Για να λειτουργήσει η κοινοβουλευτική δημοκρατία οι θέσεις των κομμάτων πρέπει να είναι διακριτές, ώστε να επιλέγει ο λαός αυτό που κρίνει ως πιο κατάλληλο για κάθε περίσταση.
- Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Αν όλα τα κόμματα έχουν πάνω κάτω την ίδια πολιτική, τότε η κοινοβουλευτική δημοκρατία πάει περίπατο και έχουμε απλά κοινοβουλευτική κοροϊδία. Η ομοιότητα των θέσεων ουσιαστικά καταργεί την επιλογή από τον λαό, άρα καταργεί τη δημοκρατία. Αυτά, βέβαια, για τα δημοκρατικά τόξα και όσους γιόρτασαν τη δημοκρατία την 28η Οκτωβρίου -το ακούσαμε και αυτό- είναι ψιλά γράμματα.
Ο κ. Μητσοτάκης εξελέγη αρχηγός ενός χώρου που δεν τον λες αριστερό. Εξελέγη αρχηγός ενός χώρου που, κατά κύριο λόγο, έχει στους κόλπους του δεξιούς, συντηρητικούς ανθρώπους. Δηλαδή, κανονικά αυτό πρέπει να έχει. Αλλιώς, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην είναι αυτό το κόμμα ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ. Η Δεξιά δεν ταυτίζεται με τα κόμματα που προσδιορίζονται ως φιλελεύθερα και εκφράζουν ακραίους νεοφιλελεύθερους, που πιστεύουν σε μια ανεξέλεγκτη ασυδοσία και, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, έχουν και αριστερές απόψεις για κοινωνικά θέματα. Η Δεξιά ταυτίζεται με τις παραδόσεις, με το πλαίσιο, τους νόμους, την τάξη, τη διατήρηση των δομών που κρατούν ενωμένη μια κοινωνία. Μετά τη λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ και την αθλιότητα που ζήσαμε τόσα χρόνια, ο κόσμος στράφηκε προς τα δεξιά, ακολουθώντας εν πολλοίς και την τάση που υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η διαφορά από την υπόλοιπη Ευρώπη είναι ότι εκεί ο χώρος έχει όντως κόμμα που τον εκφράζει και αντίστοιχους ηγέτες οι οποίοι κατανοούν ποιον κόσμο εκπροσωπούν. Εδώ, όμως, δεν έχει.
Ο δεξιός χώρος μετά τον ΣΥΡΙΖΑ και δεδομένων των εξελίξεων σε διάφορα εθνικά θέματα απέκτησε μεγάλη δυναμική. Και καλώς την απέκτησε. Ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος στα εθνικά θέματα φαίνεται ότι συγκλίνει ιδιαιτέρως με τις απόψεις των σοσιαλιστών και των μαρξιστών, ουσιαστικά έρχεται σε τεράστια αντίθεση με τον κόσμο του χώρου που εκπροσωπεί. Ο κ. Μητσοτάκης, για άγνωστους λόγους, επέλεξε να ηγηθεί ενός χώρου με τον οποίο κατ’ ουσίαν διαφωνεί. Παρ’ όλα αυτά, δεν είχε κανένα πρόβλημα να εκμεταλλευτεί τη δυναμική αυτού του χώρου, την οργή του κόσμου, την επιθυμία του για τάξη, ασφάλεια και κανονικότητα, για να κερδίσει τις εκλογές. Και, αφού κέρδισε τις εκλογές ως ηγέτης της Δεξιάς, έχει βαλθεί να μας αποδείξει πόσο αριστερός είναι. Και αυτός και αρκετοί συνεργάτες του, που έκαναν το ίδιο ακριβώς κόλπο: Με δεξιές ψήφους εφαρμόζουν αριστερές πολιτικές. Στο Λαθρομεταναστευτικό, στην Παιδεία, στη δημόσια τάξη, στην εθνική άμυνα. Και, αφού εκείνος δεν θέλει να γίνει δεξιός, παλεύει να κάνει τη Νέα Δημοκρατία αριστερή. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν λέγεται δημοκρατία. Κοροϊδία λέγεται.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne
Nouvelle
