Θα τηρήσουμε το πένθος σεβόμενοι τη μνήμη των αθώων θυμάτων. Μετά είναι ύψιστο ηθικό μας καθήκον η αναζήτηση της αλήθειας και η απονομή, καταρχήν, των πολιτικών ευθυνών χωρίς κομματικά και ιδεολογικά γυαλιά, διότι ήδη όζει όλη η σαπίλα της κομματοκρατίας, της διαπλοκής και του παχυδερμισμού. Θα μπορούσε να ήταν το παιδί οποιουδήποτε από εμάς.
Δεν σημαίνει, όμως, πως υποστήκαμε λοβοτομή και απαθείς θα βλέπουμε την τραγωδία και τις δικαιολογίες. Ενας φταίει; Ενας; Σοβαρά; Οι πληροφορίες που φτάνουν κάθε μέρα θέλουν οπωσδήποτε διασταύρωση και επιβεβαίωση, το σίγουρο, πάντως, είναι πως υπάρχουν ευθύνες πολλών κυβερνήσεων και κομμάτων.
Αλλοι λένε πως το πρόβλημα της ασφάλειας των σιδηροδρόμων αρχίζει από το 2002, άλλοι το τοποθετούν από το 2014. Πάντως, όλοι συμφωνούν πως δόθηκαν 15 δισ. ευρώ για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, η οποία απεδείχθη στην πράξη ανύπαρκτη.
Πρέπει, λοιπόν, να ελεγχθούν όλοι όσοι κυβέρνησαν. Αν αυτό δεν είναι τουλάχιστον ενδεχόμενος δόλος σε ανθρωποκτονίες, αν δεν είναι απιστία σε βάρος του Δημοσίου, τότε τι είναι; Είτε 20 είτε εννιά χρόνια, είναι πάρα πολλά.
Εφόσον υπήρχε τέτοιο πρόβλημα, δεν έπρεπε να κινηθεί ούτε ένας συρμός, μέχρι να λυθεί το πρόβλημα και να υλοποιηθούν στο σύνολό τους όλα τα έργα που θα διασφάλιζαν την ασφάλεια των σιδηροδρομικών μεταφορών. Αν αυτό το κενό ασφάλειας, το κωλοβάρεμα των έργων και το «πάμε κι ό,τι γίνει» δεν τα γνώριζε η εκάστοτε κυβέρνηση, είναι εγκληματικά ανεπαρκής.
Εάν το γνώριζε και δεν διέκοπτε τη λειτουργία των δρομολογίων μέχρι να υλοποιηθούν με τον βούρδουλα τα έργα που θα διασφάλιζαν τις ζωές των επιβατών, τότε είναι διπλά ανεπαρκείς και εγκληματίες Συριζαίοι και Νεοδημοκράτες, και, εάν το κενό της παχυδερμικής αφασίας άρχισε 20 χρόνια πριν, πιάνει και τους γνωστούς, σεσημασμένους της πολιτικής, τους Πασόκους.
Τίποτα δεν θα είναι ίδιο πια, τόσα νέα παιδιά χαμένα άδικα, δεν φταίει απλά ένας άνθρωπος, ο σταθμάρχης ή όποιος άλλος. Σε ποια χώρα πολιτισμένη μπορεί να μην υπάρχει άλλη δικλείδα ασφαλείας στο ανθρώπινο λάθος; Ποιοι ενέκριναν τα έργα υποδομής για την ασφάλεια των σιδηροδρομικών μεταφορών; Ποιοι τα ανέλαβαν, πόσα πήραν ως τώρα; Ποιος έχει την ευθύνη επίβλεψής τους; Ποιος αδιαφόρησε ενώ ήξερε; Κι αν ήξεραν, γιατί δεν έκαναν ό,τι έπρεπε;
Καμία επικοινωνιακή διαχείριση δεν μπορεί να κάνει να ξεχαστούν τόσα φέρετρα, τόσες ρημαγμένες οικογένειες. Οσοι ήταν πρωθυπουργοί, υπουργοί μεταφορών, διοικήσεις όλων των εμπλεκομένων φορέων, συνδικαλιστές πρέπει όλοι να ελεγχθούν.
