Το χειρότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να έρχεται δεύτερος (έστω και με… 0,5%) πίσω από τη Νέα Δημοκρατία στις (κανονικές) δημοσκοπήσεις. Είναι ότι υπάρχουν πολίτες οι οποίοι με προφανή προβληματισμό αναρωτιούνται: «Εντάξει, δεν γίνεται να ξαναψηφίσω Μητσοτάκη, αφού αποδείχθηκε η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης. Τι να ψηφίσω όμως; ΣΥΡΙΖΑ; Αυτοί ακόμη πλακώνονται μεταξύ τους. Ασε που είδαμε τα χαΐρια τους την προηγούμενη φορά».
Το χειρότερο δίλημμα για τον σκεπτόμενο πολίτη δεν είναι μια κακή κυβέρνηση. Στη δημοκρατία αυτό δεν είναι αδιέξοδο. Πηγαίνει στην κάλπη, τη «μαυρίζει» και την απομακρύνει. Το έσχατο της απόγνωσης είναι να μην μπορεί να εμπιστευθεί κάποιο άλλο «κόμμα εξουσίας» ώστε να του δώσει με σχετική ασφάλεια την ψήφο του. Ναι, πολλές φορές η ψήφος στην Ελλάδα είναι «τιμωρητική». Το είδαμε και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2019, όταν καταψηφίστηκε κυρίως -όχι μόνο- επειδή διέλυσε στη φορολογία τη μεσαία τάξη.
Τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, ο Ελληνας έχει βιώσει στο πετσί του «τι σημαίνει κυβέρνηση Μητσοτάκη». Στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει, επίσης, γάντι η «τιμωρητική ψήφος». Από εκεί και πέρα όμως υπάρχει πάντα στο μυαλό του η σκέψη «Ποιος πρέπει να κυβερνήσει και γιατί». Εκεί μπαίνει στη συζήτηση ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μοναδικός δεύτερος πόλος εξουσίας, αφού το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη (ή όποιου άλλου!) μπορεί να λειτουργήσει μόνο «συμπληρωματικά» στη συγκρότηση κυβέρνησης απλής αναλογικής και όχι αρχηγικά.
Η σημερινή αντιπολίτευση εξακολουθεί να βάζει σωρηδόν «αυτογκόλ» λίγα βήματα πριν από την κάλπη, δημιουργώντας έτσι καινούργια «αναχώματα» στη σκέψη του ψηφοφόρου. Οχι για την «τιμωρία Μητσοτάκη», αλλά για την «έγκριση Τσίπρα»! Προφανώς δεν «ποινικοποιείται» το γεγονός ότι δείπνησαν παρέα ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου. Επειδή όμως δεν είναι φιλαράκια που βγαίνουν κάθε εβδομάδα για μια ταβέρνα, το συγκεκριμένο δείπνο σε κοινό φιλικό τους σπίτι έχει μόνο πολιτική διάσταση.
Αλήθεια, τι είδους «συνεργασία» μπορεί να έχει ο Τσίπρας με τον άνθρωπο που έστειλε τη χώρα στα σαγόνια του ΔΝΤ πριν από 13 χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις ζωές των Ελλήνων και τη δραματική τροπή που πήραν στη συνέχεια; Τι μπορεί να προσδοκά; Τη μετεκλογική συνεργασία με ένα κομμάτι «ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ»; Κοροϊδευόμαστε; Ο Γιώργος Παπανδρέου παρέλαβε ένα ΠΑΣΟΚ κόμμα εξουσίας και το «κατάντησε» απόκομμα.
Αυτό μου θυμίζει τη φράση που λέει ο λαός «Θα συμμαχήσω και με τον διάβολο, αρκεί να κάνω τη δουλειά μου». Στην προκειμένη περίπτωση όμως, αν ο Αλέξης Τσίπρας «στοχεύει» στην πολιτική «διχοτόμηση» του ΠΑΣΟΚ για να κυβερνήσει με δεκανίκι τους «ΓΑΠίτες», τότε είναι πιο… ασφαλές να χτίσει παλάτι πάνω στην άμμο. Αυτό μπορεί να κρατήσει έστω και μία μέρα!
Το δεύτερο «αυτογκόλ» ήρθε, φυσικά, με την υπόθεση Πολάκη. Δεν αφορά πρωτίστως το πρόσωπο όσο τη νοοτροπία σε ένα κόμμα το οποίο ουδέποτε κατάφερε να βάλει το εσωτερικό του κάτω από ενιαία πολιτική-κομματική λογική, εξαιτίας της πολυποίκιλης συγκρότησής του. Η άμεση αντίδραση Τσίπρα ήταν απόλυτα ορθή, όμως η «αντάρτικη» κίνηση Πολάκη που είχε προηγηθεί φανέρωσε ότι η «ενότητα» στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί
να παραμένει κάτι… αόριστο. Κι αυτό μετράει πολύ στα μάτια του αναποφάσιστου πολίτη. Οποιος δεν το καταλαβαίνει, προφανώς ουδέποτε πήρε το «μάθημα» του 2019…
