Oταν η Ελλάδα έγινε πλήρες μέλος της ΕΟΚ, το 1981, υιοθέτησε την πολιτική των βέτο απέναντι στο 4ο Χρηματοδοτικό Πρωτόκολλο που προέβλεπε χρηματοδότηση της Τουρκίας.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Η πολιτική των βέτο ακολουθήθηκε από όλες ανεξαιρέτως τις ελληνικές κυβερνήσεις, μέχρι το 1995, που η Ελλάδα αποφάσισε να δεχτεί την υπογραφή της Τελωνειακής Ενωσης Ε.Ε. – Τουρκίας και να «ανταλλάξει» την άρση του βέτο με την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Κύπρου. Η πράξη εκείνη της Τσιλέρ, που, με βάση την απαράδεκτη Συνθήκη Εγγυήσεων, θα μπορούσε να μπλοκάρει την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε., θεωρήθηκε από το βαθύ κράτος της Τουρκίας προδοσία. Τότε, το τουρκικό κράτος, οι μηχανισμοί του οποίου είναι αυτοί που χάρασσαν και συνεχίζουν να χαράσσουν πολιτική, θεωρούσε ότι η θέση της Ελλάδας στην Ε.Ε. της χαρίζει στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας, αφού κάθεται σε ένα τραπέζι όπου λαμβάνονται αποφάσεις για την Τουρκία, από το οποίο απουσιάζει η τουρκική κυβέρνηση. Εκτοτε, η Τουρκία έθεσε έναν στρατηγικό στόχο: να αφαιρέσει αυτό το στρατηγικό πλεονέκτημα από την Ελλάδα.
Όσον αφορά το πώς, είτε μπαίνοντας και η Τουρκία στην Ε.Ε. είτε οδηγώντας την Ελλάδα εκτός Ε.Ε.Το πρώτο το επιχείρησε το 1999, με τη Συμφωνία του Ελσίνκι, το δεύτερο το επιχείρησε το 2015, με το επαίσχυντο πραξικόπημα της κυβέρνησης Τσίπρα, το οποίο «βάφτισε» δημοψήφισμα, στο οποίο η Τουρκία είχε επενδύσει πολλά, αν κρίνουμε από τη δράση των εγκάθετών της στη Θράκη, βουλευτών και άλλων στελεχών της μειονότητας που πάλεψαν -είναι αλήθεια- πολύ… φιλότιμα για το «ΟΧΙ» μαζί με τους εθνομηδενιστές του ΣΥΡΙΖΑ και άλλους πλανημένους Ελληνες. Πίστεψαν κι αυτοί ότι το «ΟΧΙ» θα υποχρέωνε την κυβέρνηση Τσίπρα να συγκρουστεί με την Ε.Ε. και να οδηγηθεί η Ελλάδα εκτός Ευρώπης, που ήταν και παραμένει ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας. Πού να ήξεραν κι εκείνοι με ποιους έχουν να κάνουν!
Όμως, παρότι τότε η ανακολουθία της κυβέρνησης Τσίπρα δεν τους επέτρεψε να πετύχουν τον στόχο τους, τους έδωσε ένα άλλο «δωράκι», που στην ουσία έφερε το ίδιο αποτέλεσμα. Ενώ μέχρι το 2014, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση Σαμαρά είχε θέσει υπό σχετικό έλεγχο τα σύνορα, πότε με τον φράχτη και πότε με άλλες μεθόδους, μετά το 2015 ο Ερντογάν είδε με έκπληξη τη νέα ελληνική κυβέρνηση να ανοίγει τα σύνορα και να μετατρέπεται η Ελλάδα στην κυριολεξία σε μια αφύλακτη χώρα, σε ένα ξέφραγο αμπέλι, όπως λέει ο λαός μας.
Ενώ μέχρι τότε ο Ερντογάν κρατούσε υπό τον απόλυτο έλεγχο του κράτους τους πρόσφυγες από τη Συρία, σε νομούς κοντά στα τουρκοσυριακά σύνορα, με στόχο τη δημογραφική αλλοίωση των νομών αυτών, που «κινδυνεύουν» από τον υπερπληθυσμό των Κούρδων, όταν είδε το ξέφραγο αμπέλι άρχισε να στέλνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες στα ελληνικά νησιά.
Ταυτόχρονα, ήρε το καθεστώς θεώρησης για μια σειρά από μουσουλμανικές χώρες, με αποτέλεσμα ένας Μαροκινός ή Αλγερινός που ήθελε 10.000 δολάρια για να βρεθεί στα αφύλακτα ελληνικά σύνορα τώρα να βρίσκεται εκεί με 100 δολάρια, με την… ευγενική χορηγία της ΤΗΥ (τουρκικές αερογραμμές). Ετσι, ο Ερντογάν πέτυχε μ’ έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια.
