Αντιμέτωποι με μια εικόνα η οποία τους άφησε με το στόμα ανοικτό έμειναν το προηγούμενο Σάββατο οι περαστικοί στην οδό Σταδίου: Ενα αυτοκίνητο κάμπριο με οδηγό έναν τράπερ ανέβαινε σιγά σιγά σε ρυθμούς σημειωτόν την πολυσύχναστη οδική αρτηρία της πόλεως, ενώ ένα συνεργείο που προπορευόταν αυτού βιντεοσκοπούσε τον νεανία να ερμηνεύει «playback» κάποια επιτυχία του.
Του ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ
Επικράτησε πανδαιμόνιο. Ο δρόμος με την αγορά ανοικτή και την πόλη γεμάτη από επισκέπτες είχε φρακάρει. Ωστόσο, αυτές πλέον είναι εικόνες συνήθεις για το κέντρο της πρωτευούσης. Οι κάτοικοί του έχουν συμβιβαστεί με τη μοίρα τους. Οι δρόμοι κλείνουν απροειδοποίητα από τη μία στιγμή στην άλλη, χωρίς κανείς να ζητά την άδεια κανενός. Αυτό που κυριολεκτικά άφησε άφωνους τους διαβάτες ήταν η καραμπίνα που είχε ο τράπερ δίπλα του στο κάθισμα, σε θέση όρθια για να διακρίνεται από τους πάντες! Η μονόκαννη κυνηγητική καραμπίνα, η οποία χρησιμοποιείτο ως «τρόπαιο» και ως «φόντο» χάριν επιδείξεως!
Αμαθος ο κόσμος από τέτοιες εικόνες σταυροκοπιόταν -όσοι πιστεύουν, τέλος πάντων- και μονολογούσε «τι άλλο θα δούμε;». Η αλήθεια είναι ότι ήδη βλέπουμε πολλά. Απλώς έπρεπε να συμβεί το αποτρόπαιο συμβάν με τον πυροβολισμό του Ρομά από αστυνομικό στη Θεσσαλονίκη για να συνειδητοποιήσουμε (μόνον όταν η κρατική βία ξεφεύγει από τα όρια ξυπνάμε και το συνειδητοποιούμε, δυστυχώς) ότι υπάρχουν πλέον όπλα παντού στην πατρίδα μας. Χιλιάδες όπλα. Και ότι η χρήση των όπλων έχει ήδη λάβει χαρακτήρα ρουτίνας στην καθημερινότητά μας. Η χρήση των όπλων! Ναι! Γίνεται για ψύλλου πήδημα. Είτε ως μέσον «επιβολής» του νόμου (Θεσσαλονίκη) είτε ως μέσον «επίλυσης» ιδιωτικών διαφορών.
Το κράτος χάνει σιγά σιγά την αξιοπιστία του ως εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητος και η ζωή χάνει την αξία της ως εννόμου αγαθού. Αυτό που απευχόταν η δικτατορία, για την ακρίβεια το έτρεμε όπως ο Διάβολος το λιβάνι, γιατί φοβόταν την ανατροπή της, τον μαζικό οπλισμό των Ελλήνων δηλαδή, το ζούμε επί δημοκρατίας! Προφανώς και υπάρχει ιδιαίτερη ευαισθησία, όταν αυτοί που έχουν «δικαίωμα» στη «νόμιμη βία» (το οποίο τους παραχωρείται υπό αυστηρότατους όρους) κάνουν κατάχρηση αυτού στρεφόμενοι κατά πολιτών και υπερβαίνοντας τα όρια της νομίμου άμυνας. Οπως συνέβη στη Θεσσαλονίκη με τον άνδρα της ομάδας ΔΙΑΣ. Αλλά, δυστυχώς, όπλα πάσης φύσεως και μορφής, λες και η Ελλάδα έχει καταστεί εμπόλεμος ζώνη που χωρίζεται σε ζώνες επιρροής, τις οποίες λυμαίνονται σπείρες και μαφίες, κυκλοφορούν παντού.
Κυκλοφορούν καταρχάς στους δρόμους και, μάλιστα, στο κέντρο της πόλεως, όχι μόνο στο Ζεφύρι. Ξεχάσαμε γρήγορα ότι οδηγός ταξί απείλησε με πιστόλι τον δημοφιλή ηθοποιό Γιάννη Στάνκογλου επειδή του έκανε παρατήρηση για τους επικίνδυνους ελιγμούς του επί της οδού Πανεπιστημίου.
