Διαβάζω αυτές τις μέρες τη βιωματική αυτοβιογραφία της Ιταλίδας πρωθυπουργού κυρίας Μελόνι «Είμαι η Τζώρτζια – Οι ρίζες μου, οι ιδέες μου», η οποία κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις ITA VERO (βρίσκομαι ακόμη στα πρώτα κεφάλαια), και εντυπωσιάζομαι από τα εξής:
–Από τον ρόλο που παίζουν στη μελλοντική ανάδειξη ενός ηγέτη τα παιδικά του χρόνια. Τα σκληρά και γεμάτα αντιξοότητες παιδικά χρόνια. Η Μελόνι δεν γνώρισε παρά στο ελάχιστο τον πατέρα της, ο οποίος δεν επιθυμούσε τη γέννησή της και ζητούσε από τη μητέρα της να κάνει έκτρωση. Εκείνη αρνήθηκε και ανακάλεσε την απόφασή της την τελευταία στιγμή. Μεγαλώνοντας σε μονογονεϊκή οικογένεια, ασκήθηκε τόσο γρήγορα στην αντιξοότητα, ώστε απέκτησε την απαραίτητη αντοχή που χρειάζονται οι μοναχικές πορείες στην πολιτική. Η Ιταλίδα πρωθυπουργός θυμάται πως κοιμόταν στριμωγμένη μαζί με την αδερφή της στον στενό καναπέ του σπιτιού της γιαγιάς της, κατά κανόνα ανάποδα: τα πόδια της μιας αντίκριζαν το πρόσωπο της άλλης! Θυμάται επίσης πώς διαχειρίστηκε την απόρριψη όταν οι συμμαθητές της την απέκλειαν από αγώνες βόλεϊ λόγω αυξημένου βάρους. Ή πώς έτρεχε μαθήτρια του δημοτικού ασυνόδευτη, με την αδελφή της εννοείται, και άλλαζαν τα αεροπλάνα μέσα στη χώρα για να γνωρίσουν, έστω και για λίγο, τον πατέρα τους πριν εξαφανιστεί.
Δύσκολα παιδικά χρόνια, για διαφορετικούς λόγους, είχαν ο πρόεδρος Κλίντον, που μεγάλωσε με τον πατριό του, αν θυμάμαι καλά την αυτοβιογραφία του, ο πρόεδρος Ομπάμα, στην ανατροφή του οποίου (όπως και της Μελόνι) έπαιξαν ρόλο οι παππούδες του και οι γιαγιάδες του, και η θυγατέρα του μπακάλη Θάτσερ, η Μάργκαρετ.
– Το δεύτερο που με εντυπωσιάζει στην αυτοβιογραφία Μελόνι -συναφές με το πρώτο- είναι πού βρήκε τη δύναμη να βγει μπροστά και να ανανεώσει την ιταλική Κεντροδεξιά. Η Μελόνι θυμάται μια περιπέτεια από τα παιδικά της χρόνια. Ενα ξεχασμένο κερί στο παιδικό δωμάτιο που διατηρούσε από κοινού με την αδερφή της έκανε λαμπάδα το σπίτι της, που κάηκε ολοσχερώς. Τόσο η μητέρα της όσο και η ίδια με την αδελφή της άντεξαν το σοκ και μηδένισαν το κοντέρ. Αρχισαν τη ζωή τους από την αρχή. «Αφού κατάφερα να ξεπεράσω το σοκ αυτής της πυρκαγιάς, αντιλαμβάνομαι τώρα γιατί μπόρεσα να είμαι ψύχραιμη όταν άρχισε να καίγεται το δικό μου πολιτικό σπίτι και έπρεπε να αρχίσω από την αρχή» σημειώνει grosso modo στο βιβλίο, αναφερόμενη στην επανίδρυση της ιταλικής δεξιάς.
