Θα αποπειραθώ μια εκτίμηση για τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανολογώ πως ο Στέφανος Κασσελάκης θα επικρατήσει των αντιπάλων του.
Οι θέσεις του περί κατάργησης της στρατιωτικής θητείας, η ατζέντα «δικαιωματισμού» περί γάμου και «τεκνοθεσίας» από ομόφυλα ζευγάρια που προμοτάρει, η εκθείαση του κουρελόχαρτου των Πρεσπών και πολλά άλλα, όσο αιρετικά για αριστερό της σαμπάνιας κι αν είναι κάποια, όπως για αποβολή των μπαχαλάκηδων από τα ΑΕΙ, τον τοποθετούν στην απέναντι πολιτική όχθη από εμάς. Η υποστήριξη από τον απελθόντα Αλέξη Τσίπρα και τον μηχανισμό του είναι ολοφάνερη, ενδιαφέρουσα και δημιουργεί και αρκετές ανθρώπινες απορίες για την εγκατάλειψη ανθρώπων που ήταν alter ego του, όπως ο Νίκος Παππάς.
Καθαρός, πλυμένος, σιδερωμένος, αποπαρασιτωμένος, μορφωμένος, αστός, ο Κασσελάκης έχει επιλεγεί προσφυώς από κάποιο κονκλάβιο του βαθέος ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, για να κάνει reset σε ένα μόρφωμα που ως τώρα μυρίζει εξαρχειώτικη αριστερίλα κατάληψης. Αναζητώντας προοπτική για το μέλλον της παράταξής της, η ομάδα του Αλέξη, έχοντας τις κατάλληλες συμβουλές, επέλεξε να αποπειραθεί μια θεραπεία-σοκ για μια αλλαγή, την οποία σίγουρα δεν θα αντέξουν μερικοί πούροι νεοκομμουνιστές, ακολουθώντας τον δρόμο στο Ζάλογγο, όπως η ΛΑΕ.
Ομως η πλειοψηφία των ανακυκλωμένων πασόκων του ΣΥΡΙΖΑ, οσμιζόμενη πιθανότητα εξουσίας, έστω στο βαθύ μέλλον, θα συσπειρωθεί γύρω από τον νέο γκλαμουράτο ηγέτη. Φιλοδοξεί να μετατρέψει τους υποστηρικτές του ισλαμικού εποικισμού, του Κουφοντίνα, κάθε ψευτοευπαθούς παραβατικού σε βαλκανική έκδοση του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.
Επικοινωνιακά ξεκίνησε πολύ επαγγελματικά, επιτηδευμένα άμεσα και με φόρα, κάνοντας την κύρια αντίπαλό του, την Αχτσιόγλου, να μοιάζει με κνίτισσα αμφιθεάτρου τη δεκαετία του 1980. Απίθανο τι μπορεί να κάνει η αριστερίλα σε μια νέα όμορφη κοπέλα, ε; Ο πάντα δεινός στις πολιτικές συνεντεύξεις Νίκος Ευαγγελάτος τον στρίμωξε, τα «ήμουν μικρός» και άλλα προκάλεσαν θυμηδία και ερωτήματα για το αρχικό αφήγημα του «Βασιλάκη Καΐλα με στρας», αλλά πάντα στο τέλος επικρατεί η γενική εντύπωση, που στα μάτια του μέσου ψηφοφόρου του εναπομείναντος και συρρικνούμενου ΣΥΡΙΖΑ είναι θετική.
Αυτό διότι προσφέρει μια πιθανότητα ανάκαμψης μετά το καθοδικό σπιράλ που ακολούθησε το διπλό Μαντζικέρτ Τσίπρα στις εθνικές εκλογές. Δεν μιμείται τη συνήθη ρητορική αισχρολογία, βαφτίζοντας τους πάντες «ακροδεξιούς» και «φασίστες», κι έτσι δεν σου πάει να τον πάρεις από τα μούτρα. Σοφά επιλέγει πιο θετικό λόγο, αντί για τον διχαστικό έως ανθελληνικό λόγο πληθώρας στελεχών, που προκάλεσαν την απέχθεια του μέσου Ελληνα.
Δεν είναι π.χ. σαν τον Τζανακόπουλο, που μόνο που τον βλέπεις να ανοίγει το στόμα του, καθώς πετούν οι φλέβες του από το μίσος, θες να διπλώσεις την «Αυγή» και να τον πλακώσεις, όπως κάνουν μερικοί ασυνείδητοι σε κάτι τσιουάουα στο μπαλκόνι τους, που περνάει ο ντελιβεράς στις 11 το βράδυ και συνεχίζουν να τον γαβγίζουν ως τις τρεις παρά τέταρτο το πρωί ή γιατί τα έκαναν στο χαλί του σαλονιού.
Ακόμα και ο τρόπος που μας μοστράρισε την προσωπική ζωή του και τις επιλογές του έχει σαν στόχο να μετατρέψει τις επιθέσεις σε πλεονέκτημα για την πρόκληση συμπάθειας. Η εκτίμησή μου για την επικράτησή του μπορεί να διαψευστεί, αν τον φάνε λάχανο με κούτβικες μεθόδους, σαν αυτί αντιζαχαριαδικού στην Τασκένδη, κάποιοι που διαθέτουν μηχανισμούς στα εγγεγραμμένα μέλη του κόμματος.
Διότι οι αριστεροί είναι βίαιοι και μοχθηροί έναντι όχι μόνον των πολιτικών αντιπάλων αλλά και έναντι αλλήλων σε δύο περιπτώσεις: όταν κερδίζουν και όταν χάνουν. Δηλαδή πάντα. Εάν δεν πάει άκλαυτος σε κάποια ραχούλα χειραγωγούμενης εκλογικής διαδικασίας, σαν τον δυστυχή Γιώργο Γιαννούλη στα αληθινά βουνά από συντροφικό χέρι, τότε ετοιμαστείτε.
Η Περιστέρα έφυγε, έρχεται ο Tyler.
