Οργισμένες διαδηλώσεις εναντίον τους. Δημοσκοπική πτώση. Διαταγές για αστυνομική βία. Αλαζονεία. Αντιλαϊκές αποφάσεις. Αδυναμία ανάληψης των ευθυνών τους. Και, εν τέλει, αυταρχισμός.
- του Βασίλη Γαλούπη
Μακρόν και Μητσοτάκης ακολουθούν κοινή πορεία. Εμφανίστηκαν σε ρόλο αρχηγών κομμάτων το 2016. Η άνοδός τους στην εξουσία έχει πολλές ομοιότητες. Το ίδιο και ο κατήφορός τους.
Ακόμα και χθες, ο Μακρόν είχε να αντιμετωπίσει τον θυμό εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών για τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, την οποία πέρασε μόνος του, στα όρια της αυταρχικότητας. Ο Μητσοτάκης, κόντρα σε ολόκληρη την κοινωνία, αποφάσισε να κάνει το πρώτο βήμα για την ιδιωτικοποίηση του νερού. Ακόμα και οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. είναι κάθετα αντίθετοι σε αυτό. Κι όμως, το έπραξε παρά τις γενικευμένες πολιτικές και λαϊκές αντιδράσεις.
Δύο πρόσωπα με παρόμοια πολιτική κοψιά, αφού ο Έλληνας πρωθυπουργός πορεύθηκε με το να κοπιάρει σε πολλά τον Γάλλο, ήρθαν χρονικά στο πολιτικό προσκήνιο σχεδόν μαζί και τώρα μοιάζουν να οδεύουν προς το ίδιο τέλος.
Το 2016, ο Μακρόν δημιούργησε το κόμμα του, ένα λαϊκό κίνημα, όπως το αποκαλούσε, που πρότεινε ένα μείγμα λαϊκισμού και νεοφιλελευθερισμού.
Ο Εμανουέλ Μακρόν ανέβηκε θριαμβευτικά στην εξουσία το 2017, με την υπόσχεση να μετατρέψει τη Γαλλία σε μια δυναμική χώρα που δημιουργεί θέσεις εργασίας, καλωσορίζοντας επενδυτές. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός το 2019, ποζάροντας ως μεταρρυθμιστής που θα έσωζε τη μεσαία τάξη από τη φοροκαταιγίδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Και στις δύο περιπτώσεις οι ψηφοφόροι άλλο αγόρασαν στην κάλπη και άλλο τούς βγήκε. Για τους δυο πολιτικούς, Μακρόν και Μητσοτάκη, τα προβλήματα ίσως μόλις να ξεκίνησαν.
Πριν από πέντε χρόνια, ο Μακρόν διαφήμισε ένα «ριζοσπαστικοποιημένο Κέντρο». Με σλόγκαν «Δεν είμαι ούτε δεξιός ούτε αριστερός», υποσχόταν φρέσκες ιδέες και προτεραιότητα στην κοινωνία. Στην πράξη, επικεντρώθηκε στις μπίζνες τόσο λαίμαργα, που μέχρι το 2018 είχε κατορθώσει να χάσει και τα τρία κεντρικά μέρη της βάσης των ψηφοφόρων του: τους κεντροαριστερούς μέσω των δημοσιονομικών μέτρων που πήρε και σκανδαλωδώς εξυπηρετούν τους πλουσίους. Τους συνταξιούχους, αφού συρρικνώθηκαν τα εισοδήματά τους. Τη μεσαία τάξη και τους νέους, λόγω των ανισοτήτων που διευρύνθηκαν και της ακρίβειας.
Λίγο πιο νότια, ο Μητσοτάκης, μέσω της αστρονομικής αύξησης στο κόστος ζωής, συρρικνώνει τη μεσαία τάξη σε βαθμό αφανισμού. Η τραγωδία των Τεμπών, αποτέλεσμα της αδιαφορίας του Μαξίμου για τους πολίτες και της εμμονής του να λειτουργεί μόνο υπέρ της κερδοφορίας εταιριών, έγινε ο καταλύτης, και τώρα όλα τα σκάνδαλα του Μητσοτάκη βαραίνουν πάνω του ταυτόχρονα.
Ο Μητσοτάκης, που στο παρελθόν αποτέλεσε μια φτωχή ρέπλικα του Μακρόν, από τις στρατιές επικοινωνιολόγων μέχρι το αξύριστο λουκ, δεν μπορεί πια να ποντάρει στο είδωλό του για να πάρει ιδέες πώς να σωθεί. Το Παρίσι καίγεται.
