Ήταν ακόμη παιδί όταν στα γραφικά σοκάκια της Κομοτηνής, όπου περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας με συνομήλικούς του, ρίζωσε μέσα του η ιδέα της ιατρικής. Παρόλο που στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον δεν υπήρχε κάποιος γιατρός, η ανάγκη του να βοηθά τον κόσμο γύρω του τον οδήγησε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και εν συνεχεία στο περιβόητο Χάρβαρντ.
- Γράφει η Κέλλυ Φαναριώτου
Ο λόγος για τον διακεκριμένο πλέον καθηγητή Φυσιολογίας και Νευροεπιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια Ιωσήφ Γκώγκο, ο οποίος δίνει τη δυνατότητα σε εκατομμύρια πάσχοντες από σχιζοφρένεια να ονειρευτούν ξανά μια ζωή λειτουργική αποκαθιστώντας τη δυνατότητά τους στη σκέψη και την εργασία.
Κι αυτό διότι πριν από λίγο καιρό ο ομογενής ερευνητής κατάφερε να αποκαταστήσει σε τρωκτικά τη διαταραχή της λεγόμενης εργαζόμενης μνήμης, ένα από τα βασικότερα συμπτώματα της νόσου και υπεύθυνο για την αδυναμία των σχιζοφρενών να ανακαλούν άμεσα στο μυαλό τους χρήσιμες πληροφορίες. Πρόκειται για μια δυσλειτουργία που έχει υπάρξει αδύνατο να θεραπευτεί με τα υπάρχοντα φάρμακα, τα οποία είναι σε θέση μόνο να ελέγχουν κάποιες ψευδαισθήσεις και παραληρητικές ιδέες.
«Μακροχρόνιες και δαπανηρές οι δοκιμές»
Όπως εξηγεί ο ίδιος στην «κυριακάτικη δημοκρατία», με τον τρόπο αυτό οι πάσχοντες θα μπορούν να σκέφτονται, να αντιλαμβάνονται και να αποφασίζουν ορθότερα, γεγονός που θα έχει αντίκτυπο σε καθημερινές εργασίες αλλά και στην ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων.
«Από τη στιγμή που γίνεται διάγνωση της σχιζοφρένειας, η κύρια αντιμετώπισή της είναι τα αντιψυχωσικά φάρμακα, τα οποία ανακαλύφθηκαν τυχαία κατά τη δεκαετία του ’50, αρχικά σαν καταπραϋντικά για προεγχειρητικούς ασθενείς. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται σήμερα για την ασθένεια είναι παραλλαγές αυτών των αρχικών, τα οποία όμως δυστυχώς δεν μπορούν να αποκαταστήσουν τη μνήμη και κατά συνέπεια να καταστήσουν τον ασθενή λειτουργικό» δηλώνει χαρακτηριστικά ο Έλληνας επιστήμονας, προσθέτοντας ότι τα σκευάσματα που κυκλοφορούν στην αγορά έχουν πολλές παρενέργειες, με αποτέλεσμα αρκετοί ασθενείς να διακόπτουν την αγωγή.
Έχοντας ασχοληθεί επί δύο δεκαετίες με το αντικείμενο, αισθάνεται ιδιαίτερα δικαιωμένος για τη δουλειά του και ευτυχής για την ανακάλυψη στην οποία προχώρησε με την ερευνητική ομάδα του. «Είμαι αισιόδοξος πως σε λίγα χρόνια η θεραπεία που εφαρμόσαμε στα τρωκτικά, καταφέρνοντας να αποκαταστήσουμε τη μνήμη τους, θα βοηθήσει και τους ανθρώπους» λέει, διευκρινίζοντας πως το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα ξεκινήσουν οι κλινικές δοκιμές κατά τις οποίες η αγωγή θα δοκιμαστεί σε έναν συγκεκριμένο αριθμό εθελοντών προκειμένου να προσδιοριστεί σε πρώτη φάση η τοξικότητά της.
«Οι κλινικές αυτές δοκιμές είναι μακροχρόνιες και δαπανηρές. Θα χρειαστούμε δηλαδή από πέντε έως δέκα χρόνια, αλλά θα σημειωθεί μεγάλη πρόοδος ως προς την κατανόηση των μηχανισμών της σχιζοφρένειας που θα οδηγήσει με τη σειρά της στην ανακάλυψη νέων θεραπευτικών μεθόδων».
