Την ιερά οργή του εξέφρασε ο εθνικός μας συγγραφέας ο οποίος έχει τάξει ως αποστολή της ζωής του την καταδίωξη της πίστεως ορθόδοξων χριστιανών επειδή ένας «ανθύπατος» της trash ΤV, ελληνιστί παρουσιαστής της «σκουπιδοτηλεόρασης», τον μήνυσε για προσβολή του θρησκευτικού του συναισθήματος.
Το «σκουπίδι» είχε την έμπνευση να μοιραστεί με τους συμπολίτες του την εμπειρία του από μια σοβαρότατη περιπέτεια υγείας του, τη θετική έκβαση της οποίας απέδωσε και στην πρόνοια του οσίου Εφραίμ. Οποια άποψη και αν έχει κανείς για το θρησκευτικό φαινόμενο, δικαίωμά του. Δημοκρατία έχουμε. Ποιος μπορεί να του το απαγορεύσει.
Ο άγρυπνος φρουρός της πολιτικής ορθότητας, όμως, ο οποίος γνωρίζει ότι ο ανθύπατος διαπράττει το έγκλημα να πολιτεύεται με το κόμμα της Ελληνικής Λύσης στις προσεχείς εθνικές εκλογές, δεν μπορούσε να αφήσει να περάσει ανεκμετάλλευτη μια τέτοια ευκαιρία. Ημέρες διαρκών επιθέσεων εις βάρος της μνήμης των Τριών Ιεραρχών δεν είχαν αποδώσει επικοινωνιακά τα αναμενόμενα. Αντιθέτως. Είχαν αφήσει παγερά αδιάφορους χιλιάδες σοβαρούς ανθρώπους και η εκδήλωση που διοργάνωνε με άλλους στο Κολωνάκι κινδύνευε να περάσει στα ψιλά.
Μάννα εξ ουρανού, λοιπόν, η ανάρτηση για τα θρησκευτικά συναισθήματα του «σκουπιδιού», μάννα εξ ουρανού και η μήνυση που κατατέθηκε εις βάρος του από τον παρουσιαστή: Επιτέλους! Φώτα, μικρόφωνα, δηλώσεις, δημοσιότης, ακόμη και τηλέφωνο συμπαράστασης του πρωθυπουργού από το μακρινό Τόκιο! Ζήτω!
Το γεγονός ότι και ο ίδιος ο συγγραφεύς είχε περάσει ανάλογη σοβαρότατη περιπέτεια υγείας δεν τον έκανε να σκεφτεί ούτε μια στιγμή μήπως κάνει λάθος που επιτίθεται στο «σκουπίδι». Ο στόχος του ήταν ιδανικός: Απειρος ακροδεξιός και πλεμπαίος. Και το κυριότερο, πολιτικώς ακίνδυνος. Χωρίς πλάτες. Η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Ευκαιρία για νικηφόρο «περίπατο».
Διερωτώμεθα: Αραγε μόνο τα «σκουπίδια» παίζουν, αν παίζουν, με τα θρησκευτικά συναισθήματα των λαών και κάνουν φιγούρα; Πολλοί υπουργοί έχουν στα γραφεία τους δεκάδες εικόνες της Παναγίας (ενώπιον των οποίων γύρευε τι διαπραγματεύσεις, τι συνομιλίες και τι «συμφωνίες» κλείνονται) και επιδεικνύουν στο διαδίκτυο τα θρησκευτικά «πιστεύω» τους. Αλλά ο συγγραφεύς δεν τόλμησε ούτε μια φορά να τα βάλει μαζί τους. Προσέχει τις κακοτοπιές.
Κάποιοι άλλοι πολιτικοί, επαγγελματίες αντισημίτες στο παρελθόν, πηγαίνουν στο Ισραήλ κάθε τρεις και λίγο και φορούν υποκριτικότατα «κιπά» για να λάβουν άφεση πολιτικών αμαρτιών. Ο ορισμός των πολιτικάντηδων. Μα ποτέ δεν είδαμε τον αστυνόμο Μπέκα και διώκτη της Ορθοδοξίας να γράφει υβριστική ανάρτηση για αυτούς. Τολμά;
Και όταν, βεβαίως, σχεδόν όλοι οι μουσουλμάνοι υποψήφιοι βουλευτές της Θράκης κάνουν προεκλογική εκστρατεία με το Κοράνι ανά χείρας, με περιοδείες μέσα στα τεμένη και με ιφτάρ στις ταβέρνες, δεν εθίγη καθόλου το αίσθημα της πολιτικής ορθότητας του συγγραφέα ενώπιον της θεοκρατίας. Ούτε διανοήθηκε να κατηγορήσει τους πολιτευτές του Ισλάμ ότι εμπορεύονται το θρησκευτικό αίσθημα. Μόνο το… παιδάκι που διακήρυξε την πίστη του στον όσιο Εφραίμ του έφταιξε και κατέστη ο σάκος του μποξ.
