Η Ευγενία έχει τύψεις για το κακό που προκάλεσε στην Αλεξάνδρα και τον Ιάσονα. Όμως αυτό που δεν αντέχει σε καμία περίπτωση είναι να βρίσκεται μακριά από τον Μάρκο. Εκείνος όμως της ζητάει να χωρίσουν. «Δεν μπορούμε πλέον να είμαστε μαζί μετά από αυτό», είναι τα λόγια του. «Μη, σε παρακαλώ. Ξέρω ότι έκανα λάθη και θα έκανα τα πάντα για να τα διορθώσω. Αλλά σκέψου κι εμένα», τον εκλιπαρεί. «Τι να σκεφτώ; Εξαιτίας σου πήγε να σκοτωθεί ένας άνθρωπος και να μείνουν δύο παιδιά ορφανά», της φωνάζει. Εκείνη πέφτει στα πόδια του. «Εγώ για σένα…», λέει μέσα στα αναφιλητά της.
«Εμένα μη με ανακατεύεις σε όσα έχει βάλει το άρρωστο μυαλό σου. Τόσες φορές σου είπα ότι δεν έχω τίποτα με την Αλεξάνδρα αλλά εσύ εκεί, κολλημένη στις εμμονές σου». Η Ευγενία δεν μπορεί να σταματήσει να κλαίει: «Σε παρακαλώ. Μη με διώξεις. Δεν μπορώ μακριά σου». «Φύγε», της φωνάζει. Εκείνη παραμένει πεσμένη στα πόδια του. Την αρπάζει και τη σέρνει ενώ εκείνη αντιστέκεται. Ανοίγει την πόρτα και την πετάει σχεδόν με τις κλωτσιές έξω.
Η Ευγενία έχει πάει στο σπίτι του Στέφανου όπου μένει και η θεία της. Δεν μπορεί να φανταστεί ότι πλέον είναι εντελώς μόνη και ότι ο άνθρωπος που έκανε τα πάντα γι’ αυτόν την κοιτάζει με αυτό το απεχθές βλέμμα. Ετσι δίνει το παιδί της στη Νότα να το πάει στον πατέρα του και να το φροντίσει. Την ώρα που το έχει η θεία της στην αγκαλιά της του γλυκομιλάει και το φιλάει. Φιλάει και την αδελφή του πατέρα της. Η γυναίκα δεν μπορεί να διανοηθεί τι είναι αυτό που έχει βάλει στο μυαλό της να κάνει η ανιψιά της. Όταν εκείνη φεύγει, η νεαρή γιατρός γράφει ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα, γεμίζει τη μπανιέρα με νερό, μπαίνει μέσα, και κόβει τις φλέβες της.