Οι Γάλλοι θεωρούν ότι ο πρόεδρός τους δεν σέβεται ούτε το Κοινοβούλιο ούτε τον λαό. Το πλάνο του Μακρόν ήταν να αυξήσει την ελάχιστη ηλικία συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη. Αλλά ο Μακρόν απέτυχε να πείσει τους πολίτες ότι η λύση του είναι η σωστή.
Στις 7 Μαρτίου άρχισαν συγκεντρώσεις και εθνικές απεργίες. Μόνο την πρώτη μέρα, 1.300.000 διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους. Τα 2/3 των Γάλλων θέλουν ο Μακρόν να πάρει πίσω το σχέδιό του.
Ο Μακρόν, που εξελέγη ουσιαστικά άνευ αντιπάλου τον περασμένο Ιούνιο, δεν κατάφερε να βρει τις απαραίτητες ψήφους, κι έτσι ενεργοποίησε μια οριακή θεσμικά συνταγματική διάταξη για να παρακάμψει την Εθνοσυνέλευση και να επιβάλει τη μεταρρύθμιση. Στις 20 Μαρτίου, η κυβέρνηση μειοψηφίας επέζησε από δύο διαδικασίες δυσπιστίας, ανοίγοντας τον δρόμο για τον νόμο του.
Όμως, ακόμα τα πράγματα δεν έχουν ξεκαθαρίσει για τον Γάλλο πρόεδρο. Ο νόμος πρέπει να εγκριθεί από το συνταγματικό συμβούλιο. Αλλά, ακόμα και αν εγκριθεί, για τον Μακρόν θα είναι μια πικρή νίκη.
Τώρα, ο κόσμος είναι στους δρόμους για να ανατρέψει τη μεταρρύθμιση που δεν μπόρεσε να ξεφορτωθεί στο Κοινοβούλιο. «Δεν θέλουμε το χάος» δήλωσε ο επικεφαλής της Force Ouvrière, ενός από τα μεγαλύτερα εργατικά συνδικάτα. «Θέλουμε να ακουστούμε».
Όμως, τίποτα δεν δείχνει ότι θα τους ακούσει ο Μακρόν. Είναι ο πρώτος πρόεδρος που κερδίζει επανεκλογή μετά την απαγόρευση στη Γαλλία για τρεις συνεχόμενες θητείες, το 2008. Που σημαίνει ότι το 2027 ο Μακρόν αποχωρεί. Δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει τους ψηφοφόρους ξανά. Καίει το τελευταίο του πολιτικό κεφάλαιο.
Οι Γάλλοι αισθάνονται ότι τίποτα δεν εμποδίζει πια τον απελευθερωμένο πρόεδρο να πάρει αντιδημοφιλείς αποφάσεις για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα που εκείνος επιθυμεί, χωρίς να δίνει δεκάρα για τα «θέλω» της κοινωνίας. Ο κόσμος στους δρόμους τώρα θέλει να τον στείλει στον κάδο σκουπιδιών της Ιστορίας, αλλά η αποστολή του Μακρόν λίγο – πολύ εξετελέσθη.
Ο Μακρόν, που είναι ακόμα στον πρώτο χρόνο της δεύτερης θητείας του και έχει φιλοδοξίες και για άλλες αλλαγές, ξεχνά τη σημασία της συναίνεσης της κοινωνίας. Ήδη στη Γαλλία σκέφτονται το 2027, όταν το αυταρχικό στιλ του προέδρου μπορεί να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στη Λεπέν, που περιμένει στη γωνία.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1977 στην Αμιάν της Γαλλίας από γονείς γιατρούς. Σπούδασε Διεθνή Πολιτική και Δημόσιες Υπηρεσίες στο Sciences Po, απ’ όπου έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο. Ξεκίνησε την πολιτική σταδιοδρομία του το 2004, ως οικονομικός επιθεωρητής στο υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών της Γαλλίας. Το 2008 εντάχθηκε στην τράπεζα Rothschild & Cie Banque, στον κλάδο επενδύσεων. Τον Απρίλιο του 2016 ανακοίνωσε τη δημιουργία του κόμματός του En Marche! («Εμπρός!»), μια συγχώνευση λαϊκισμού και νεοφιλελευθερισμού. Το 2017 εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας, ο νεότερος αρχηγός της χώρας από τον Ναπολέοντα Α’. Επανεξελέγη το 2022.
Διαβάστε ακόμα:
