Κάποτε ήταν ο Λαλιώτης. Η παρουσία του σε ηγετικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ συσπείρωνε υπέρμετρα την εκλογική βάση της Ν.Δ., η οποία έβλεπε πίσω από κάθε σατανικό σχέδιο κατά της συντηρητικής παράταξης τον τύπο από τα Δολιανά. Ο πρώην γραμματέας και υπουργός του ΠΑΣΟΚ είχε μυθοποιηθεί – δαιμονοποιηθεί τόσο πολύ στο μυαλό των οπαδών της φιλελεύθερης συντηρητικής παράταξης, ώστε του χρέωναν και πράγματα στα οποία ήταν αμέτοχος.
Σε σημείο που, σκασμένος στα γέλια, σχολίασε κάποτε σε φίλο του ότι «είμαι ο μοναδικός πολιτικός της Μεταπολίτευσης που είναι γραμμένος στο DNA και των δύο παρατάξεων: στο ΠΑΣΟΚ λατρεύουν να με αγαπούν και στη Ν.Δ. λατρεύουν να με μισούν!».
Κάποτε ήταν ο Λαλιώτης, λοιπόν, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο κόσμων. Σήμερα είναι ο Πολάκης. Αν και ο αψύς Σφακιανός είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση σε σύγκριση με τον ορεσείβιο Αρκάδα (εκείνος ήταν το στρατηγικό επιτελικό μυαλό του ΠΑΣΟΚ, ο Πολάκης είναι το μαντρόσκυλο κρούσης που εκφράζει τον σκληρό πυρήνα της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ), η περίπτωσή του προσφέρεται προς μελέτη. Η Ν.Δ. πανηγύρισε ανακουφισμένη την επιστροφή του στο ψηφοδέλτιο Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ:
#Πρώτον, γιατί, κατά την άποψή της, ο Πολάκης είναι λόγος για να μην ψηφίσει ένας αμφιταλαντευόμενος δεξιός ποτέ ΣΥΡΙΖΑ. Σωστά.
#Δεύτερον, διότι η πολιτική αισθητική που εκφράζει απομακρύνει τους κεντρώους από τον ΣΥΡΙΖΑ. Σωστά.
#Τρίτον, γιατί, αν ο Πολάκης έλειπε από τις εκλογές, κατά τη συντηρητική παράταξη «τι θα κάναμε χωρίς τους βαρβάρους;». Σωστά.
Θα συμφωνήσω κατ’ αρχάς ότι ο Πολάκης χαράσσει τη διαχωριστική γραμμή κατά τέτοιον τρόπο όπως υπάλληλοι των γηπέδων ασβεστώνουν τις γραμμές του κέντρου, της μεγάλης και της μικρής περιοχής στο τερέν μπροστά από τα γκολπόστ. Βαθιά. Με ένταση.
Η αλήθεια είναι η εξής: Μεταξύ των εκλογικών βάσεων των δύο κομμάτων υπάρχει χάος. Αναφέρομαι στους σκληρούς πυρήνες, βεβαίως, όχι στους περιστασιακούς και περαστικούς ψηφοφόρους. Η ψυχική, πολιτισμική και ιδεολογική απόσταση μεταξύ νεοδημοκρατών και συριζαίων είναι μεγαλύτερη και από την απόσταση που χώριζε τους πασόκους από τους νεοδημοκράτες τη σκληρή δεκαετία του 1980.
Οι νεοδημοκράτες δεν αντέχουν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη μετανάστευση, για το άσυλο στα ΑΕΙ και την Πανεπιστημιακή Αστυνομία, για την Παιδεία και τη δημόσια τάξη, για την Εκκλησία, τη θρησκεία και τα εθνικά θέματα.
Οι συριζαίοι, πάλι, δεν αντέχουν τις θέσεις της Ν.Δ. για τη διαφθορά, τους αρίστους, το επιτελικό κράτος, τις ατομικές ελευθερίες και τις υποκλοπές, τις λίστες Πέτσα και τα ΜΜΕ, τους πλειστηριασμούς και τις τράπεζες.
