Έκλεισα προχθές το βράδυ την τηλεόραση βλέποντας τον Κυριάκο να μιλάει στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, στο διαφημιστικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας, τον Ερντογάν να πανηγυρίζει τραγουδώντας για το σχεδόν 50% που έλαβε στις προεδρικές εκλογές της Τουρκίας 20 χρόνια μετά την άνοδό του στην εξουσία, τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ να τσακώνονται για το αν το σπάταλο οικονομικό πρόγραμμα της αντιπολίτευσης θα είναι αιτία για να χάσουμε την επενδυτική βαθμίδα και να χρεοκοπήσουμε ξανά. Και βεβαίως είδα χιλιάδες παιδιά προσφύγων του 1922 να πανηγυρίζουν στη Φιλαδέλφεια το πρωτάθλημα της ΑΕΚ, στην πραγματικότητα την ιστορία τους και την ταυτότητά τους. Πως παρά τον διωγμό από τους Τούρκους έμειναν όρθιοι και έναν αιώνα μετά προκόβουν.
Αναλογίστηκα τελικά ότι η πολιτική είναι κυρίως μια πνευματική υπόθεση και δευτερευόντως υλική. Πρώτα επικρατείς με τις ιδέες σου και με τις πράξεις σου στον νου των ανθρώπων και μετά με τις παροχές σου. Τα διλήμματα που αντιμετωπίζουμε και στην εξωτερική μας πολιτική και στην οικονομία μας είναι αιωνίως τα ίδια. Το αυτό ισχύει και για τη γείτονα. Πόσα περιθώρια εθνικής ανεξαρτησίας έχουμε και πόσο πιστοί πρέπει να είμαστε στους συμμάχους; Πόσα περιθώρια οικονομικής ανεξαρτησίας έχουμε και τι πρέπει να κάνουμε για να μη θυμώνουμε τις αγορές; Πόσο αυτεξούσιοι είμαστε εντέλει; Αν οι ηγεσίες μας δεν αποφασίσουν βαθιά μέσα τους από πεποίθηση ότι προηγείται η πατρίδα και έπονται οι σύμμαχοι, ότι προηγούνται οι άνθρωποι και μετά οι οίκοι αξιολόγησης, τότε όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής που έρχεται, το πολιτικό μας σύστημα δεν θα πατά σε στέρεο έδαφος.
Καμία αυτοκριτική
Το πολιτικό σύστημα δεν κάνει καμιά αυτοκριτική για το γεγονός ότι πέρασαν 13 χρόνια από την κρίση και μολονότι υιοθετήσαμε όλες τις εισαγόμενες ψευτομεταρρυθμίσεις της τρόικας, η Ελλάδα παραμένει μια χώρα υπηρεσιών που παράγει ως εργατικό δυναμικό σεφ, σερβιτόρους και μπράβους, και δεν την εμπιστεύεται κανείς για επενδύσεις. Παρά μόνον για αγορά εταιριών και κατοικιών, οι οποίες εμφανίζονται ως… επενδύσεις. Αυτή δεν είναι μια πολιτική για τον άνθρωπο αλλά για τους μετόχους. Νυν και μελλοντικούς. (Μαθαίνω ότι η πολιτική μας τάξη ενδιαφέρεται να συμμετάσχει με αχυρανθρώπους στο μετοχικό κεφάλαιο εταιριών που ευνοεί με αποφάσεις της, κατά τα πρότυπα του Κατάρ). Είναι μια πολιτική που επιτρέπει σε αυτούς που μοιράζουν μερικές παροχές σε οικονομικά αδύναμους (τόσο όσο) να κοιμούνται τα βράδια «ήσυχοι», δίχως τύψεις.
Η πολιτική της οικονομικής ανεξαρτησίας προϋποθέτει έναν χρυσό κανόνα: την τήρηση των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας, γιατί δεν ζούμε σε έναν κόσμο όπου πορευόμαστε μόνοι, αλλά και μεγαλοκαρδία για τους ανθρώπους. Το ίδιο ισχύει και για την εξωτερική μας πολιτική. Για τη θέση της πατρίδας μας στον κόσμο.
Πνευματική άσκηση είναι κυρίως η αντίληψη που πρέπει να έχουμε για τα πράγματα και δευτερευόντως υλιστική. Αν ζούμε για να δίνουμε δίκαιο στους ξένους και το άδικο σε εμάς ή αν δεν έχουμε το θάρρος να βάζουμε τη φωνή στους γείτονες όταν προσβάλλουν τον ελληνισμό, αυτό συνδέεται αμέσως με την αντίληψη των πραγμάτων. Οταν λες ότι οι γερμανικές αποζημιώσεις αφορούν το παρελθόν και ότι το μέλλον είναι η κλιματική αλλαγή και η τεχνητή νοημοσύνη, δεν απεμπολείς μόνο μία πάγια διεκδίκηση της χώρας, αλλά στην πραγματικότητα αποκαλύπτεις την αντίληψή σου για την εθνική ταυτότητα. Οτι αρνείσαι να παραλάβεις τη σκυτάλη από τους πρόσφυγες γονείς σου και παππούδες σου, από εκείνους που πείνασαν και λιμοκτόνησαν για να παραδώσουν το έθνος στις νεότερες γενιές, σαν κι εμάς. Οταν δεν σηκώνεις το τηλέφωνο να διαμαρτυρηθείς στον γείτονά σου για τη φυλάκιση ενός Ελληνα, τη στιγμή που η πατρίδα σου έχει ενσωματώσει 1.000.000 μετανάστες από τη χώρα του, τότε τι να το κάνω το Κογκρέσο και την αποθέωση; Ηταν μοναδική στιγμή στην πολιτική μας Ιστορία, και σ’ το αναγνωρίζω, αλλά εκτός απ’ αυτό υπάρχουν κι άλλα. Εδώ σε θέλω.
