Oλα όσα συμβαίνουν στις Βρυξέλλες, πρώτα με την Καϊλή και τώρα με τη Σπυράκη, διαφορετικής έντασης και ελεγκτέας παραβατικότητας, αλλά αμφότερα έντονης απαξίας στην κοινή συνείδηση, εφόσον αποδειχθούν αληθή όσα ακούμε, έρχονται να επιβεβαιώσουν ένα σοβαρότατο πρόβλημα της ποιότητας της Δημοκρατίας και των κριτηρίων με τα οποία τα κόμματα προτείνουν τους υποψήφιους Ευρωβουλευτές και οι πολίτες στη συνέχεια τους ψηφίζουν.
- Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης*
Μπαλαδόροι, β΄ κατηγορίας ηθοποιοί, χαζές ή πονηρές γκόμενες, τηλεδημοσιογράφοι, περσόνες με βαρύτερο κριτήριο την αναγνωρισιμότητα, γιοι, κόρες, ανίψια παίρνουν το χρίσμα, μπαίνουν στις λίστες με πιθανότητες για την πιο ακριβοπληρωμένη δουλειά για τους φιλότιμους ή το πιο χλιδάτο τεμπελχανείο για τους αχμάκηδες, που έλεγε η Σκουταριώτισσα Μυτιληνιά γιαγιά μου.
Μόνη η αναγνωρισιμότητα είναι χρήσιμη, αν είναι να διαφημίσεις σερβιέτες, αυτοκίνητα ή γάλατα. Οταν όμως πρέπει να πας σε ένα αμείλικτο πεδίο σύγκρουσης εθνικών συμφερόντων και ομάδων πίεσης, τα λεγόμενα λόμπι, η κοινή λογική λέει πως εκεί χρειάζονται μαντρόσκυλα του δικού μας εθνικού συμφέροντος, με γνώση, ικανότητες, σθένος, εργατικότητα και επιμονή. Και αν μερικοί ενοχλούνται από τη λέξη «μαντρόσκυλα», προσωπικά θα το θεωρούσα τιμή – σας θυμίζω τα βασικά χαρακτηριστικά των σκύλων φύλαξης, συνήθως διαφόρων φυλών της κατηγορίας των μολοσσοειδών, όπου υπάγονται και οι υπέροχοι Ελληνικοί Ποιμενικοί: πίστη και αγάπη στο αφεντικό και στην οικογένειά τους -εδώ, το Εθνος-, υπεράσπιση αυτού και της περιουσίας του -εδώ, της Πατρίδας- μέχρι θανάτου.
Και προτιμούν την ηθική αμοιβή, το χάδι ή τον λεκτικό έπαινο του αφέντη τους, δηλαδή του λαού, από την υλική αμοιβή. Εμείς διαλέγουμε γενικώς διασήμους, αθλητές, περσόνες, γκόμενες, κομματικούς φρούληδες, αναγνωρίσιμους πάσης προελεύσεως και επιπέδου, κι αν ξεπέσει κανένας ικανός, που είχε από μόνος του κύρος λόγω προσωπικής επαγγελματικής ή κοινωνικής πορείας, πάει καλά. Τους λοιπούς απλά τους στέλνετε, Ελληνάδες μου, για να κάνουν πληρωμένες διακοπές διαρκείας, κονέ και, όταν τελειώσουν οι διακοπές, ύστερα από 5, 10, 15 χρόνια, να έχουν μπόλικα ακίνητα και κάνα μύριο στην τράπεζα νομίμως, άφεριμ. Μερικοί είναι όμως, παρ’ όλα αυτά, άπληστοι, οπαδοί του Γκράουτσο Μαρξ, που έλεγε «Αυτές είναι οι αρχές μου, κι αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες», και την τρώνε την κεφάλα τους.