Επίσης, παραμένει χωρίς αντιμετώπιση το ζήτημα των ψευτοευπαθών επιδοματιών, που εκτός από προτομές ηρώων, πομόνες, σωλήνες ύδρευσης, περιφράξεις, υποσταθμούς της ζωής. Ξηλώνουν ράγες και καλώδια των σιδηροδρόμων και το κοπριταριό του κομματισμού, του δικαιωματισμού και της μαϊμού προόδου τούς χαϊδεύει, τους αφήνει ασύδοτους, ατιμώρητους, παρά τη ζημιά που πληρώνουν οι φορολογούμενοι, αφού τα υλικά αντικαθίστανται με διαγωνισμούς ή αναθέσεις, για να ξανακλαπούν και τα νέα υλικά από τις εγκληματικές οργανώσεις αυτών που λυμαίνονται τη χώρα, την ιδιωτική και δημόσια περιουσία.
Είναι στην ίδια μοίρα ο μεγαλοσχήμων εργολήπτης έργων του ΟΣΕ, ο κολλητός του χι πολιτικού, μπλε, πράσινου ή κόκκινου, με τον κατσαπλιά τσικουλάτα τσικιτά; Οχι, αλλά η μεγάλη ανομία δεν δικαιολογεί τη μικρή, και η μικρή πλέον έχει τόση έκταση, που έγινε μεγάλη, καταλύει το κράτος, συνθλίβει την ποιότητα ζωής των πολιτών, μας κάνει Νιγηρία, κράτος χωρίς Νόμο, Τάξη, Ευνομία.
Οπως, λοιπόν, διαπιστώσαμε, η κομματοσκυλίαση, ο παχυδερμισμός και η διαφθορά δεν κοστίζουν μόνον σε χρήμα, κοστίζουν και σε ζωές. Σκότωσαν δεκάδες Ελληνόπουλα από την Ελλάδα και την Κύπρο. Το πολιτικό σύστημα, που ως τώρα αναχάραζε σαν αγελάδα, που βλέπει τα τρένα να περνάνε, τώρα που τα τρένα σκόρπισαν τον θάνατο, θορυβήθηκε, μυξοκλαίνε στις κάμερες, αλλά μην ξεγελιέστε.
Μερικοί μπορεί να κλαψουρίζουν γιατί ανησυχούν για τη βολεμένη καριέρα τους, για τα μελλοντικά διαφυγόντα κέρδη από τα δημόσια έργα που δεν θα υπογράψουν. Δεν συγχαίρω κανέναν για τα αυτονόητα. Η ευθιξία θα έπρεπε να υπήρχε, όταν αναλαμβάνεις και βλέπεις, μαθαίνεις πως τρένα κινούνται με ελλιπή μέτρα ασφαλείας.
Τότε έπρεπε να θιχτείς, να ξεσηκώσεις τον κόσμο, να σταματήσεις τα δρομολόγια, αν απαιτείται, και να είχες κυνηγήσει με τον βούρδουλα τους εργολάβους των έργων, να κοιμάσαι, να ξυπνάς και να ενεργείς πολιτικά με μόνη σου έγνοια τα παιδιά μας και τα δικά σου παιδιά, γιατί οποιοδήποτε θα μπορούσε να ήταν στο μοιραίο δρομολόγιο. Δεν το έκανες. Θα ελεγχθείς, λοιπόν, θα κάτσεις στον πάγκο.
Σόγια που τα ταΐζει ο λαός τρεις γενιές και το θεωρούμε φυσιολογικό. Με τους ίδιους μεγάλωσε ο πατέρας μου, είναι τώρα 94, με τους ίδιους κι εγώ, που μπήκα στα 58, με τους ίδιους και τα παιδιά μου. Κάτι κάνετε λάθος στην κάλπη, αδέρφια, και μετά από αυτήν. Πόσα καθρεφτάκια και χάντρες θα αγοράσετε ακόμη.
Πρέπει να φτάσει το φως παντού, να μη δεχτούμε το «όλες οι αλεπούδες κολοβές είναι», «όλοι στην ίδια σκάφη πλένουμε τα ρούχα μας». Αυτοί τα πλένουν μαζί, αυτοί που στα τέτοια τους ποιος ζει και ποιος πεθαίνει…