Σύμβολο της διαφοράς
Ο Πολάκης με την παρουσία του στο εκλογικό σκηνικό σφραγίζει το χάος που επικρατεί μεταξύ των δύο κόσμων. Είναι το σύμβολο της διαφοράς. Το κρίσιμο που πρέπει να αξιολογήσει η Ν.Δ., όταν θεωρεί την παρουσία του αψύ Σφακιανού ως ένδειξη απομάκρυνσης του Τσίπρα από το Κέντρο, είναι το εξής: Πράγματι ο Πολάκης είναι η διαχωριστική γραμμή. Αλλά, μετά το δυστύχημα στα Τέμπη, πού είναι πλέον η διαχωριστική γραμμή; Παραμένει στο κέντρο ή μετακινήθηκε ελαφρώς, ταυτόχρονα, προς τα δύο άκρα, δεξιά και αριστερά; Και, αν ναι, ο αριστερός χρυσαυγητισμός, υπό την έννοια πως ο Πολάκης διατυπώνει τις θέσεις του με τρόπο παραπλήσιο με το επιθετικό ύφος του Κασιδιάρη, ποιον άραγε ωφελεί και ποιον άραγε βλάπτει;
Πρώτα μια βιωματική απάντηση στο ερώτημα. Χθες ήπια καφέ στη γειτονιά μου με καμιά δεκαριά συνταξιούχους από όλα τα κόμματα. Ενας, που μου συστήθηκε ως φίλος έμπειρου βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργού, μέσα στη θερμή συζήτηση που άνοιξε με νεοδημοκράτες μού είπε πως «μου αρέσει όπως τα λέει ο Πολάκης». «Μα, εσύ μου ανέφερες ότι είσαι ΠΑΣΟΚ» του παρατήρησα. «Ναι, είμαι, αλλά μου αρέσει και ο Πολάκης» σχολίασε. Τι σημαίνει αυτό; Οτι όσα λέει ο άνθρωπος αυτός, που είναι πολύ μακριά από τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε εμείς οι φιλελεύθεροι κεντροδεξιοί την πολιτική αντιπαράθεση στην πατρίδα μας, βάζουν διαχωριστική γραμμή και μεταξύ μιας μερίδας ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ., όχι μόνο μεταξύ ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ με τη Ν.Δ.
Αλλά αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το έλασσον. Δύο άλλα είναι τα σημαντικά. Αν υπάρχει Πολακισμός, πρώτον, η Ν.Δ. τον έχει νομιμοποιήσει ήδη. Δύο εν ενεργεία βουλευτές της, ο Πάτσης και ο Χειμάρας, δεν θα είναι υποψήφιοι στις εκλογές με απόφαση Μητσοτάκη, ύστερα από δημόσιες καταγγελίες Πολάκη. Μια υποψήφια βουλευτής της Ν.Δ., η Σοφία Νικολάου, δεν θα είναι υποψηφία με την παράταξη, με απόφαση Μητσοτάκη, και πάλι ύστερα από δημόσιες καταγγελίες Πολάκη. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, το Μαξίμου όχι μόνο έχει πιστοποιήσει τον πολακισμό με ISO, αλλά του έχει αναγνωρίσει και ρυθμιστικό ρόλο στη σύνθεση των ψηφοδελτίων του.
Και το δεύτερο: Πράγματι, ο Πολάκης είναι η διαχωριστική γραμμή, αλλά με ποιους; Μετά τα Τέμπη σχηματοποιήθηκε μεταξύ των αναποφάσιστων μια νέα κατηγορία ψηφοφόρων, οι αντισυστημικοί δεξιοί νεοδημοκράτες. Μπορεί τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων να λένε ότι οι μισοί αναποφάσιστοι ψήφισαν Ν.Δ. στις προηγούμενες εκλογές, άρα μπορεί να γυρίσουν πίσω, το ζήτημα είναι όμως τι ιδεολογικό προφίλ έχουν πλέον αυτοί οι πρώην νεοδημοκράτες.
