Ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου, που ουδέποτε υπήρξε… μετριόφρων, δεν είχε τολμήσει να μιλήσει με τέτοιον κομπασμό. Αν άκουγε χθες κάποιος τον Ανδρέα Λοβέρδο, θα νόμιζε ότι έχει να κάνει με έναν πετυχημένο και χαρισματικό πολιτικό που έχει αγκαλιαστεί από τον κόσμο και κυριαρχεί στο πολιτικό στερέωμα.
- του Βασίλη Γαλούπη
Με κάποιον, δηλαδή, που σάρωσε στις εσωκομματικές εκλογές του κόμματός του και δεν ήρθε τρίτος και καταϊδρωμένος, πίσω ακόμα και από τον «τελειωμένο» Γιώργο Παπανδρέου.
«Εγώ δεν είμαι πρόσωπο που διαγράφεται» έστειλε χθες κι άλλο μήνυμα ο Λοβέρδος στον Ανδρουλάκη, για να τον κάνει να φανεί ακόμα πιο λίγος. «Εμένα κανείς δεν μπορεί να με ακουμπήσει με τέτοια διοικητικά μέτρα». «Δεν είμαι από αυτούς που μπορείς να τους φας εύκολα».
Τέτοιες κουβέντες μαζεμένες σε δύο λεπτά τηλεοπτικού χρόνου δεν έχει ξεστομίσει κανείς πολιτικός. Και δεν είναι η πρώτη φορά που ο Λοβέρδος μιλά σαν να είναι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ στις εποχές που το κόμμα του έπαιρνε 40% και 45%.
«Η πρόσφατη παρουσία μου στη Βουλή δείχνει ότι δίνω μια μάχη απόλυτης κριτικής σε μια αποτυχημένη κυβέρνηση με τις γραμμές του κόμματός μου και μέσα από τις τάξεις του κόμματός μου και πάω και πάρα πολύ καλά στην πορεία μου αυτή» αυτοθαυμάστηκε ξανά χθες.
Πρόσφατα, σε άλλη εκπομπή, όταν ρωτήθηκε «για ποιο πρόσωπο αυτή τη στιγμή στην πολιτική σκηνή λες γουστάρω, τον εμπιστεύομαι, πάει μπροστά και θα ’θελα αυτόν;», απάντησε: «Εγώ!»
Αν ο… Ναπολέοντας της πολιτικής στην Ελλάδα είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο… μικρός Ναπολέοντας είναι ο Λοβέρδος. Μιλά στην τηλεόραση και κάνει τον κόσμο να γελάει. Ο Λοβέρδος δεν άφησε Μνημόνιο για Μνημόνιο που να μην ψηφίσει και, το κυριότερο, να μην υπηρετήσει πιστά μέχρι και το τελευταίο μέτρο. Απέτυχε σε όλες τις υπουργικές του θητείες από το 2009 έως το 2015 αφήνοντας πίσω του καμένη γη στην υγεία, στην εργασία, στην παιδεία. Η πρωτοφανής διαπόμπευση των οροθετικών θα τον ακολουθεί για πάντα στην κοινωνική συνείδηση.
Ακόμα και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ τού γύρισαν την πλάτη στις εσωκομματικές εκλογές και τον άφησαν τρίτο, όταν όλα τα μητσοτακικά ΜΜΕ έδιναν τα ρέστα τους για να βγει πρώτος. Το ερώτημα είναι: Ποιον ακριβώς ρόλο στοχεύει στην πολιτική ο Λοβέρδος έπειτα από τόσες αποτυχίες;
Είναι σίγουρο ότι θέλει διακαώς την αρχηγία ενός κόμματος. Στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι, όπως έχει αποδείξει η ίδια η ζωή. Δεν τον ψηφίζουν. Δύο φορές έχει επιχειρήσει να φτιάξει το δικό του πολιτικό «μαγαζί», με τη ΡΙΚΣΣΥ το 2012 και με τη Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα το 2013, αλλά απέτυχαν κι έσβησαν από τον χάρτη σε λίγους μήνες.
Ετσι, ο Λοβέρδος φωνάζει κάθε φορά στα κανάλια για το πόσο μεγάλος πολιτικός είναι, ίσως για να το ακούσει και να πειστεί ο ίδιος. Είναι ο μεγαλύτερος θαυμαστής του εαυτού του, αλλά και ο μοναδικός, όπως φαίνεται.