«Μπορούμε να προβλέψουμε τη νόσο»
Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός πως οι επιστήμονες πλέον είναι σε θέση να διαπιστώσουν ήδη σε προγεννητικό στάδιο εάν ένας ανθρώπινος οργανισμός ενδέχεται στη διάρκεια της ζωής του να εμφανίσει σχιζοφρένεια. Ήδη στην Αμερική αρκετές μητέρες προχωρούν σε διακοπή της κύησης μόλις μαθαίνουν πως το έμβρυο έχει πιθανότητες είτε να γεννηθεί είτε να παρουσιάσει μετέπειτα τη νόσο.
Βέβαια, όπως εξηγεί ο Έλληνας ερευνητής, η εμφάνιση ή μη της σχιζοφρένειας δεν μπορεί να προβλεφθεί εκατό τις εκατό. «Μπορούμε μέσω του προγεννητικού ελέγχου να ανακαλύψουμε τις πιθανότητες που έχει ένα παιδί να εμφανίσει σε κάποια φάση της ζωής του την ψυχιατρική αυτή νόσο. Είναι μια κατεξοχήν γενετική ασθένεια και μπορεί κάποιο ζευγάρι να μην έχει στο ευρύτερο οικογενειακό του περιβάλλον κάποιον σχιζοφρενή, ωστόσο να παρουσιαστούν μεταλλαγές στα γενετικά κύτταρα και το παιδί να γεννηθεί άρρωστο».
«Ένας ασθενής δεν είναι ούτε τρελός ούτε επικίνδυνος»
Σύμφωνα με τον δρα Γκώγκο οι ασθενείς με τη συγκεκριμένη ψυχιατρική νόσο δεν είναι βίαιοι και κατ’ επέκταση επικίνδυνοι για τους γύρω τους παρά μόνο για τον εαυτό τους, γι’ αυτό άλλωστε και ένα μεγάλο ποσοστό πασχόντων αυτοκτονεί. Τι είναι, όμως, αυτό που προκαλεί τρόμο στους περισσότερους ανθρώπους στο άκουσμα και μόνο της λέξης «σχιζοφρένεια»;
«Ένας σχιζοφρενής δεν είναι ούτε τρελός ούτε επικίνδυνος. Η δαιμονοποίηση της νόσου οφείλεται πρωτίστως στην έλλειψη ενημέρωσης αλλά σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με τον κινηματογράφο, όπου συχνά βλέπουμε πρωταγωνιστές με σχιζοφρένεια να παρουσιάζονται ως “τέρατα” που σκοτώνουν διαρκώς ανθρώπους. Αυτή είναι μια εντελώς λανθασμένη προσέγγιση της νόσου, η οποία απλά ενισχύει το στίγμα και τα στερεότυπα σε βάρος των πασχόντων» διευκρινίζει, επισημαίνοντας ωστόσο πως ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό ασθενών μπορεί να αναπτύξει επιθετική συμπεριφορά επειδή ακούει φωνές που του επιτάσσουν να κάνει κάτι βίαιο.
«Δυστυχώς, όμως, αυτές είναι οι περιπτώσεις που ακούμε ή διαβάζουμε με αποτέλεσμα να δημιουργείται η λανθασμένη εντύπωση που έχει σήμερα ο περισσότερος κόσμος για τη σχιζοφρένεια» συμπληρώνει.
Εκείνο που κατά τον ίδιο θα έπρεπε να προκαλεί τρόμο είναι το γεγονός πως πρόκειται για μια ασθένεια που αρχίζει εντελώς ξαφνικά, χωρίς καμιά προειδοποίηση, στο τέλος της εφηβείας στους άνδρες και λίγο μετά την ηλικία των 25 στις γυναίκες. «Κόβει τα φτερά των νέων ανθρώπων ακριβώς τη στιγμή που είναι έτοιμοι να απογειωθούν, να ξεκινήσουν δηλαδή μια ανεξάρτητη ζωή και να κάνουν τη δική τους οικογένεια».