Απλά αγγελιοφόρος…
Αν ξύσουμε τις απόψεις τους και αφαιρέσουμε από την εικόνα το πρόσωπο του μαχαλόμαγκα νουλευτή με το πεζοδρομιακό λεξιλόγιο και το βουνό του εγωισμού που σέρνει πίσω του -και είναι μεγαλύτερος και από τον Ψηλορείτη-, θα διαπιστώσουμε έκπληκτοι ότι μερικά από όσα λέει ο αριστερός χρυσαυγίτης τέμνουν οριζοντίως το πολιτικό σύστημα. Προφανώς και οι ψηφοφόροι αυτοί δεν πρόκειται να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ποτέ (λευκό ή άκυρο είναι η πιθανή επιλογή τους), αλλά ο μπρουτάλ βουλευτής εκ Χανίων εμποδίζει κατ’ ουσίαν (φορτίζοντας την ατμόσφαιρα) την επιστροφή τους στη Ν.Δ. Οι δεξιοί αυτοί ψηφοφόροι συμφωνούν με την άποψη Πολάκη ότι, επί Σημίτη, η μίζα ήταν νόμος κίνησης της κοινωνίας.
Αντί αυξήσεων, ο πληθυσμός ικανοποιείτο με υπερτιμολογήσεις και άλλες πρακτικές. Οι δεξιοί αυτοί ψηφοφόροι διαφωνούν με την τρομοκρατική επικήρυξη δημοσιογράφων, αλλά διαπιστώνουν ότι μετά τα Τέμπη συγκεκριμένα ονόματα δημοσιογράφων έγιναν συνθήματα στα γήπεδα, χωρίς να ανοίξει το στόμα του ο Πολάκης.
Στην πραγματικότητα, ο βουλευτής Χανίων είναι το σύμπτωμα, όχι το πρόβλημα. Είναι αγγελιοφόρος, όχι η αγγελία. Απόρρητη μέτρηση που έγινε μετά τις απαράδεκτες αναρτήσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι το 40% του συνόλου του εκλογικού σώματος απορρίπτει τις θέσεις του και το 40% του συνόλου του εκλογικού σώματος τις αποδέχεται (!), ενώ ένα 20% δήλωσε «δεν ξέρω, δεν απαντώ». Αντίστοιχα ποσοστά καταγράφηκαν και στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ: το 45% αυτής διαφωνούσε με τις απαράδεκτες επικηρύξεις του, το 35% συμφωνούσε.
Ακόμα και καταλύτης…
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, ο Πολάκης είναι το σύνορο μεταξύ συστημικών και αντισυστημικών ψηφοφόρων. Με τον τρόπο του εμποδίζει τον ΣΥΡΙΖΑ να ανοιχτεί στα πελάγη ψηφοφόρων του ορθολογισμού και της κεντρώας λογικής, μα, ταυτόχρονα, εμποδίζει, χωρίς να το ξέρει, πρώην ψηφοφόρους της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ να επιστρέψουν έκαστος στη μητέρα παράταξη. Υπό αυτή την έννοια, αν δεν ήταν τόσο χυδαίος, τόσο τραμπούκος και τόσο αλαζονικά εγωιστής, θα μπορούσε να είναι και ο καταλύτης της αναμέτρησης.
Ευτυχώς, ο χαρακτήρας του δεν τον βοηθά, και αυτό σε έναν βαθμό εξυπηρετεί τη Ν.Δ. Οχι απόλυτα, όμως. Διότι όσοι επιχειρούν μέσα στη Ν.Δ. να παίξουν ρόλο ανάλογο του Πολάκη, προσφεύγοντας σε στοιχεία λαϊκού πολιτικού λόγου, δεν είναι πλέον πειστικοί. Γιατί είναι βαθιά συστημικοί. Λαϊκός λόγος και μοκασίνια γαλλικών οίκων Louis Vuitton αξίας 1.150 ευρώ δεν πάνε μαζί. Στη θέση της συντηρητικής παράταξης, λοιπόν, δεν θα πανηγύριζα για την επιστροφή του τραμπούκου. Θα μελετούσα τη διεργασία και θα πρόσεχα. Μετά τα Τέμπη άλλαξαν οι καιροί – έγιναν πιο άγριοι. Οπως ο Σφακιανός.
