Ο Αναστάσης Κολοβός είναι ένας πετυχημένος ηθοποιός του θεάτρου και της τηλεόρασης με ρόλους που τον έχουν κάνει να αγαπηθεί από το κοινό. Ο ρόλος του μέσα από την κινηματογραφική ταινία «Τσίου» έχει γίνει διαχρονικός, ενώ μέσα από τη σειρά του Alpha «Ελα στη θέση μου» ο ρόλος του ως «Ζούβας» αγαπήθηκε πολύ.
- Από τον Βαγγέλη Καράλη
Αλλάζοντας κλίμα, ο ηθοποιός εξομολογείται στην «Εspresso» τον έρωτά του με τη σύντροφο της ζωής του Αθανασία και τη σκέψη τους να υιοθετήσουν μαζί ένα παιδάκι.
Τι αναμνήσεις έχετε από τα παιδικά σας χρόνια;
Μεγάλωσα με δύο υπέροχους και δοτικούς γονείς και πηγαινοερχόμασταν από πόλη σε πόλη, μια και ο πατέρας ήταν στρατιωτικός. Αυτό με βοήθησε πολύ να αναπτύξω στο έπακρο την κοινωνική μου φύση, αφού έπρεπε να επιβιώνω κάθε φορά σε καινούργιο περιβάλλον. Συνοδοιπόρος στο ταξίδι των παιδικών μου χρόνων υπήρξε ο αδερφός μου, με τον οποίο η σχέση μας παραμένει πολύ όμορφη. Η μόνη μου σταθερά ήταν η Κύμη Ευβοίας τα καλοκαίρια, αφού η γιαγιά και ο παππούς και η μαμά Ολγα είναι από εκεί, οι πρώτες αλητείες, τα πρώτα μεθύσια, οι πρώτοι έρωτες…
Εχετε σπουδάσει Φυσική στο ΑΠΘ. Πώς προέκυψε η υποκριτική;
Στο ΑΠΘ πέρασα γιατί κάπου έπρεπε να περάσω, «τω καιρώ εκείνω» δυστυχώς μόνο οι ακαδημαϊκές σπουδές θεωρούνταν σπουδές με «μέλλον». Ετσι, λοιπόν, και ο μικρός Ανάστασης έφυγε για Θεσσαλονίκη περιμένοντας να αντικρίσει ένα πανεπιστημιακό κτίριο αντίστοιχο αμερικανικού κολεγίου. Βλέποντας, λοιπόν, το κτίριο ήξερα πως εγώ εδώ ούτε καν. Μεγάλος σταθμός στη ζωή μου στο πανεπιστήμιο υπήρξε ο κολλητός μου φίλος Γιώργος που γνώρισα στη σχολή – πόσο μπροστά σε μουσικές και φιλοσοφία! Μέσω του Γιώργου γνώρισα την Τάμυ Παπαχρήστου και τη θεατρική της ομάδα Traverso. Από κει και πέρα όλα δρομολογήθηκαν. Από το πρώτο φυλλάδιο του θεατρικού εργαστηρίου Μορφές, που έπεσε περίπου την ίδια εποχή στα χέρια μου, ήξερα πως εγώ αυτό θέλω να κάνω στο υπόλοιπο της ζωής μου.
Ποιο ήταν το τηλεοπτικό σας ντεμπούτο και τι αναμνήσεις έχετε;
«Το κλειδί» με τον Πέτρο Φιλιππίδη ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική επαφή ενώ ήμουν ακόμη στη δραματική σχολή, λίγο πριν από το 2000. Μόλις μάθαμε με τον συμφοιτητή μου Νίκο Χατζηδημητρίου πως θα συμμετάσχουμε, αφού μας πρότεινε ο Τάκης Χρυσικάκος (δάσκαλός μου), το προηγούμενο βράδυ ήπιαμε τόσο που, φυσικά, αργήσαμε στο γύρισμα την άλλη μέρα, με τη δικαιολογία πως πάθαμε λάστιχο. Βουτήξαμε τα χέρια μας στα λάστιχα προτού μπούμε στο πλατό για να γίνει όσο πιο αληθοφανές γίνεται, πιο ψαρωμένοι πεθαίνεις, τρέμανε τα χέρια μου.
