία τους στον λαό, επιδίωξαν να τσακίσουν το οργανωμένο λαϊκοαπελευθερωτικό κίνημα και την εμπροσθοφυλακή του, το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ».
Απάντηση στον σύγχρονο «Ριζοσπάστη» μπορεί να δώσει η ίδια εφημερίδα σε άλλη ημερομηνία, εγγύτερη σε εκείνην των Δεκεμβριανών. Στο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» της 5ης Απριλίου 1945 (βλ. εικόνα 2), δημοσιεύτηκε ανοιχτή επιστολή επιφανών (όσο «επιφανής» μπορεί να είναι κάποιος κομμουνιστής) στελεχών του ΚΚΕ με παραλήπτες τον (εκτελούντα χρέη αντιβασιλέα) Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό και τον πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα. Την επιστολή υπογράφουν οι: Α. Σβώλος, Ν. Γρηγοριάδης, Γ. Σιάντος, Η. Τσιριμώκος, Γ. Ζέβγος, Μ. Πορφυρογένης, Α. Αγγελόπουλος, Ν. Ασκούτσης, Ε. Μάντακας, Κ. Γαβριηλίδης, Σ. Χατζήμπεης.
Εκεί αναφέρεται ξεκάθαρα ότι το κίνημα «δεν έπρεπε να γίνει» και πως «δυστυχώς κατά το “κίνημα” αυτό έγιναν όσα έγιναν εναντίον αμάχων και αθώων». Ιδού το επίμαχο χωρίο: «Είναι γενική η εντύπωση ότι με το επιχείρημα ότι έγινε ένα “κίνημα” που όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν έπρεπε να γίνει και ότι έπρεπε να είχε αποφευχθεί και με το επιχείρημα ότι δυστυχώς κατά το “κίνημα” αυτό έγιναν όσα έγιναν εναντίον αμάχων και αθώων, κρατικά όργανα ή ιδιώτες που το κράτος δέχεται τις υπηρεσίες τους δικαιολογούνται επ’ άπειρον να κάνουν κάθε κατάχρηση και κάθε παραβίαση της συμφωνίας της Βάρκιζας εις βάρος της ελευθερίας των πολιτών, χωρίς να υπολογίζουν την κυβερνητική παρουσία».
Επιπλέον, υπάρχει και το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» της 3ης Δεκεμβρίου 1944, που κυκλοφόρησε την ίδια ημέρα με το προγραμματισμένο συλλαλητήριο, και εκεί γινόταν ξεκάθαρα αναφορά στη λύση των όπλων: «Τώρα τον λόγο έχει ο ελληνικός λαός. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές του ΕΛΑΣ, που τους ζητούν να παραδώσουν τα τιμημένα και κερδισμένα σε μάχες όπλα τους».
• Πλήρης τίτλος του βιβλίου του Γ. Ιωαννίδη είναι: «Αναμνήσεις. Προβλήματα της πολιτικής του ΚΚΕ στην Εθνική Αντίσταση 1940-1945 (το πρακτικό μιας συζήτησης). Πρόλογος, σημειώσεις, ευρετήριο ονομάτων, επιμέλεια Α. Παπαπαναγιώτου, εκδόσεις Θεμέλιο: 1979, σελ. 343.
