Υπάρχει συνέχεια λοιπόν στο νεότερο ελληνικό κράτος. Συνέχεια και συνέπεια, που εξαναγκάζουν μια υπηρεσιακή κυβέρνηση να ακολουθεί πιστά τα βήματα και την πολιτική γλώσσα των προηγουμένων…
Εχετε καμιά αμφιβολία ότι η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη – Ειρήνης Αγαπηδάκη θα έσπευδε να κηρύξει εθνικό πένθος για το ναυάγιο Αφροασιατών σε διεθνή ύδατα έξω από την Πύλο; Το ίδιο δεν θα είχε κάνει ασμένως και ο λαθρολάγνος ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να γκρεμίσει τους φράχτες για… να ανταμώσουν ελεύθερα οι λαοί;
Ε, αυτό ακριβώς έπραξε και ο δύστυχος ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός, εκθέτοντας τη χώρα διεθνώς και υποχρεώνοντας το κράτος να συμμεριστεί εμπράκτως (και όχι απλά νοερώς) το πένθος κάποιων τρίτων, που έπαιξαν τη ζωή τους «κορόνα γράμματα».
Πως του ήρθε, αλήθεια, να κηρύξει εθνικό πένθος; Κεκτημένη ταχύτητα γαρ. Θα ρώτησε και κείνο το άλλο «υπηρεσιακό» φυντάνι, τον υπουργό Μετανάστευσης, που ήταν πρώην υπάλληλος του ΔΟΜ (του διεθνούς οργανισμού, δηλαδή, που κατ’ ουσίαν προάγει την παράνομη μετανάστευση), θα πήρε και κάποιο τηλέφωνο την κυρία Πρόεδρο, μπορεί να μίλησε και με τον ίδιο τον Μητσοτάκη, ώστε στο τέλος αποφάσισε: τριήμερο εθνικό πένθος!
Πένθος εντάξει, κύριε Σαρμά, κατανοητό. Εθνικό, όμως, από πού κι ως πού; Για αλλόθρησκους και αλλογενείς που βούλιαξαν σε διεθνή ύδατα, επειδή εμπιστεύθηκαν τις ζωές τους σε εγκληματίες δουλεμπόρους οι οποίοι μάντρωσαν γυναίκες και παιδιά στα αμπάρια;
Οχι, αγαπητέ κύριε πρωθυπουργέ. Τα έχετε μπερδέψει λίγο τα πράγματα… Αυτό το υποκριτικό περίσσευμα ανθρωπισμού, είτε στη φραγκολεβαντίνικη νεολίμπεραλ εκδοχή του Μητσοτάκη είτε στην αριστερή αλληλέγγυα εκδοχή του Τσίπρα, κρατήστε το για το σπίτι σας. Οι Ελληνες, που βίωσαν, πριν από λίγους μήνες μονάχα, την απίστευτη τραγωδία στα Τέμπη, με τα παιδιά τους που ταξίδευαν αμέριμνα στις οικονομικές θέσεις για να προλάβουν το μάθημα της επομένης, δεν ανέχονται τέτοιες αδόκιμες γενικεύσεις και συμψηφισμούς.
Θα μου πείτε «ανθρώπινες ζωές και οι μεν και οι δε». Αναμφισβήτητα. Αλλά κρατήστε το κράτος μακριά από το πένθος. Στην περίπτωση της Πύλου δεν έχει καμία δουλειά να θρηνεί το κράτος. Εκτός κι αν έχει αναλάβει εργολαβικά την προστασία των απανταχού λαθροεποίκων ή, ακόμη χειρότερα, ομολογεί δημοσίως ότι έχει ευθύνη για αυτό που συνέβη και προσπαθεί με κάποιον τρόπο να επανορθώσει.
Το κράτος και οι πολιτικοί του είχαν σίγουρα ακέραιη την ευθύνη για το τριτοκοσμικών προδιαγραφών σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Τα παιδιά μας πλήρωσαν την αβελτηρία της Πολιτείας και την αναισθησία ασυνείδητων καθαρμάτων που εκλέγονται με την ψήφο του λαού. Το εθνικό πένθος, σε εκείνη την περίπτωση, ήταν απόλυτα επιβεβλημένο, γιατί, εκτός όλων των άλλων, αποτελούσε και μια ελάχιστη ομολογία ενοχής για την αδυναμία του κράτους να προστατεύσει τις ζωές των παιδιών μας.
Στην Πύλο τι ακριβώς κάναμε λάθος; Γιατί έσπευσε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας στον τόπο της περισυλλογής των ναυαγών, όπως ακριβώς είχε κάνει και στα Τέμπη πετώντας τα λουλούδια στα καμένα βαγόνια λες και βρισκόταν στην πίστα; Τι δουλειά είχε να συρθεί στην Καλαμάτα και να διαπληκτίζεται με τους «πυροβολημένους» αλληλέγγυους του ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος είναι ο πιο… ανθρωπιστής;
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι τι ακριβώς μας συμβαίνει; Από ποια ψυχική νόσο υποφέρουμε, που φαίνεται να είναι και μεταδοτική, αφού οδήγησε και τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό σε κορυφαίο ολίσθημα; Τελούμε σε ομαδική παράκρουση και βγάζουμε ενοχικό σύνδρομο για τις συμφορές άλλων; Γίναμε ξαφνικά τόσο ανθρωπιστές, που θέλουμε ως κράτος να επωμιστούμε τη σωτηρία των αναξιοπαθούντων του πλανήτη; Με αυτά και με αυτά, φοβούμαι ότι θα καταφέρουμε ακόμη και έννοιες ιερές, όπως το «εθνικό πένθος», να χάσουν το νόημά τους…