Εχετε συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές. Ποια ξεχωρίζετε και γιατί;
Ολους τους αγαπώ με έναν τρόπο. «Καψουρεύτηκα» τον Βαλάντη από την «Τσιγγάνα πεθερά», αλλά αγάπησα βαθιά τον Ζούβα από το «Ελα στη θέση μου». Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Νίκο (ψευδώνυμο Τραβόλτα) από το χωριό μου, την Κύμη, που δεν ζει πια, γιατί αντέγραψα την προσωπικότητά του. Ο Ζούβας, ναι, θα ομολογήσω πως μου λείπει πολύ, νομίζω ότι μέχρι να πεθάνω θα με φωνάζουν στον δρόμο Ζούβα!
Η σειρά «Ελα στη θέση μου» γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Πώς το βιώσατε όλο αυτό;
Να σου πω την αλήθεια, η σειρά ήρθε σχετικά αργά στην τηλεοπτική μου καριέρα, μία και είχα συμμετάσχει σε πολλές άλλες πριν. Οπως προείπα, όμως, ο Ζούβας ήταν σταθμός στη ζωή μου και την επιτυχία την εξέλαβα σαν το αποτέλεσμα της σκληρής μου δουλειάς. Κατά τα άλλα, η ζωή μου και οι συνήθειές μου δεν άλλαξαν παρ’ όλη τη χαρά που βίωσα όλα αυτά τα πέντε χρόνια. Είμαι σχεδόν 30 χρόνια στη δουλειά και ξέρω πόσο αναλώσιμοι είμαστε για να αφήσω μια επιτυχία να με κάνει να καβαλήσω καλάμι. Αλλωστε, όπως λέω, ηθοποιοί είμαστε, παιδιά, ηρεμήστε, δεν ανακαλύψαμε και την πενικιλίνη.
Επίσης, ιδιαίτερη στιγμή στην καριέρα σας αποτελεί η κινηματογραφική ταινία «Τσίου». Τι πιστεύετε ότι την έχει κάνει διαχρονική και πείτε μας δυο λόγια για το παρασκήνιο της ταινίας;
Το low budget της ταινίας το 2005 ήταν παροιμιώδες. Κάναμε τα γυρίσματα στις γειτονιές και στα σπίτια μας, σκέψου. Η επιτυχία νομίζω οφείλεται στο αυθεντικό των χαρακτήρων, στο έως αφιλτράριστο παίξιμο των ηθοποιών, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι ένα τόσο σκληρό θέμα όπως τα ναρκωτικά μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με μια τρυφερότητα. Δεκαπενταύγουστος σε μια άδεια Αθήνα ο Τσίου ψάχνει τη δόση του και συναντά διάφορους ανθρώπους με τους οποίος αλληλεπιδρά, προκύπτοντας πολλές κωμικοτραγικές καταστάσεις… Φτιάξαμε μια ταινία με αγάπη, νεανική, αυτό και μόνο έκανε τον κόσμο να την αγαπήσει.
Φέτος το καλοκαίρι, μάλιστα, η ταινία μεταφέρθηκε και στο θεατρικό σανίδι με μεγάλη επιτυχία. Πώς το βιώσατε όλο αυτό;
Οντως η μεταφορά από τη μεγάλη οθόνη στο θεατρικό σανίδι έγινε με τεράστια επιτυχία. Ο Μάκης Παπαδημητράτος, δημιουργός και σκηνοθέτης, αλλά και ο Αλέξανδρος Παρίσης (Τσίου), η Καλλιόπη Τζερμάνη, ο Στράτος Σωπύλης, εγώ και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί, 21 στο σύνολο, φέραμε εις πέρας ενάμιση μήνα παραστάσεων με τον Βοτανικό Live Stage κατάμεστο. Η ωριμότητα με την οποία έγινε αυτό το project μου έδωσε τεράστια χαρά. Είναι συγκινητικό να παίζεις έπειτα από 20 χρόνια με τους ίδιους ηθοποιούς και όλοι ζωντανοί, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ηταν σαν ένα μεγάλο συνεχές πάρτι με αγαπημένους φίλους.
