Tο βάναυσο πολίτευμα της μονοκρατορίας της βαρβαρότητας μόνο η αληθινή τέχνη μπορεί να το καταλύσει.
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Αυτή η σκέψη ήταν αποτέλεσμα της παρακολούθησης μιας εξαιρετικής εκδήλωσης, που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπου ο Ρένος Χαραλαμπίδης και ο Γιάννης Χριστόπουλος απέτισαν, με λόγο και μουσική, φόρο τιμής σε ποιητές και συνθέτες του ελληνικού αστικού πολιτισμού, κυρίως από την εποχή του Μεσοπολέμου, οι οποίοι βρέθηκαν άδικα στο περιθώριο. Ο γενικός τίτλος της βραδιάς ήταν «Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων».
Οι δύο καλλιτέχνες, με τη συνοδεία της Σοφίας Ταμβακοπούλου στο πιάνο, έφεραν το κοινό της εκδήλωσης σε επαφή με ποιητές και συνθέτες που πάλευαν εναντίον των εξωτερικών δυσχερειών και των εσωτερικών δαιμόνων τους, την ίδια περίοδο που προσέφεραν στο άυλο θησαυροφυλάκιο της πνευματικής δημιουργίας τις δικές τους μουσικές και ποιητικές καταθέσεις.
Όπως ανέφεραν οι κύριοι Χαραλαμπίδης και Χριστόπουλος, ασχολήθηκαν με έργα λησμονημένων ποιητών, που «σαν να πέρασαν λαθραία και από το λογοτεχνικό σινάφι και από τη ζωή». Μεταξύ αυτών ακούστηκαν ποιήματα των Γιάννη Αηδονόπουλου, Πέτρου Δήμα, Μίνωος Ζώτου, Γιώργου Καρατζά, Γιώργου Κοτζιούλα, Αλέξανδρου Μπάρα, Γιάννη Χονδρογιάννη. Και από τους συνθέτες, ακούστηκαν έργα των Βασιλείου Θεοφάνους, Γιώργου Καζάσογλου, Λαυρεντίου Καμηλιέρη, Τιμοθέου Ξανθόπουλου, Αιμιλίου Ριάδη, Δημήτρη Ρόδιου, Αλέκου Σπάθη κ.ά. Την απαγγελία και τη σκηνοθετική επιμέλεια είχε ο Ρένος Χαραλαμπίδης, ενώ οι ερμηνείες των τραγουδιών έγιναν από τον τενόρο Γιάννη Χριστόπουλο.
Το πλήθος, αλλά και η ένταση του χειροκροτήματος στο αποθεωτικό φινάλε της εκδήλωσης απέδειξαν για μια εισέτι φορά ότι η ποιότητα δεν είναι εξ ορισμού «ασύμβατη» με το ευρύ κοινό και πως όποιος επιμένει ποιοτικά, αλλά και ελληνικά, μπορεί να καταφέρει αυτό που η κυριαρχούσα μετριοκρατία θεωρεί ακατόρθωτο: να επιτύχει εισπρακτικά, χωρίς να ρίξει το κοινό στον βούρκο της χυδαιότητας και της φτήνιας.
Η «Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων» αξίζει να περιοδεύσει στην Ελλάδα και να διδάξει τους θεατές πόσο σπουδαίους δημιουργούς έχουμε ρίξει, άθελά μας, στα ανήλιαγα κάτεργα της λησμονιάς.