Και όταν το «σκουπίδι» αντέδρασε στην επίθεση που εδέχθη και ο συγγραφεύς συνελήφθη άρχισε να διαμαρτύρεται επειδή ο ανθύπατος της trash TV υπέβαλε μήνυση εναντίον του αξιοποιώντας διατάξεις του αντιρατσιστικού νόμου, ο οποίος ψηφίστηκε για όλους τους Ελληνες ανεξαρτήτως της κοινωνικής θέσης τους. Και σίγουρα θα εφαρμοζόταν εις βάρος κάποιου ακροδεξιού που θα συλλαμβανόταν κατά πάσα βεβαιότητα αν τυχόν προσέβαλε το Ισλάμ και το Κοράνι.
Διότι ο νόμος αυτός, ο αντιρατσιστικός, θεσμοθετήθηκε όχι υπέρ της άκριτης ελευθερίας του λόγου (όπως λανθασμένα σημείωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο πρωθυπουργός), αλλά υπέρ του περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης όταν με αυτή θίγονται οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των πολιτών. Ανεξαρτήτως δόγματος.
Διερωτώμεθα άραγε κατόπιν όλων αυτών… Αγιε Πέτρο: Εχουν τα «σκουπίδια» δικαιώματα; Ή οι αγράμματοι και αυτοί που τυχόν προσβάλλουν την αισθητική μας είναι πολίτες δευτέρας κατηγορίας, μειωμένων ελευθεριών; Και όσοι προάγουν το είδος αυτής της ρατσιστικής δημοκρατίας που κάνει επιλεκτικό μπούλινγκ σε κάθε ορθόδοξο που πιστεύει στα θαύματα και θέλει να διακηρύξει την πίστη του και να τη μοιραστεί μαζί με άλλους, τι άραγε είναι; Ανώτερο είδος ανθρώπου;
Παρακολουθώ, αγαπητοί αναγνώστες, αυτόν τον άνθρωπο, τον εθνικό μας συγγραφέα, καιρό τώρα, δεν τον αντιπαθώ, έχω καλά αισθήματα για αυτόν, του το έχω πει και κατ’ ιδίαν, βλέπω στο βάθος του χαρακτήρα του κάτι θετικό. Αλλά, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές -όχι όλες- επικρατεί η σκοτεινή του πλευρά, η παρεξηγημένη, που τσαλαβουτά σε κείμενα ανθρώπων που ουδέποτε μελέτησε.
Τη μία στου Καραμανλή, την άλλη στου Ιωάννη του Χρυσόστομου, αύριο ποιος ξέρει! Ο άνθρωπος αυτός, εκμεταλλευόμενος εσχάτως τη σιωπή και την ανοχή της Εκκλησίας, οργανώνει, πλην της τυχαίας επίθεσης στον ανθύπατο παρουσιαστή, καμπάνια κατά αγίων μας, όπως οι Τρεις Ιεράρχες. Προσπαθεί, διαστρεβλώνοντας τα κείμενά τους, να τους εμφανίσει ως υβριστές του ελληνικού έθνους, των οποίων η μνήμη δεν αξίζει να εορτάζεται στα σχολεία.
Από τη μία, γνωρίζοντας την ιστορική αλήθεια, πρέπει απλώς να χαμογελάς και να μην ασχολείσαι όταν εκδηλώνονται τέτοιες επιθέσεις. Ολοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι ο λόγος και τα κείμενα των Ελλήνων στην καταγωγή Ιεραρχών μας δεν στρέφονταν φυλετικά κατά του ελληνικού έθνους, αλλά κατά συγκεκριμένων φιλοσόφων της παρακμής, της φιληδονίας και της ειδωλολατρίας. Και, μάλιστα, πότε;
Σε μια εποχή όπου ο χριστιανισμός εμφανίστηκε και επεβλήθη ως η δύναμη μεταρρύθμισης και εξόδου από την υστέρηση της παγκοσμιοποίησης της εποχής. Ηταν τόσο «ανθελληνικός» ο χριστιανισμός, ώστε χρησιμοποίησε ως γλώσσα διάδοσης και διδασκαλίας του την ελληνική!
Βαθύτερη μελέτη των κειμένων των Ιεραρχών μας, οι οποίοι επένδυσαν στην Παιδεία, δείχνει ότι στρέφονταν κατά των ελίτ, κατά του πλούτου που δεν μοιράζεται, κατά των ανισοτήτων, κατά της δουλείας και κατά των διακρίσεων εις βάρος των γυναικών. Και αυτούς που διένειμαν την περιουσία τους στους φτωχούς, οι «προοδευτικοί» μας, με πρώτο τον συγγραφέα μας, τους ρίχνουν στην πυρά!
Από την άλλη, όμως, παρατηρώντας την απάθεια της Εκκλησίας, η οποία απουσιάζει από την υπεράσπιση της πίστεως ως μη όφειλε (αυτή δεν έχει καμία πολυτέλεια να χαμογελά σε κάτι τέτοια), ο λαός ταράσσεται. Και το κενό στον διάλογο δεν καλύπτεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς οι κάθε λογής αυτόκλητοι υπερασπιστές της πίστεως αγνοούν πώς παίζεται το παιχνίδι παρά τις καλές προθέσεις τους.
Εκτός από το ερώτημα, λοιπόν, «έχουν τα σκουπίδια δικαιώματα;», υπάρχει και ακόμη ένα: «Εχει η Εκκλησία φωνή; Ή έχετε πιει το αμίλητο νερό;» Μακαριότατε;