Εχετε δηλώσει σε συνέντευξή σας ότι ο ηθοποιός δεν θέλετε να υπερκαλύψει τον άνθρωπο. Τι εννοείτε με αυτό;
Ο ηθοποιός είναι μια δουλειά όπως όλες οι άλλες. Είμαι ηθοποιός, όπως θα ήμουν πωλητής, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός κ.λπ. Δεν θα ήθελα ποτέ η αναγνωρισιμότητα και τα φώτα να με ορίσουν – δεν βρήκα και το φάρμακο για τον καρκίνο. Δεν γουστάρω τις ταμπέλες στη ζωή μου. Είμαι ο Αναστάσης. Ο Τάσος για τους κολλητούς που είτε αγαπώ και με αγαπούν είτε όχι. Δεν θα ήθελα αποδοχή λόγω της δουλειάς μου από τους ανθρώπους μου αλλά επειδή είμαι αυτό που είμαι, και προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Με ενδιαφέρει η αναγνώριση στη δουλειά, όπως όλους, φαντάζομαι, αλλά στη ζωή μου δεν εκμεταλλεύτηκα ποτέ το όνομά μου και την καριέρα μου.
Για να αλλάξουμε κλίμα, τι ρόλο παίζει για εσάς στη ζωή σας η σύντροφός σας Αθανασία;
Με τη σύντροφό μου έχουμε από κοινού στο μυαλό μας να μην τεκνοποιήσουμε. Παιδί για εμάς είναι η ίδια η σχέση, που την αγαπάμε, την τρέφουμε, την ποτίζουμε και καμιά φορά τη μαλώνουμε αν κάνει αταξίες, ίσως να υιοθετήσουμε ένα παιδί κάποια στιγμή. Η Αθανασία Κούσουλα είναι η συνοδοιπόρος μου στο ταξίδι της ζωής μου. Την αγαπώ, τη σέβομαι και πρωτίστως τη θαυμάζω. Σαν σύμβουλος ψυχικής υγείας βοηθάει πολύ κόσμο και αυτό με κάνει να τη θαυμάζω. Το μαγικό είναι ότι παίρνω πίσω feedback υπέροχων συναισθημάτων.
Πώς έγινε η γνωριμία σας;
Τη γνώρισα σαν ηθοποιό, αφού είχε τελειώσει το Πάντειο Πανεπιστήμιο ως ψυχολόγος. Οταν είδε τη δυσκολία της δουλειάς μέσα από εμένα από κοντά και την καθημερινότητά μου, απομυθοποίησε καταστάσεις και κάποιους ανθρώπους και έφυγε τρέχοντας. Επειτα από άπειρα πτυχία, πια ασκεί τη δουλειά της τέλεια ως ψυχολόγος, αφού ανακατεύει την ψυχολογία με τη διατροφολογία και τη γυμναστική, και έχει βοηθήσει εκατοντάδες ανθρώπους.
Κλείνοντας, επαγγελματικά τι ετοιμάζετε, τηλεοπτικά και θεατρικά;
Εχω πολλά σχέδια, συζητάω για κάτι τηλεοπτικό. Μόλις έπαιξα στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Αμέρισα Μπάστα «Life in a beat», ο «Μικρός Πρίγκιπας» του Εξιπερί με μια ομάδα μεικτή, συμπεριλιπτική (με καλλιτέχνες με αναπηρία), μια παράσταση που παίξαμε πρώτα στο Βobos Atr Festival στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής και θέλω να ταξιδέψει παντού, με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Καρνάβα, ο οποίος γεννήθηκε χωρίς όραση, και την ομάδα Ονειρο Είναι, που δημιούργησα με τον Σωτήρη Ταχτσόγλου με στόχο να αποκτήσουν τα παιδιά ενσυναίσθηση στο θέμα αναπηρία. Θα συνεχίσω τη συνεργασία μου με τη φίλη πια Γιούλη Ηλιοπούλου στις παραστάσεις τα «Χριστούγεννα του Σκρουτζ» τον Δεκέμβριο και «Πήτερ Παν». Επίσης, η μεικτή και συμπεριλιπτική ομάδα χοροθεάτρου Dagipoli του Γιώργου Χρηστάκη κλείνει 20 χρόνια φέτος με μια επετειακή παράσταση. Ακόμα, ο αγαπημένος ξάδερφός μου στην Καλαμάτα Γιάννης Κολοβός σκέφτεται να δημιουργήσουμε ένα χριστουγεννιάτικο πάρκο και να το αναλάβω σαν καλλιτεχνικός διευθυντής.