Για τη Σπυράκη, αν αι πλεροφορίαι του Τύπου είναι ορθαί, έχει έναν συνεργάτη ο οποίος πληρωνόταν επίδομα εξωτερικού, ενώ ήταν εις τας Αθήνας και τας Βρυξέλλας τας έβλεπε με το μακαρόνι, αλλά παντελόνιαζε από τους Κουτόφραγκους το επίδομα, που τελικά δεν είναι Κουτόφραγκοι – ρωτήστε και την Καϊλή. «Εκτός αν το παντελόνιαζε άλλο πρόσωπο», θα σκεφτόταν κάποιος κακοήθης. Επειδή όμως είμαι αθώος σαν νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά της μάνας του και δεν ξέρω, θέλω να θέσω δύο πραγματάκια για να μάθω – παιδί είμαι, άμα δεν ρωτήσω πώς θα μάθω;
Κάθε Ευρωβουλευτής -μου λένε, και είναι λογικό- δηλώνει ποιοι συνεργάτες του ανήκουν στο stuff του στο εξωτερικό, που λέμε στο Μαυρομμάτι Θηβών, ήτοι των Βρυξελλών, και ποιοι στο staff του των Αθηνών. Δεν νομίζω να τους μπερδεύουν. Τι είναι; Κάλτσες; Και ο Ευρωβουλευτής ξέρει πως οι των Βρυξελλών πληρώνονται έξτρα το επίδομα εξωτερικού. Αρα, πιθανολογώ, ο τύπος δεν δηλώθηκε μόνος του πως δουλεύει στις Βρυξέλλες, λέγοντας, κατά τα δημοσιεύματα, ψέματα – ήξερε για πού τον είχε προσλάβει. Αν λοιπόν ο λεβέντης ήταν στην Αθήνα μονίμως, αυτό σίγουρα το ήξερε η αφεντικίνα του. Εδώ τη γάτα να μη δεις λίγες ώρες, ψάχνεις να δεις μην έπαθε τίποτα. Κοτζάμ απουσία συνεργάτη θα έγινε αισθητή. Αν όχι, είναι ανησυχητικό σημάδι άνοιας.
Λέει η εκπρόσωπος του Εθνους εις την Κουτοφραγκιά πως ο συνεργάτης της είχε πρόβλημα υγείας, γι’ αυτό δεν έμπαινε στο αεροπλάνο να πάει στις Βρυξέλλες. Πιθανώς. Αφού λοιπόν ήταν άρρωστος στην Αθήνα, γιατί δεν τον ξεδήλωσε ως εργαζόμενο στις Βρυξέλλες; Το ξέχασε; Μπορεί. Το σφάλλειν ανθρώπινο. Ανθρωπος είναι, το ξέχασε. Επεφτε στο μεταξύ το επίδομα τακτικώς. Διότι οι Κουτόφραγκοι έχουν ελαττώματα, αλλά πλερώνουν παγκουί. Ε, το ξέχασαν και οι δύο κι αυτό; Πιθανώς. Ανθρώπινο. Ανθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε όλοι σε τούτη τη ζωή. Είναι πολύ σκληρό ο ένας απ’ τους δυο τον άλλον να μην εννοεί.
Επίσης, έχω πάει μερικές φορές Βρυξέλλες για να δω τους φίλους μου στο ID, την ευρωομάδα όπου ανήκουμε. Ξέρω λοιπόν πως όποιος μπαίνει και βγαίνει από το Ευρωκοινοβούλιο, είτε Ευρωβουλευτής είτε συνεργάτης του ή επισκέπτης, το κάνει μόνο με ειδική ηλεκτρονική κάρτα. Δεν γίνεται, δηλαδή, να είσαι στο staff των Βρυξελλών κάποιου Ευρωβουλευτή, να δουλεύεις μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο και να μπαινοβγαίνεις στη ζούλα. Η ασφαλέστερη πιστοποίηση, λοιπόν, πως δουλεύεις εκεί και δικαιούσαι το επίδομα εξωτερικού είναι να χτυπάς την κάρτα σου, να φαίνεται πώς και πότε μπαινοβγαίνεις στο κτίριο, με ακρίβεια δευτερολέπτου. Αν λείπεις μόνιμα στην Αθήνα, αυτό δεν γίνεται. Εκτός αν σ’ τη χτυπάει άλλος ή άλλη. Κι αυτό φυσικά πιστοποιείται εύκολα, διότι παντού υπάρχουν κάμερες, σίγουρα στις εισόδους και εξόδους της Ευρωβουλής, και τέτοια λαμογιά, αν συμβαίνει, αποδεικνύεται εύκολα και θα βρεθεί ο/η συνεργός.
