Ο εθνομηδενισμός συνεπάγεται την αποσύνδεση του έθνους από το κράτος αλλά και τον συνακόλουθο ακρωτηριασμό εκ των ριζών μας, υπό τη μείζονα έκφανση της διαχρονικής πολιτισμικής ταυτότητας και των παραδόσεών μας, δοθέντος ότι το έθνος προϋπήρχε της έννοιας του κράτους.
Η έννοια του έθνους ουδόλως κηδεμονεύεται, διότι νοηματοδοτεί οντολογικά την ταυτότητα μίας συλλογικότητας με συμπαγή συνεκτικά στοιχεία, η οποία κληροδοτεί την πολιτισμική παρακαταθήκη της αενάως, από γενεά σε γενεά. Εξ αυτού του λόγου, η Ιστορία σφυρηλατεί την εθνική μνήμη και τη συνείδηση ενός έθνους εις το διηνεκές, διότι συνδέει αξεδιάλυτα το όλον μιας μακρόχρονης πορείας ενός λαού.
Τούτου εξάλλου αποτυπώνεται αρκούντος σαφώς επί της αιματοβαμμένης ελληνικής σημαίας, η οποία προσδιορίζει την αυτοσυνειδησία ενός λαού αλλά και τιμά αιωνίως του πεσόντες υπέρ πίστεως και πατρίδας, αρχής γενομένης της εκρήξεως του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα κατά του ιδιαζόντως επαχθούς ζυγού της ανελεύθερης Τουρκίας.
Ως εκ τούτου, η άσβεστη φλόγα των Ελλήνων διά ελευθερία, εθνική αυτοδυναμία και ανεξαρτησία τούς ώθησε, πάντοτε με πίστην προς τον επουράνιο Θεό της ζώσης ορθοδόξου παραδόσεώς μας, να διεξέλθουμε μακρόχρονες, γενναίες και επίμοχθες μάχες ούτως ώστε να κατακτήσουμε την ελευθερία μας. Εξ αυτού του λόγου, στο σταυρό εις τη σημαία αλλά και εν ταυτώ το άρθρο 3 του Συντάγματος περί της επικρατούσας θρησκείας, εν συνδυασμώ με την περίοπτη θέση του Συντάγματός μας, ήτοι στην προμετωπίδα αναγράφεται το εξής: «Εις το Ονομα γης Αγίας και Ομοουσίου Τριάδας».
Παρά ταύτα, δηλονότι τα συστατικά δομικά στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας σύγκεινται από την ορθόδοξη παράδοση, τη γλώσσα και τη σωρεία θυσιών των προγόνων χάριν του υπέρτατου αγαθού της ελευθερίας και της εθνικής μας αξιοπρέπειας.
Εντούτοις, σήμερον, διαρκούσης της προελαυνούσης παγκοσμιοποίησης, η εθνική συνείδηση έχει απεμποληθεί, το ελεύθερο εθνικό φρόνημα έχε τρωθεί εκ βάθρων και συρόμαστε διανοητικά εξανδραποδισμένοι προς την κατάπτωση των ηθικών αρχών και αξιών αλλά και την καθολική επίθεση κατά της ορθόδοξης παράδοσης.
Εν κατακλείδι, εν όψει της εορτής των Χριστουγέννων, μια κατ’ εξοχήν εορτή αγάπης, διότι συνυφαίνεται αρρήκτως διά την οντολογικά ελπίδα της αιώνιας ζωής, ο σημερινός κόσμος φαίνεται αμήχανα να αγνοεί την εορτή, βιώνοντας μην πνευματικά Χριστούγεννα.
Υπολαμβάνει απλώς τις εορτές ως μία στερεότυπη ημερολογιακή καμπή και παρέκκλιση από την άνυδρη καθημερινότητά, δίχως να κομίζει κάτι ρηξικέλευθο, ήτοι εχέγγυο πνευματικής
ανάτασης, ως δει.
Καλά Χριστούγεννα
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
