Η υπόθεση με το τραπεζικό δάνειο του αναπληρωτή υπουργού Νίκου Παπαθανάση είναι δυστυχώς το σύμπτωμα, όχι το πρόβλημα. Αφού προσπεράσω το γεγονός ότι μετά τις υποθέσεις Πάτση και Νικολάου ο φάκελος Παπαθανάση δείχνει ότι η κεντροαριστερή διεύρυνση της Ν.Δ. μόνο προβλήματα προκάλεσε στην κυβερνητική παράταξη (και ο εν λόγω από το βαθύ ΠΑΣΟΚ προέρχεται), προτείνω να επικεντρωθούμε στα σπουδαία.
Το πρώτο και βασικό στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων είναι το εξής: Πώς παραμένει στην κυβέρνηση, και μάλιστα στο υπουργείο Αναπτύξεως, κάποιος που καταδικάστηκε έπειτα από αγωγή τράπεζας για καταδολίευση δανειστών; Στέκεται ένας τέτοιος άνθρωπος σε κυβέρνηση; Θα συνεχίσει να εγκρίνει δάνεια μέσα από το χαρτοφυλάκιό του;
Την ώρα, μάλιστα, που η Ν.Δ. παραδίδει μαθήματα στον ΣΥΡΙΖΑ για την απόφασή του να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ τον Νίκο Παππά, ο κύριος Παπαθανάσης θα περιληφθεί στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ.; Σοβαρά; Πολιτικά, το υπ’ αριθμόν ένα θέμα αυτό είναι. Οσον αφορά τώρα το «κούρεμα» των τόκων του δανείου του κατά 97%, επισημαίνω με αφορμή την υπόθεση αυτή το εξής:
Ο λόγος που δεν δίδουν σήμερα οι τράπεζες υψηλά επιτόκια καταθέσεων στους καταθέτες τους είναι, μεταξύ άλλων, και το γεγονός ότι «κουρεύονται» σαρωτικά τα δάνεια της ελίτ. Της πολιτικής ελίτ, της οικονομικής ελίτ, της ελίτ του βαθέος κράτους, ό,τι ονομάζεται ελίτ, τέλος πάντων. Ανθρωπος που γνωρίζει άριστα τι κάνουν οι τράπεζες και τα funds εδώ και καιρό μού είπε προ μηνός ότι αυτό που συμβαίνει αυτή την εποχή με τα δάνεια της ελίτ των «αρχολίπαρων» είναι χυδαίο. «Κουρεύονται» διαρκώς στη ζούλα δάνεια στο 90% της αξίας τους (η αγορά ισχυρίζεται «μάλλον με το αζημίωτο για όσους μεσολαβούν από τα funds») εις βάρος των καλοπληρωτών δανειοληπτών, των καταθετών και των συνεπών φορολογουμένων.
Οι μεν πρώτοι είναι τα κορόιδα. Κορυφαίος εφοπλιστής της χώρας, μάλιστα, μου εξομολογήθηκε την Καθαρά Δευτέρα ότι… μουντζώνει τον εαυτό του που δεν έλαβε δάνεια για την εταιρία του από ελληνικές τράπεζες και συνήψε συμβάσεις μόνο με αλλοδαπές, γιατί τώρα, με βάση όσα μαθαίνει, θα είχε καταφέρει να διαγράψει το σύνολο των οφειλών του!
Οι καλοπληρωτές είναι τα πρώτα θύματα, λοιπόν. Οι καταθέτες είναι τα δεύτερα. Διότι, πέραν της προκλήσεως της ανισοτίμου μεταχειρίσεως με τους λοιπούς δανειολήπτες, το μείζον για κάθε Παπαθανάση είναι το εξής: Οταν ένας αναπληρωτής υπουργός καταφέρνει και διαγράφει 2.000.000 από τους τόκους δανείου του, στην πραγματικότητα τους στερεί από τα κεφάλαια κάθε τράπεζας. Η οποία είναι στην κατάσταση που είναι (δεν εννοώ τη συγκεκριμένη), έρχεται τώρα και το προνομιακό «κούρεμα» και της κόβει τα πόδια.
Μπορεί αυτή η τράπεζα να δώσει δάνεια στους υγιείς μικρομεσαίους επιχειρηματίες που πασχίζουν να σταθούν στα πόδια τους; Μπορεί να δώσει στους καταθέτες της (τα λεφτά των οποίων σήκωσε για να δώσει το δάνειο του 1.400.000 ευρώ στον κάθε Παπαθανάση) αυξημένο επιτόκιο τώρα που αλλάζουν δραματικά οι συνθήκες; Μπορεί να απαλλάξει τους πελάτες της που είναι ταυτοχρόνως και φορολογούμενοι από τις δυσβάστακτες προμήθειες που επιβαρύνουν τις συναλλαγές της;
Οποιος έχει αντίθετη άποψη ας σηκώσει το τηλέφωνο και ας μου πει «κάνεις λάθος». Αλλά δεν κάνω. Γιατί γνωρίζω από πολλές και διαφορετικές πηγές μέχρι να φθάσουμε στο επεισόδιο Παπαθανάση ότι τράπεζες και funds με γνωστές μεθόδους σώζουν σπίτια μεγαλόσχημων από πλειστηριασμούς, τη στιγμή που είναι αδίστακτα όταν βρεθούν μπροστά στην περιουσία του ανυπεράσπιστου κοσμάκη. Γνωρίζω ότι «κουρεύουν» δάνεια στο μισό τουλάχιστον της αξίας τους και τα υπόλοιπα, αν γίνεται (όχι πάντα), τα μεταβιβάζουν σε άλλες τράπεζες. Καμιά φορά συμβαίνει κι αυτό.
Η υπόθεση Παπαθανάση είναι λοιπόν εμβληματική όχι ως προσωπική αλλά ως στρατηγική: Τι μήνυμα δίνει ένα σύστημα που διαγράφει τα δάνεια των ελίτ στον καλοπληρωτή, στον καταθέτη, στον φορολογούμενο. Λυπάμαι, αλλά το μήνυμα είναι ακριβώς αυτό: Σε έχω γραμμένο. Στα παλαιά μου τα παπούτσια. Τώρα τι μήνυμα θα δώσει ο καλοπληρωτής, ο καταθέτης και ο φορολογούμενος στο όλον σύστημα στις εκλογές, αυτό δεν το γνωρίζω επακριβώς. Αγνοώ. Αφήνω τη φαντασία σας να οργιάσει.