Μπορεί η Μαρία Σπυράκη να πιλάλαγε αθώα στα παχιά πράσινα λιβάδια της Φλάνδρας, παίζοντας με τις μπούκλες της, να την πιάσανε Κώτσο και να μην πήρε χαμπάρι τίποτε από όλα αυτά. Απεύχομαι μετά βδελυγμίας το αντίθετο. Θα δούμε. Είμαι σίγουρος πως όλα αυτά θα απαντηθούν. Αν την ξεγέλασαν, όποιοι εκμεταλλεύτηκαν την παρθενική αθωότητά της θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά, τουλάχιστον από τον Θεό – αν και, εν προκειμένω, επειδή ο Θεός έχει δουλειές, πιο επικίνδυνος είναι αυτός ο OLAF, πώς τον λένε, που είναι πολύ τζαναμπέτης και τα τσιμπάει αυτά, όπως τα σκυλιά του Λιμεναρχείου τη φούντα. Θα έπαιρνα και ποπκόρν για να παρακολουθήσω τας εξελίξεις, αλλά δεν μου αρέσει και κάνω δίαιτα. Θα αρκεστώ σε κρύο νεράκι των Αθηνών.
Τίθενται, βέβαια, μετά την αναστολή της κομματικής ιδιότητας της Μαρίας Σπυράκη, και άλλα, ευρύτερα ζητήματα. Την Ευρωβουλή κοσμούν κολοσσοί της πολιτικής, όπως ο Ζαγοράκης, που θέλει διερμηνέα από τα ελληνικά στα ελληνικά, το κορυφαίο Ε9 απασών των ΔΟΥ, ο Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ, ο Λόρενς Ολίβιε της ελληνικής συνοικιακής τηλεόρασης, ο Γεωργούλης, ο χομπίστας Κόκκαλης, που κάνει πλάκα στους μπατίρηδες ψηφοφόρους του και γι’ αυτό γουστάρω το χιούμορ του με τα αριστεριλίκια που λέει, και άλλοι τιτάνες της πολιτικής.
Μερικοί για την Πατρίδα, έχουν θυσιάσει την ίδια την υγεία τους. Έχουν ανεβάσει χοληστερίνη από τα πολλά στρείδια, τα μοσχαρίσια φιλέτα και τις μπίρες στην Γκραν – Πλας. Μήπως πρέπει να κάνουμε μια μεταρρύθμιση, να βρούμε τον τρόπο να στέλνουμε μόνο τέτοιους; Γιατί να χαλάμε την ομοιομορφία με μαχητές των εθνικών συμφερόντων, προσωπικότητες κύρους, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι περίεργοι που θα αγωνίζονται για τον Ελληνισμό; Νομίζω ένα άνοιγμα των ψηφοδελτίων στους τράπερ, στους παίκτες των ριάλιτι, σε απαλλοτριωτές μετάλλων, που έχουν αρπάξει στο τηγάνι λίγο χρώμα, σε παρενδυτικούς κλεπτομανείς πρεζάκηδες, συν ποσόστωση στα Ευρωψηφοδέλτια για γκόμενες πέφτουλων καθηγητών πανεπιστημίου θα έφερνε το επίπεδο στα ίσα του.
Και σίγουρα χρειάζονται μια γενναία αύξηση, να μην πέφτουν σε ρεζιλίκια να ξεπουλιούνται σε καμηλιέρηδες και να δαγκώνουν επιδόματα εξωτερικού. Ρωτήστε και τον τελευταίο Ελληνα: Ζεις με μηνιαία αποζημίωση και έμμεσες παροχές, που συνολικά κοντεύουν τα τριάντα χιλιάρικα τον μήνα; Δεν ζεις. Πείνα και των γονέων.
