Θα πω προκαταβολικά στον αναγνώστη ότι σήμερα η στήλη θα έχει βαριά σύννεφα, ας μην τη διαβάσει αν δεν το αντέχει.
- Από τον Δημήτρη Κ. Σέργιο
Δεν μπορώ, όμως, μέρες που περνάμε, να παραστήσω τον ψύχραιμο… Η κατάσταση που διαμορφώνεται στην ανατολική Μεσόγειο και δη, συνολικώς, τόσο στη θαλάσσια έκτασή της όσο και στην άμεσα γειτνιάζουσα ηπειρωτική περιοχή είναι τόσο ζοφερή, ώστε νομίζω ότι κανείς μας δεν μπορεί να αποφύγει τη συνοφρύωση…
Διεθνείς πειρατές (δυτικοί, Αφρικανοί και Ασιάτες) έχουν αναστατώσει -με πρόσχημα τις ιδέες φανατικών σεκτών συγκεκριμένης θρησκείας, με «αραβικές ανοίξεις» και με γεωπολιτικές επιδιώξεις νεοσελτζούκων δικτατόρων- το ιστορικό και διαιώνιο πολιτισμικό Κέντρο της Γης, τη Μεσόγειο. Λέω «πολιτισμικό», διότι τότε που η Μεσόγειος γινόταν ο άξονας της ιστορικής διαμόρφωσης του σημερινού «πολιτισμένου κόσμου» (περιλαμβάνω βεβαίως στον όρο και τη Ρωσία, την οποία έχουν μεταβάλει Τεύτονες και Αγγλοσάξονες σε θανάσιμο μεν αλλά, κατά την άποψή μου, τεχνητό εχθρό τους…) δεν είχε αρχίσει ακόμη το μαλλιοτράβηγμα για τα… πετρέλαια και τους λοιπούς υποθαλάσσιους θησαυρούς. Απλώς συνέβη να γεννήσει η Μεσόγειος πριν από τα μαλλιοτραβήγματα αυτά τους μέγιστους φιλοσόφους των αιώνων, τους μέγιστους στρατηγούς, τους κεντρικούς «θεούς» της ανθρωπότητας, τον «ίδιο τον Χριστό» όπως μελώδησε ο Ζωρζ Μουστακί στο γνωστότατο (και γλυκύτατο…) άσμα του, που με τόση αισθαντικότητα είχε αποδώσει στα ελληνικά η αείμνηστη Βίκυ Μοσχολιού…
Παρά ταύτα, η Μεσόγειος πλήρωσε στη διάρκεια της Ιστορίας -και πληρώνει ακόμη- βαρύτερο φόρο λεηλασίας και αίματος… Οι αρχαίοι Ρωμαίοι ξεσηκώθηκαν κάποια στιγμή για τη δική τους «παγκοσμιοποίηση» βυθίζοντας στο αίμα όλες τις χώρες απ’ όπου πέρασαν… Στη συνέχεια Βενετοί, Καταλανοί, Εγγλέζοι, Γερμανοί, παίξανε διαχρονικώς το δικό τους αιματηρό παίγνιο πάνω μας… Σφραγίδα διαιώνια σε όλα αυτά υπήρξε η συμμαχική καταστροφή του Βυζαντίου από τους Δυτικοευρωπαίους, μαζί με τους επελάσαντες στη Μεσόγειο από τα βάθη της Ασίας Τούρκους. Γιατί τα λέω τώρα αυτά;
Τα λέω διότι δεν μπορώ να αντέξω ότι το ίδιο κωμικό έως άκρως δραματικό διαιώνιο θέατρο παίζεται και σήμερα από τους πειρατές της Μεσογείου. Εάν, όπως λέει ρητώς ο κ. Τραμπ, του πέφτει λίγο μακριά η περιοχή («τι θέλουμε εμείς εκεί κάτω;» ρώτησε… αυτοκριτικώς στα σοβαρά ύστερα από μακροχρόνιες οργιώδεις συγκρούσεις της χώρας του στη Μ. Ανατολή!), καιρός είναι (ναι, θα το πω χωρίς να φοβάμαι τίποτε και κανέναν!) να αφήσει πλέον ήσυχη τη μετακομμουνιστική Ρωσία να πάρει στην περιοχή τις δέουσες πρωτοβουλίες. Ακόμη και στο πανάθλιο Μεταναστευτικό! Άλλωστε η αναστατωμένη περιοχή βρίσκεται κάτω από τα ρωσικά αχαμνά, όχι από τα… αμερικάνικα!
Αυτός να κοιτάξει τα σύνορα με το Μεξικό, δεν αστειεύομαι καθόλου! Και να σηκωθεί να φύγει μαζί με τους λοιπούς τεχνητούς εχθρούς της ορθόδοξης χριστιανικής Ρωσίας από την Ουκρανία (δηλαδή από τα… πόδια της μεγάλης Ρωσικής Ομοσπονδίας!), την οποία επιχειρούν εσχάτως οι Αμερικανοί να καταστήσουν έτερο καζάνι που βράζει… ενώ το βραστό νερό υπάρχει κίνδυνος από τις εξελίξεις να χυθεί και να τσουρουφλίσει όλη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, τουλάχιστον! Επιτέλους, έλεος!
