Του ΒΑΣΙΛΗ ΒΕΡΓΗ
Ήταν το πιο αιματοβαμμένο Παγκόσμιο Κύπελλο όλων των εποχών. Με περισσότερες από 6.500 ζωές που χάθηκαν στα θεμέλια των γηπέδων, τα οποία φτιάχτηκαν γι’ αυτό στο Κατάρ.
Ήταν πιθανότατα και το πιο… ακριβοπληρωμένο Παγκόσμιο Κύπελλο, καθώς οι φήμες για «διαφθορά» πίσω από την απόφαση της FIFA να αναθέσει τη διοργάνωσή του στο Κατάρ έγιναν πλέον κραυγές μόλις ξέσπασε το Κατάρ-gate στην Ευρωβουλή. Καταπώς φαίνεται το μεγαλύτερο σκάνδαλο που συγκλονίζει την περιβόητη «ενωμένη Ευρώπη» από την ημέρα της δημιουργίας της. Δυστυχώς, με Ελληνίδες να βρίσκονται στη μέση της μαυρίλας…
Ήταν όμως -και θα μείνει στην ιστορία και για τούτο- το Παγκόσμιο Κύπελλο που δικαίωσε την πιο όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία των τελευταίων 20 ετών. Αυτό που χάρισε το αιώνιο χαμόγελο σε ένα παιδί, το οποίο έκανε ομορφότερο το σπορ που λατρεύουμε. Σε ένα παιδί που μύησε εκατομμύρια στη γοητεία του ποδοσφαίρου. Σε ένα παιδί που από το βράδυ της 18ης Δεκεμβρίου 2022 μετράει τα άστρα και ρουφάει όλο το νέκταρ της παγκόσμιας αναγνώρισης.
Η σκηνή είναι μοναδική, συγκλονιστική. Αν δεν την έχετε δει, ειλικρινά μην τη χάσετε. Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε. Δευτερόλεπτα προτού εκτελεστεί το τελευταίο πέναλτι της Αργεντινής, στον συγκλονιστικότερο τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου όλων των εποχών, ο Λίο Μέσι αγκαλιά με τους συμπαίκτες του σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό και έμοιαζε να προσεύχεται. Στον δικό του «θεό», στον παντοτινό «θεό» των ποδοσφαιρόφιλων ανά τη γη: «Πάμε, Ντιέγκο, από τον ουρανό» ψιθύρισε ο Λίο…
Αμέσως μετά την εύστοχη εκτέλεση γονάτισε και ξέσπασε. Εκείνη τη στιγμή το ποδόσφαιρο είχε «ξεχρεώσει» και το τελευταίο γραμμάτιο που όφειλε σε αυτό τον 35χρονο μύθο. Ενα Παγκόσμιο Κύπελλο στα χέρια του. Οπως ο Ντιέγκο το 1986.
Ο Λιονέλ Μέσι έδωσε τη δική του χρυσόσκονη, έβαλε τη σφραγίδα του στον κορυφαίο τελικό όλων των εποχών, ίσως και στο καλύτερο από πλευράς θεάματος Μουντιάλ ever. Αυτό είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος, η καθάρια, σε σχέση με την κατάμαυρη που ανέφερα στον πρόλογο του κομματιού μου.
Ακόμη και στο φινάλε, πάντως, στην ωραιότερη στιγμή της ζωής του κορυφαίου, υπήρξε στο «στίγμα του άκρατου πλούτου», όταν τον «υποχρέωσαν» να πάει στην απονομή και να σηκώσει το κύπελλο φορώντας την παραδοσιακή αραβική ρόμπα, το «bisht». Εναν ανδρικό μανδύα που το φορούν σε γάμους και θρησκευτικές γιορτές, και πρόκειται για ένδυμα το οποίο συνδέεται με έκφραση δύναμης, πολέμου αλλά και πλούτου.
Πολλοί είπαν «μα γιατί δέχτηκε να το φορέσει; Ο Μαραντόνα δεν θα επέτρεπε ποτέ να κρυφτούν το εθνόσημο και η φανέλα της χώρας του». Λησμονούν ότι εκείνη τη στιγμή ο Λίο Μέσι ζούσε, βίωνε τη στιγμή της απόλυτης καταξίωσής του. Εκείνο που αναζητούσε σε όλη του τη ζωή. Είχε λυτρωθεί, είχε αφεθεί στην ευτυχία. Ηταν ένα παιδί που απλώς μετρούσε τα άστρα. Και χαμογελούσε ακατάπαυστα.
Το τελευταίο που θα μπορούσε να σκεφτεί ήταν να βγάλει από πάνω του το ρούχο που του «φόρεσαν». Ναι, πιθανότατα ο Μαραντόνα δεν θα το επέτρεπε. Αλλά ο Ντιέγκο ήταν άλλος χαρακτήρας. Συγκρουσιακός, επαναστάτης από τη φύση του. Κι εκείνος όμως με τα δικά του, αυτοκαταστροφικά ελαττώματα.
Ας μην ψάχνουμε, λοιπόν, να βρούμε τον «κύριο τέλειο» σε όλα, γιατί δεν υπάρχει. Ας σταθούμε στην ποδοσφαιρική δικαίωση ενός παιδιού που σχεδόν 20 χρόνια τώρα μάς ταξίδεψε σε έναν υπέροχο ποδοσφαιρικό κόσμο.
Λιονέλ Μέσι, απόλαυσέ το. Το αξίζεις!