-Το τρίτο που συγκρατώ από την ανάγνωση του βιβλίου της Μελόνι είναι το απρόοπτο. Πόσο απρόοπτα μπορεί να ξεπηδήσει μέσα από το πλήθος ο νέος ηγέτης. Η Μελόνι μιλούσε σε μια πλατεία με τον Πέπε Γκρίλο και τον Μπερλουσκόνι εναντίον του πρωθυπουργού Κόντε, όταν της πέρασε από το μυαλό η ιδέα να μιλήσει από καρδιάς και όχι από χειρόγραφο. Εκεί είπε το περίφημο «είμαι γυναίκα, είμαι μητέρα, είμαι Ιταλίδα, είμαι χριστιανή». Αλλά μη φανταστεί κανείς ότι αμέσως έγινε αντιληπτή η δύναμη του μηνύματός της. Τα πιο δυνατά συνθήματα στον νέο κόσμο είναι αυτά που θεωρούνται ξεπερασμένα. Αυτά που υποτιμούνται ως οπισθοδρομικά. Οπως διηγείται η Ιταλίδα πρωθυπουργός, η φράση της αυτή, που εμπερικλείει με τρόπο απλό και δυνατό την αξία της ταυτότητας, έγινε τραγούδι με τη φωνή της από ένα νεανικό συγκρότημα που θέλησε να τη χλευάσει και να τη σατιρίσει στην επικράτεια. Αλλά, φευ, η ζωή είχε άλλα σχέδια: με τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα στην πραγματικότητα οι πιτσιρικάδες έγιναν άθελά τους πρέσβεις της Μελόνι, χορηγοί επικοινωνίας της!
Οπως εξηγεί η Ιταλίδα πρωθυπουργός, χάρη στην ιδέα των νέων να ντύσουν με μοντέρνα μουσική τα λόγια που είπε σε μια πλατεία κατάφερε να πιάσει επαφή με τη νεολαία που γεννήθηκε το 2000. Το μήνυμά της έφτασε παντού! Είναι αυτονόητο πως, όταν ολοκληρώσω την ανάγνωση του βιβλίου, θα επανέλθω για συνολική αξιολόγηση. Η Ιταλίδα πρωθυπουργός, που προγραμματίζει να επισκεφθεί την πατρίδα μας προσεχώς (καθώς έγινε πλέον δεκτή στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και τα περί «Ακροδεξιάς» που λανσάσει για αυτήν η ημέτερη Αριστερά είναι ετικέτες χωρίς αντίκρισμα), προχώρησε προχθές σε μια εντυπωσιακή κίνηση προστασίας της ιταλικής γλώσσας από τα αγγλικά που παρεισφρέουν στην επίσημη κρατική γλώσσα και όχι μόνο. Είναι προφανές ότι διαθέτει συγκροτημένη ιδεολογική ατζέντα.
Επειδή πυρκαγιά δεν έχει πάρει μόνο το ιταλικό πολιτικό σύστημα αλλά και το δικό μας -και αυτό καίγεται!-, ας έχουμε λίγο τον νου μας. Ειδικώς το βολεμένο πολιτικό μας σύστημα που εξακολουθεί να αντιπαρατίθεται με τον παλαιό τρόπο. Από πού θα ξεπεταχτεί το απρόοπτο που θα το σαρώσει δεν μπορεί να το προβλέψει κανείς. Ακόμη και αν παρακολουθεί διά τηλεφώνου τη μισή Ελλάδα. Οι συγκεντρώσεις και οι επευφημίες στα τέκνα των βασιλέων στην κηδεία του Κωνσταντίνου, η συγκέντρωση για το νερό στην πλατεία Αριστοτέλους, η πορεία που έγινε ξαφνικά την Παρασκευή το βράδυ στο κέντρο των Αθηνών από νεαρούς τριαντάρηδες, όλα μάς λένε πως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Εάν τυχόν οι αισθητήρες του συστήματος καταφέρουν να την εντοπίσουν και να την περιορίσουν τώρα, θα φουντώσει στις ευρωεκλογές. Απλώς αναπόφευκτον.