Πρώτον, διέλυσε τα ελληνικά σύνορα. Δεύτερον, εξευτέλισε το σύστημα ελέγχου των συνόρων, που αποτελεί μέρος του σχεδίου άμυνας των νησιών και του Εβρου. Τρίτον, προχώρησε σε δημογραφική αλλοίωση των νησιών και οδήγησε στην κατάλυση του κράτους, αφού προκάλεσε την άλωσή τους από ΜΚΟ, που τη στιγμή αυτή είναι ισχυρότερες από το ελληνικό κράτος. Τέταρτον, προκάλεσε τον διχασμό της κοινής γνώμης στα νησιά, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, προκαλώντας ένα ανύπαρκτο δίλημμα, δηλαδή ανάμεσα σε εκείνους που υποτίθεται ότι αγαπούν και σε εκείνους που υποτίθεται ότι δεν αγαπούν τους παράνομους μετανάστες. Πέμπτον, οδήγησε στον εκμαυλισμό σημαντικού μέρους της κοινωνίας στα νησιά και στις περιοχές όπου φιλοξενούνται πρόσφυγες και μετανάστες, προσφέροντάς τους ψίχουλα, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να αντιληφθούν την εθνική ζημιά που προκαλείται από το θέμα και το μέγεθος της νίκης που πετυχαίνει η Τουρκία. Εκτον, με τις ανεξάντλητες ροές μεταναστών, στη συντριπτική πλειονότητα μουσουλμάνων, έχει θέσει σε εφαρμογή την προκαταρκτική φάση του εθνικού στρατηγικού σχεδίου «Γαλάζια Πατρίδα», που θέλει τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου «τουρκικά». Εβδομον, ειδικά με την αύξηση των ροών μετά τον Ιούνιο του 2019, μόλις μετά την παρέλευση τριών μηνών έχει αποδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό την κυβέρνηση Μητσοτάκη και την οδηγεί σε αδιέξοδο, ενώ δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Ερντογάν μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση σε διάστημα μερικών μηνών με «όπλο» το Μεταναστευτικό. Ογδοον, με την εγκληματική πράξη των Τσίπρα – Χριστοδουλοπούλου να ανοίξουν τα σύνορα το 2015 και να εκχωρήσουν μέρος της κρατικής κυριαρχίας σε… επαγγελματίες του είδους, διεθνείς οργανισμούς και ΜΚΟ, στην ουσία οδήγησαν σε γεωπολιτική απαξίωση την Ελλάδα, σε μη χώρα και σε μη κράτος, η οποία φυσικά, εκτός των άλλων, έχασε και το στρατηγικό πλεονέκτημα που είχε έναντι της Τουρκίας, ως μέλος της Ε.Ε. Είναι γνωστό πλέον ότι κανείς στην Ευρώπη δεν υπολογίζει την Ελλάδα – ίσα ίσα, μας θεωρούν την «αχίλλειο πτέρνα» της Ε.Ε. στο Μεταναστευτικό, αφού, εν αντιθέσει με τη Βουλγαρία, δεν μπορούμε να φυλάξουμε τα σύνορά μας. Αλλωστε, γι’ αυτό συνομιλούν απευθείας με τον Ερντογάν, για να μην καταντήσουν και οι άλλες χώρες της Ευρώπης… Ελλάδα.
Αυτή είναι, δυστυχώς, η κατάσταση και όποιος θέλει να δει την αλήθεια κατάματα μπορεί να ανακαλύψει κι άλλα δώρα που προσφέραμε στον Ερντογάν, ανοίγοντας τα σύνορα το 2015. Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω δύο πράγματα.
Η Ευρώπη πρέπει να απαλλαγεί από το ενοχικό σύνδρομο, το οποίο την οδηγεί στην υποχρέωση να δεχτεί τους πρόσφυγες από τη Συρία και, συνεπακόλουθα, τους παράνομους μετανάστες που εισβάλλουν στην κυριολεξία στην Ελλάδα. Η Ευρώπη δεν συμμετείχε στην επιχείρηση αποσταθεροποίησης της Συρίας, με εξαίρεση ίσως τη Μεγάλη Βρετανία. Αρα, δεν έχει υποχρέωση να δεχτεί τους πρόσφυγες. Αν κάποιος έχει υποχρέωση, αυτός είναι η Τουρκία, που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επιχείρηση αυτή, μαζί με τη Σ. Αραβία, το Κατάρ και τις ΗΠΑ. Αρα, ειδικά οι Έλληνες ευρωβουλευτές ας πάψουν να αναμασούν αυτή την καραμέλα περί υποχρέωσης της Ευρώπης.
Εθνικό είναι το θέμα, η Ελλάδα πρέπει να το λύσει, προστατεύοντας τα σύνορα και την αξιοπρέπειά της ως κράτος. Τέλος, η λύση στο Προσφυγικό βρίσκεται στη Συρία και στον Ασαντ. Τώρα που τον έχουν αποδεχτεί οι ΗΠΑ, η Ελλάδα και η Ε.Ε., αντί να εκβιαζόμαστε από τον Ερντογάν αενάως και να τον επιβραβεύουμε με λύτρα 9 δισ. ευρώ, να πάμε στον Ασαντ, να του δώσουμε ένα ποσό -ας πούμε, 10 δισ. ευρώ-, υπό τον όρο τα λεφτά αυτά να πηγαίνουν απευθείας για επισκευή της οικίας όποιου πρόσφυγα επιστρέφει στη Συρία. Αν το κάνουμε αυτό, να είστε σίγουροι ότι η Τουρκία θα μείνει χωρίς πρόσφυγες – αν και, τώρα που… γλυκάθηκε, είναι σε θέση να δημιουργεί πρόσφυγες για να εκβιάζει εις το διηνεκές Ελλάδα και Ε.Ε.
