Η αποκάλυψη του Μανώλη Κοττάκη στην «Εστία της Κυριακής» δεν τάραξε απλώς τα… νερά πολλών, αλλά ήρθε να βάλει στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης μια υπαρκτή πραγματικότητα, η οποία κυοφορείται στα πολιτικά παρασκήνια.
Από τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις -οι κανονικές- δείχνουν ξεκάθαρα πόσο διολισθαίνει η Νέα Δημοκρατία μετά το έγκλημα των Τεμπών, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και σταθερός, δεν μπορεί να καρπωθεί ξεκάθαρα την ψήφο αγανάκτησης, είναι προφανές ότι η κουβέντα για κυβερνήσεις συνεργασίας καθημερινά θα μεγαλώνει όλο περισσότερο – δίχως ταμπού. Και σε αυτήν τη συζήτηση κομβικό ρόλο θα παίξουν τα κόμματα που (θα) μπορούν να «συμπληρώσουν» για να σχηματιστεί κυβέρνηση.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ έχει τεράστια ιστορία ως κόμμα εξουσίας, όμως όχι πλέον αντίστοιχη δυναμική μετά το 2010. Ο Νίκος Ανδρουλάκης θεωρεί ότι η συγκυρία και η απλή αναλογική μπορούν να αποδειχθούν τα δικά του «χαρτιά» και, παρά όσα λέει, δείχνει απόλυτα έτοιμος να μπει σε κυβερνητικό συνασπισμό. Ακόμη και να οδηγήσει τα πράγματα στον δρόμο προς αυτόν!
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τρέφει τεράστια εκτίμηση στον καθηγητή κ. Αλιβιζάτο και είναι εκείνος που προωθεί τη συγκεκριμένη λύση, όπως επιβεβαιώνουν πολιτικές πηγές. Σε πρώτη ανάγνωση, τούτο φανερώνει ότι ο κ. Ανδρουλάκης όχι μόνο δεν αρνείται κυβερνητική συνεργασία, αλλά προετοιμάζει το κατάλληλο έδαφος.
Το βασικό θέμα, φυσικά, είναι τι θα «πει» η κάλπη. Αν μετά τις πρώτες εκλογές δεν βγαίνουν τα «κουκιά» για συγκυβέρνηση πρώτου και τρίτου, τότε ποιος μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα να έχουμε Αλιβιζάτο σε ρόλο Ζολώτα 24 χρόνια μετά το 1989; Δηλαδή, με κυβέρνηση Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, όπως αντίστοιχα υπήρξε τότε κυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝ!
Για όσους αναρωτηθούν «Μα, πώς μπορεί να βρεθούν στην ίδια κυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Αλέξη Τσίπρα;», να θυμίσω πως από τη στιγμή που συγκυβέρνησαν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τον Ανδρέα Παπανδρέου (ο οποίος τότε είχε παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο), όλα μπορούν να συμβούν!
Κάποιοι αυτό το ονομάζουν «συνεργασία του Θεού με τον διάβολο», όμως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, άρα τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ειδικά όταν το τελευταίο που θα επιθυμούσαν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί είναι περίοδο μακράς «ακυβερνησίας» της Ελλάδος. Οταν η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης, η Γερμανία, έχει συγκυβέρνηση τριών κομμάτων υπό τον καγκελάριο Ολαφ Σολτς, είναι προφανές γιατί θα θεωρήσουν απόλυτα εφικτό να καθίσουν στα ίδια κυβερνητικά έδρανα και στη χώρα μας Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ!
Προφανώς, οι διαφωνούντες με μια τέτοια προοπτική θα αντιτάξουν ότι «άλλο το 1989, άλλο το 2023». Τότε η κατάσταση ήταν σχεδόν χαοτική, η χώρα διχασμένη από τα σκάνδαλα, η κοινωνία κουρασμένη από τις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, οπότε η ανάγκη διακυβέρνησης έφερε ως κάτι αναπόφευκτο τη συγκυβέρνηση Ζολώτα.
Σήμερα βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Η κάλπη «εγκυμονεί» και ουδείς γνωρίζει «τι θα βγάλει» και πού θα οδηγήσει. Ομως, η πανθομολογούμενη αλαζονεία του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει συντριβεί και πλέον ο ρεαλισμός μπορεί να αγγίξει τα όρια του κυνισμού.
Σε τέτοιες καταστάσεις το τρίτο ή ακόμη και το τέταρτο κόμμα μπορούν να αναδειχθούν σε πρωταγωνιστές. Εφήμερους, αλλά πρωταγωνιστές.
Ο Ανδρουλάκης θέλει να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ σε κυβερνητικό ρόλο κομβικού εταίρου. Προφανώς, έχει σταθμίσει τις συνέπειες και βλέπει τα θετικά ως περισσότερα από τα αρνητικά. Μόνο η ζωή μπορεί να αποδείξει αν έχει δίκιο ή όχι…