Με τόσες αφορμές που έχει δώσει από τις εσωκομματικές εκλογές, τη στάση του κατά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο σκάνδαλο των υποκλοπών αλλά και σ’ αυτό το προεκλογικό διάστημα, ο Ανδρουλάκης είχε χίλιες ευκαιρίες να τον διώξει.
Ομως όλοι έχουν καταλάβει ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει πολιτική τόλμη και αυτό το βρίσκει διαρκώς μπροστά του. Και θα συνεχίσει να το βρίσκει. Ο Λοβέρδος υποτιμά ευθέως τη δύναμη του Ανδρουλάκη, όταν δήλωσε «κανένας δεν μπορεί να με φάει εμένα». Και μέχρι τώρα σ’ αυτό το μπρα-ντε-φερ επικρατεί ο βουλευτής.
Ο Λοβέρδος μιλάει σαν να ρυθμίζει αυτός όλες τις αρμοδιότητες του κόμματος σε όλους τους τομείς. Είναι αυτός που κλείνει και οριστικοποιεί τη συζήτηση. Και, βέβαια, είναι πάντα σίγουρος ότι οι πολιτικές απόψεις του είναι οι σωστές.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος, από τους «αγαπημένους» των συστημικών μέσων τα τελευταία 15 χρόνια, διψά ακόμα για αυτοεπιβεβαίωση. Πατάει πάνω σε μια λεπτή γραμμή μεταξύ τερατώδους αυτοπεποίθησης και γραφικότητας. Δεν ισορροπεί πάντα. Πλέον μπατάρει πιο συχνά από άλλοτε.
Το αντίδοτο στον εγωκεντρισμό, στον ναρκισσισμό και στην ανάγκη του Λοβέρδου να κυριαρχεί στο κόμμα είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Αλλά αυτός φοβάται. Κανένας πολιτικός δεν μεγαλούργησε όταν τρέμει και τη σκιά του μέσα στο ίδιο του το κόμμα και δεν μπορεί να πάρει κεφάλια.
Το μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ λίγο πριν ΑΠΌ τις εκλογές δεν είναι οι «δελφίνοι» του. Είναι ο ίδιος ο πρόεδρός του που δεν μπορεί να μεταφράσει σε ηγεσία την ενθουσιώδη στήριξη των φίλων του κόμματός του. Αν οι ψηφοφόροι ήθελαν τον Λοβέρδο, θα τον ψήφιζαν. Δεν το έπραξαν. Αντίθετα, έδειξαν εμπιστοσύνη στον Ανδρουλάκη για να καθαρίσει το κόμμα από τα «βαρίδια» και να του δώσει νέο προσανατολισμό.
Αυτός, όμως, δίστασε ακόμα και να διώξει επιτόπου την Εύα Καϊλή, όταν αυτή πουλούσε ξεδιάντροπα εκδούλευση στις κελεμπίες και τις παντόφλες του Κατάρ μέσα από την Ευρωβουλή, ξεφτιλίζοντας και τον εαυτό της και το ΠΑΣΟΚ. Ενας πρόεδρος που δεν έχει το πολιτικό ένστικτο και τη γνήσια αποφασιστικότητα να διαγράψει εγκαίρως ούτε καν την Καϊλή αφήνει κενά εξουσίας που πολλοί θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1956 στην Πάτρα. Σπούδασε στη Νομική του ΑΠΘ, με μεταπτυχιακό στις Βρυξέλλες. Το 1987 εξελέγη λέκτορας Συνταγματικού Δικαίου στο Πάντειο. Στα φοιτητικά χρόνια του ήταν γραμματέας της ΚΝΕ. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής το 2000 με το ΠΑΣΟΚ. Το 2012 ίδρυσε το κόμμα ΡΙΚΣΣΥ και διεγράφη από το ΠΑΣΟΚ. Το 2013 ίδρυσε το κόμμα Συμφωνία για την Νέα Ελλάδα, που συμμετείχε μαζί με την Ελιά στις ευρωεκλογές του 2014. Το 2015 και το 2019 εξελέγη βουλευτής με το ΚΙΝ.ΑΛ. Διετέλεσε υπουργός Εργασίας το 2009 και υπουργός Υγείας στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Το 2014 διορίστηκε, επί Σαμαρά, υπουργός Παιδείας. Το 2018 το όνομά του συνδέθηκε με το σκάνδαλο Novartis. Τον Αύγουστο 2022 απαλλάχθηκε από τη Δικαιοσύνη.