Ξεχάσαμε γρήγορα ότι τέσσερα αφεντικά της μαύρης νύχτας δολοφονήθηκαν «παραδειγματικά» εν μέση οδώ, με τελειωτική βολή, μάλιστα, σε κεντρικούς δρόμους δήμων των Αθηνών. Ξεχάσαμε γρήγορα ότι όπλα που χρησιμοποιούνται για καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας σε διαδηλώσεις ευρέθησαν να φυλάσσονται σε γνωστές καταλήψεις των Αθηνών. Επειτα, όπλα κυκλοφορούν και στα σχολεία. Δύο φορές μέσα σε έναν μήνα μαθητές, αγόρια και κορίτσια, επιχείρησαν να εισέλθουν στον ναό της Δημοκρατίας, στη Βουλή, με στιλέτα, μαχαίρια και ναρκωτικά στις τσέπες τους! Η είδηση έγινε γνωστή μεν, αλλά δεν συγκίνησε ιδιαιτέρως κανέναν. Ούτε, βεβαίως, συγκινεί κανέναν η πληροφορία ότι το πλέον «σικ» δώρο που κάνει η εξτρίμ νεολαία μεταξύ της στις εορτές -το διαδίκτυο σαρώνεται από διαφημίσεις- είναι ένα «μοντέρνο» στιλέτο! Οπλα κυκλοφορούν, επίσης, στα γήπεδα.
Πώς δολοφονήθηκε ο άτυχος οπαδός του Αρεως; Με τις αυτοσχέδιες σιδηρογροθιές των συνδέσμων. Οπλα κυκλοφορούν γενικώς παντού. Στη φαντασία και στην πραγματικότητα. Στους στίχους των τραγουδιών τράπερ, σε όλα τα «καθωσπρέπει» σίριαλ που, «σεβόμενα» τον εαυτό τους, οπλίζουν με δολοφονικά κουμπούρια τους πρωταγωνιστές τους, στην κανονική ζωή. Οπως το όπλο που είχε προχθές ο 25χρονος γενειοφόρος νεαρός με τα tattoo που δολοφόνησε τη 19χρονη κοπέλα του στον Πειραιά επειδή αυτή τόλμησε να κοιτάξει το κινητό του.
Το μείγμα που επικρατεί στην κοινωνία-ζούγκλα είναι εκρηκτικό: Στις εικόνες και τις λέξεις τραγουδιών τράπερ κυκλοφορούν βία, ναρκωτικά, μαύρο χρήμα, βίζιτες, αντριλίκι και πολλές φορές συστηματική υποτίμηση και απαξίωση της γυναίκας. Ακόμη και σε λαϊκά τραγούδια εντοπίζεται η τάση («κυρία μου, κάνε μας τη χάρη», «άκουσα πως όταν πίνεις αναφέρεις το όνομά μου» κ.λπ.). Και όταν τα πράγματα στη ζωή ξεφεύγουν, αυτό που κυριαρχεί στο υποσυνείδητο μετατρέπεται σε αδικοπραξία. Μια σπίθα αρκεί. Ολο το συναίσθημα διαμαρτυρίας και συγκέντρωσης ατομικών προβλημάτων και αδιεξόδων που συμπιέστηκε μέσα στην πανδημία εκρήγνυται στην «καλοκαιρία» της οικονομικής αναπτύξεως με πάσα αφορμή. Το στοίχημα για κάθε πολίτη κάθε μέρα είναι να μη βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.
Δυστυχώς, η πατρίδα μας αρχίζει σιγά σιγά να αποκτά και αυτή ευρύτερο πρόβλημα οπλοκατοχής. Ο νόμος ατονεί στη συνείδηση των λαϊκών ανθρώπων, ειδικώς ενός συγκεκριμένου μορφωτικού επιπέδου, οι οποίοι αναζητούν, θυμωμένοι, «λύσεις» στη βία. Υποτίθεται ότι γι’ αυτό έφταιγαν τα άκρα τα οποία εξουδετερώθηκαν με τον εγκλεισμό τους στη φυλακή, αλλά η ίδια η ζωή μάς δείχνει ότι ο συστηματικός ατομικός εξοπλισμός ξεπερνά τα στενά ιδεολογικά όρια ενός εθνικιστικού κόμματος. Είναι ζήτημα δημοκρατίας όσο και οι υποκλοπές. Τμήμα της κοινωνίας αυτονομείται και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει παράνομα μέσα για την επίτευξη των σκοπών του, καθιστάμενο οιονεί εγκληματική οργάνωση!
Προκρίνεται η ισχύς και η αυτοδικία έναντι του δικαίου. Η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής αντί του δικασμού! Η υγρασία στο πολίτευμα, δυστυχώς, επεκτείνεται παντού και αυτό είναι εξόχως ανησυχητικό. Η Ελλάς ζει μια μεγάλη κοινωνική μεταβολή επί τα χείρω και το πολιτικό μας σύστημα αδυνατεί να τη συλλάβει. Πόσω μάλλον να τη λύσει. Την προσεγγίζει ως καθημερινή ρουτίνα του αστυνομικού δελτίου. Ας το καταλάβουμε, γιατί συνυπάρχουμε με συμπολίτες που δεν καταλαβαίνουμε:
Η φωτιά που σιγοκαίει σε μια κοινωνία που αφέθηκε να εξαχρειωθεί είναι πολύ μεγαλύτερης έκτασης από τη φωτιά που έβαλαν χθες οι Ρομά στους κάδους του Νομισματοκοπείου.
Η σταθερότητα που ψάχνουμε με τις έδρες και αυτοδυναμίες είναι δώρον άδωρον, αν υπάρχει αστάθεια και αμφισβήτηση στη βάση της κοινωνίας. Σταθερή διακυβέρνηση με διαλυμένη κοινωνία δεν νοείται!
