Χαζολογούσα στο διαδίκτυο ανάμεσα σε κοινότοπα αναμασήματα για τους ήρωες του μοιραίου Καναντέρ, του στιλ που σε αηδιάζουν, όπως «Καλό παράδεισο, παιδιά», «ποτέ πια», «βαρύς ο φόρος του αίματος» και άλλα τέτοια, που σε λίγες μέρες θα ξεχαστούν, όπως ξεχάστηκαν το Μάτι, τα Τέμπη, η Μάνδρα και τόσα άλλα και θα μείνει ο πόνος των οικογενειών από τη μια μεριά και η αδιαφορία των αρμοδίων από την άλλη.
Όμως, ανάμεσα στα κροκοδείλια δάκρυα της μιας ανάσας είδα και κάτι πολύ ενδιαφέρον. Η άγνωστη φίλη Μ. Τσ. αναρωτιόταν: «Πόσες και ποιες ΜΚΟ πήγαν για βοήθεια στη Ρόδο;»
Αλήθεια, πού είναι όλοι αυτοί οι ψυχοπονιάρηδες που τραβάνε τις κοτσίδες τους για τη «Μαρία του Εβρου;». Πού είναι όλοι εκείνοι που σκαρώνουν διαδήλωση στο άψε σβήσε, διότι κάποιος κυνήγησε μια γάτα λέγοντας «βρε ουστ» και όχι «σας παρακαλώ, κυρία γάτα, έχετε την καλοσύνη να αφήσετε κάτω το ψάρι μου;»
Άφαντοι. Γιατί; Δεν έχει ψητό εκεί; Όχι, δεν έχει. Χώρια που μπορεί και να καούμε. Εξάλλου κορόιδα είναι οι άλλοι ψυχοπονιάρηδες, ο Πάπας και η Σούζαν Σάραντον, που κάνουν την… κορόιδα. Ούτε καν ένα μήνυμα συμπαθείας για την… επιτελική καταστροφή. Βρε, ου να μου χαθείτε όλοι σας. Υποκριτές.
